Hoewel ik graag in de ochtend loop heb ik me laten leiden door de weersverwachting. Bij het opstaan ’s ochtends was het 5-6 graden, dat zou in de loop van de dag stijgen naar een graad of 12, 13. Voor een blotevoetenloper is 6 graden wel te doen, maar 12 is wel veel aangenamer. Ik had bovendien een lichte hoofdpijn, en misschien zou het nog over gaan.
Toen ik uiteindelijk halverwege de middag vertrok was de hoofdpijn niet weg, maar er was mee te lopen. Met het idee dat het alles kon worden tussen de tien en twintig kilometer vertrok ik van huis. Na een paar kilometer meldden mijn darmen zich. Dat was ongewenst, maar niet zo erg dat ik terug moest. Na enige tijd zakte het weer, en ook mijn hoofdpijn werd steeds minder. Ik liep eigenlijk wel lekker. Tot vlak voor het tien kilometerpunt. Ineens meldden mijn kuiten zich heel nadrukkelijk. Ze vonden dat ik teveel van ze vroeg. Ik vond dat ze niet moesten zeuren, zoveel was tien kilometer nou ook weer niet. Maar het gezeur hield aan, en uiteindelijk moest ik zelfs zo nu en dan een stukje wandelen. Dat werd dus de kortste weg naar huis. Op 13 km drukte ik uiteindelijk de stopwatch in.
Als ik langere tijd niet gelopen heb krijg ik wel vaker last van mijn kuiten, maar in een periode dat ik geregeld op pad ga eigenlijk nooit, in elk geval niet zo heftig. Misschien toch nog wat naweeën van het heuvelwerk op Vlieland? Ik houd het deze week maar even rustig. Wel een paar keer lopen, maar bescheiden afstanden.
Even een vies praatje. Er wordt vaak gevraagd: ben je niet bang voor glas/poep/kou/… als je op blote voeten loopt. Daarbij is de verwoorde omstandigheid vaak een expressie van de eigen angsten denk ik dan. Dat wat men het ergste lijkt wordt in de vraag genoemd. Voor de een is dat glas, voor de ander poep.
Grote stukken glas weet ik tot nu toe uit de weg te gaan, kleine splintertjes vang ik wel eens met mijn voeten, tot nu toe niet veel vaker dan een of twee keer per jaar. Poep zie je over over het algemeen wel liggen en is dan makkelijk te vermijden, maar afgelopen zondag ging het toch mis. Ik liep een klein stukje door een graskant en voelde meteen dat ik in iets zachts landde, en tegelijk krulde er ‘iets’ tussen mijn tenen omhoog. Eenden- of hondenpoep, daar wil ik afwezen, maar een smakelijk idee vond ik het niet. Gelukkig is Dordrecht gezegend met een groot aantal sloten, en ook nu was de volgende niet ver weg. Even spoelen, en de ongerechtigheid was verdwenen. 🙂
Vind ik het fijn? Nou nee. Is het erg? Dat ook niet natuurlijk. En twee keer in de vijf jaar vind ik wel een acceptabel gemiddelde, en dus zeker geen reden om schoenen aan te trekken. En zeg nou zelf, hoe makkelijk laat poep zich verwijderen van een schoen?
Bij ons in het duin is de kans op poep wat groter met al die hooglanders en paarden. Het meeste zie je wel. Ik ben daar een keer of 2 ingetrapt. Op blote voeten slijt dat als je over zand en onverharde paden verder loopt er weer heel gauw vanaf. Met schoenen moet je de drek er onder te kraan vanaf spoelen, vind ik eigenlijk veel viezer.