Zolang ik mijn loopadministratie bijhoud met Pheidippides, inmiddels een jaar of vier, heb ik in de maand februari nog niet zo veel gelopen. Mijn loopactiviteiten plachten altijd in de loop van de winter behoorlijk in te storten, ik houd nou eenmaal niet van lopen in de kou. Dit jaar hebben we natuurlijk vrijwel geen winter gehad, dat heeft zeker geholpen, maar ook het feit dat ik me uitgedaagd weet door mijn "lopen op blote voeten"-experiment heeft zeker een bijdrage geleverd aan het blijven doorlopen. In februari 2004 liep ik niks, in februari 2005 idem, vorig jaar een kilometer of 19, en dit jaar 93!   Het zal niet verwonderen dat ik daar behoorlijk tevreden over ben.

Deze week komt er niet veel van lopen, en dat wordt veroorzaakt door het feit dat ik gisteren in het ziekenhuis van een soort pigmentplek op mijn neus ben afgeholpen. Dat plekje was in de loop van het afgelopen jaar steeds groter en donkerder van kleur geworden, dus heb ik na enig aandringen van het thuisfront een bezoek gebracht aan de huisarts. Die zei, tja, ik denk niet dat het iets is, maar ga toch maar even naar de huidarts. En ook deze zei, tja, ik denk niet dat het iets gevaarlijks is, maar laten we het toch maar weghalen.
Zijn belangrijkste argument was dat het nu nog zo klein was dat het zonder al te zichtbare ‘restschade’ (mijn uitdrukking) weg te halen was, en naarmate het plekje groter werd (of agressiever) dit steeds moeilijker zou worden. Nou ja, wat doe je dan als patient, je bent er niet blij mee, maar je verzoent je met het kennelijk onvermijdelijke.

Gisteren was het dus zo ver. Om 9 uur moest ik mij melden bij de poli, en hoewel er vrijwel niemand te zien was moest ik nog tot bijna half tien wachten voor ik aan de beurt was. Mijn voorgangster kwam met een kruk uit de behandelkamer, dus dat gaf te denken; de dokter verzekerde mij echter dat die kruk niet het gevolg was van zijn operatie.
De arts begon gelukkig uit zichzelf over mijn neus, en ik vertelde hem dan ook dat ik dat een geruststellende gedachte vond, aangezien de afgelopen week net in het nieuws was geweest dat ziekenhuizen lang niet altijd hun patientendossiers op orde hebben. (Niet het soort nieuws dat je wilt lezen zo vlak voor een behandeling in het ziekenhuis!)
Hij zag er de humor wel van in, gelukkig, en dat stelde mij weer gerust vreemd genoeg, want uiteraard zijn zijn snijkwaliteiten een stuk belangrijker dan zijn gevoel voor humor.
Afijn, de verdoving was enigszins pijnlijk om te ondergaan, maar verder wel een garantie voor een pijnloze operatie, en ook naderhand heb ik nergens meer last van gehad. De hele dag nog gelopen met een soort van geavanceerde pleister op mijn neus. Die moest een dag blijven zitten, en verder het consigne om de neus drie dagen droog te houden. Vanmorgen heb ik de pleister verwijderd en ik moet zeggen, het ziet er wel netjes uit. Wel komt er nog wat wondvocht uit, maar zo nu en dan even deppen met een schone zakdoek werkt afdoende. Ik neem aan dat het wondje zicht uiteindelijk wel zal sluiten.

Als het er zondag goed uit ziet (weer en wond) ga ik weer beginnen met lopen, en ik denk eigenlijk dat mijn voeten een paar dagen rust ook wel lekker vinden.