Achterstallig onderhoud, het gebeurt niet vaak dat ik nog een blogje moet inhalen. Afgelopen vrijdag heb ik voor het eerst sinds lang weer eens op de baan van Hercules/Parthenon gelopen. Volgens het rooster moest ik om en om 4 min. D2 en 2 min. D3 lopen, en ik wilde me daar rustig op kunnen concentreren zonder net D3 te moeten lopen terwijl ik een kruispunt met verkeerslichten moest passeren.
Rustig ingelopen naar de baan, ruim twee kilometer en daar aan de cyclus begonnen. Omdat ik nog van de schrik van mijn kniepijn van zondag aan het bijkomen was heb ik het niet tien maar zeven keer gedaan, en daarna weer rustig teruggelopen naar huis. Mijn knie heeft zich niet gemeld.
En voor de volledigheid: de training is volledig blootsvoets afgelegd.

Omdat ik niet steeds op de tijd wilde letten had ik mijn FR305 zo geprogrammeerd dat hij om de 4 c.q. 2 minuten zou piepen, en dan tevens de snelheid in de gaten zou houden. Bij het vastleggen hiervan dacht ik toen dat ik niet het tempo kon opgeven zoals ik had gehoopt, maar moest ik kiezen uit namen als Slow run, Slow jog etc. Ik had geen idee waar deze begrippen mee correspondeerden en deed maar iets wat me wel passend leek. Het gevolg was dat ik zowel tijdens de D2- als tijdens de D3-fase steeds aangespoord werd om “harder” te gaan. De eerste keer trapte ik daar nog in, maar ik zag al snel dat het tempo dan wel erg hoog werd. Daar heb ik dus verder geen acht meer op geslagen, maar wel om de haverklap die irritante piepjes gehoord. Plus dat ik nu toch nog steeds in de gaten moest houden of het tempo wel klopte.
Inmiddels heb ik (net) gezien dat je behalve die voorgedefinieerde tempo’s ook zelf wat kan opgeven. Dat zal dus de volgens keer wel beter gaan.