Heb mijn lange tussendemiddagpauze doorgebracht met het afkijken van de film The big Lebowski. Ik weet eerlijk gezegd niet zo goed wat ik van de film moet vinden. Beetje bizar zullen we maar zeggen, maar ik moest er bij tijd en wijle wel om lachen.
Daarna besloot ik om toch maar even te gaan lopen. Het weer zag er toch wel aangenaam uit.
Zoals wel vaker wist ik nog niet precies wat ik zou gaan doen toen ik de deur uitstapte. In elk geval even mijn jasje aan, want het was toch wel fris. (Later kreeg ik daar weer spijt van, zo gaat dat wel vaker). Tijdens de eerste kilometer even gevoeld hoe het ging: conditie OK, voeten OK, weer OK. Eigenlijk alles OK. Dan moest het maar 10 km worden.
Op de terugweg kwam ik weer langs de school, waar ik op de heenweg wat gejoel vandaan had horen komen. Deze keer hadden ze me op tijd in de smiezen, en ik kreeg zowaar applaus te horen. Een van de jongens riep zelfs: respect hoor meneer!
Er waren er ook nog die natuurlijk het waarom wilden weten, maar ja, als ik aan het lopen ben ga ik er niet voor stilstaan om dat uit te leggen. Meestal kom ik dan niet verder dan "omdat het lekker loopt".
Afijn, de hardloopkop van deze week is er weer af.
Dat heb ik nu ook, ik bedoel, die reacties dus.
Als het lekker gaat, en vooral als het weer een beetje meezit, dan zijn de reacties meteen een stuk positiever. Ziet er natuurlijk wel aantrekkelijker uit voor de mensen dan bij een loodgrijze regenachtige 4 graden en windkracht 6 in januari.
Gisteren met een zonnetje heeft een geoefende hardloopster drie kilometer met me opgelopen omdat ze erg nieuwschierig was geworden naar mijn hardlopen op blote voeten, ze had veel problemen met schoenen, niks beviel haar echt, en vond het misschien wel een oplossing om ook maar op blote voeten te gaan lopen.
Ik ben ook zeker niet ongevoelig voor de reacties van mensen, en ik moet bekennen dat complimenterende en bewonderende blikken gebaren en opmerkingen prettig voelen na de blikken van afgrijzen en weerzin, soms zelfs angst, alsof je een ontsnapte psychopaat bent, waar je toch ook vaak doorheen moet. Ook ging het Fakirasfalt opvallend gemakkelijk. Verder ben ik nu duidelijk herstellende van mijn griepje, ik kan wel lopen, maar de kracht voor het intervallen etc laat nog even op zich wachten
Groet,
Matthijs