De training van afgelopen dinsdag had, ondanks het feit dat het qua omvang niet veel voorstelde, toch als gevolg dat mijn kuiten behoorlijk stijf werden. Donderdag en vrijdag ging ik wat moeizaam de trap af, en het leek me dan ook verstandiger de vrijdagtraining over te slaan.
Zondag ging het weer goed, al was de rechterkuit nog wel wat gevoelig. ’s Middags op pad, met een variatie op de training van dinsdag. Net als dinsdag 6 X 500m in DL1 tempo, maar de laatste 50m in een hoger tempo, en dan steeds afgewisseld met 100m wandelen. De variatie bestond er uit dat ik de derde en zesde reeks afwisselend 50m DL1 en 50m DL3 liep. De hogere tempo’s geprobeerd zo soepel mogelijk te lopen met het accent op goede techniek.
Pas toen ik klaar was voelde ik hoe warm het eigenlijk was. 🙂
Lekker gelopen in elk geval.
Terwijl ik dit aan het tikken was kwam de reactie van Jan binnen op mijn vorige post. Als ik het goed begrijp vraagt hij zich af of ik niet te snel denk dat het niet gaat. Ik begrijp de vraag, en heb mezelf dat ook wel afgevraagd. Ik weet dat verwaarloosde achillespeesblessures tot chronische klachten kunnen uitgroeien die bijna niet meer kwijt te raken zijn. Het is dan ook niet uit ‘mentale slapheid’ dat ik nog niet veel verder gekomen ben. Het is meer dat het moeilijk vast te stellen is wanneer je teveel doet. Vooral omdat de reactie meestal pas de volgende dag komt.
Na zeven weken rust is de aanhechting van de pees nog altijd gevoelig, maar misschien hoeft het een verdere uitbouw niet in de weg te staan. Ik ga dus op mijn gemakje, met een frequentie van driemaal in de week, de omvang van de training verder uitbouwen.
Het is natuurlijk moeilijk in iemand anders huid te kruipen. Je loopt ook snel het risico op gevoelige tenen te staan. Als je zelf aangeeft dat het geen mentale oorzaak heeft als het niet gaat, ga je misschien toch te hard van stapel, heel sneu natuurlijk als je eigenlijk maar weinig doet…