Ruim een uur vroeger dan normaal vertrok ik voor mijn ‘lunchrun’, met de bedoeling om net als vorige week dinsdag dan ‘duizendjes’ te gaan lopen. Bij voorkeur deze keer zes stuks in plaats van vier zoals vorige week. Maar ik voelde al meteen toen ik buiten kwam dat het warm was, en dat het helemaal niet aangenaam zou zijn om te gaan intervallen.
Ik heb ter plekke het plan gewijzigd en besloten alleen een rustig loopje te doen en de duizendjes uit te stellen tot morgenvroeg. Dan maar eens geen lunchrun, maar een breakfastrun.
Ik liep voor het eerst sinds lange tijd, en in elk geval voor het eerst sinds ik een aantal kilo’s ben kwijt geraakt, weer eens met een hartslagmeterband om. Het irritante ding zakte steeds af, maar omdat ik het vervelend vond om de training er voor te onderbreken deed ik er aanvankelijk niks aan. Uiteindelijk na een km of vier even gestopt, het bandje wat versteld, en er verder geen last meer van gehad. Waarom doe je zoiets nou niet gewoon meteen even he? Scheelt een hoop ergernis en de moeite was vrijwel nihil.
De hartslag was merkbaar aan de hoge kant, de temperatuur heeft daar ongetwijfeld een belangrijke rol in gespeeld.