Honderd dagen later

Vandaag vier ik een jubileumpje: voor de honderdste achtereenvolgende dag stond ik vanmorgen onder de koude douche.

“Dan moet je het toch wel fantastisch vinden, dat je dat steeds maar blijft doen.”

Mwah. Ja, in zekere zin is dat zo. Koud douchen als zodanig is niet echt heel geweldig. Het is, eh, koud. En zeker de eerste minuut is het niet echt genieten. Na de eerste minuut is mijn lichaam aan de temperatuur gewend, en heb ik mijn ademhaling weer onder controle. Het is echt niet zo dat dan het ultieme genieten is begonnen, maar het is prima te doen.

“Niet genieten, en dan toch honderd dagen steeds maar weer. Spoor je wel helemaal?”

Het genieten begint nĂ¡ het douchen, als ik me, liefst met een beetje ruwe handdoek, stevig heb afgedroogd. Ik voel me dan echt ‘alive and kicking’, wakker, fris, en, doordat mijn lichaam de kachel wat hoger heeft gezet, toch ook warm. Het is dus het effect achteraf wat de ‘ontberingen’ allemaal waard maakt.

De eerste weken was het, zeker thuis, waar het water kouder is dan op mijn werk, een hele zelfoverwinning om eronder te gaan staan. Ik had dan de neiging om het uit te stellen. Maar helemaal niet koud douchen was dan toch beneden mijn waardigheid, dus ik deed het uiteindelijk toch. Inmiddels ben ik het uitstelstation wel gepasseerd, nu is de instelling meer ‘let’s get it over with’, ofwel in goed Nederlands: gaan met die banaan. Je weet dat het even vervelend is, maar dat je er niks aan overhoudt, sterker nog, dat het uiteindelijk voldoening geeft. En eigenlijk is dat zo met veel dingen in het leven.

Hoe lang ik onder die koude douche sta is in het begin wat zoeken geweest. Als het gaat om schoon worden (inzepen en spoelen) ben ik eigenlijk na 2 minuten wel klaar, maar ik denk dat het te kort is om het goede gevoel eraan over te houden. In het begin streefde ik naar vijf minuten, maar ik vind dat toch te lang. Niet vanwege de kou, want dat maakt uiteindelijk niet veel verschil meer, maar vooral omdat ik me dan ga staan vervelen. Ik doe het nu vier minuten, en dat vind ik een mooi compromis.

En nu, nu ik honderd dagen verder ben? Ik knoop er voorlopig nog maar eens honderd dagen aan vast. Het is dan 29 mei, en dan zie ik wel weer verder.

2 reacties

  1. Hans Verbeek

    Ha Peter, ik douche ook nog altijd met koud water.
    In het warme voorjaar is dat na de training niet eens vervelend.

    Vandaag in het nieuws de ontdekking dat de ademhalingsoefeningen van Wim Hof (in combinatie met de koude-training) invloed heeft op het immuunsysteem.
    Proefpersonen, die door Wim Hof getraind waren, werden nauwelijks ziek van een injectie met bacteriegif.

    Blijft nog de vraag of de ademhalingsoefeningen of de koude-training het belangrijkst is. Misschien dat de koude-training alleen ook al voldoende is: je leert onder de koude douche om gewoon door te ademen en niet te verkrampen.
    (zie ook het experiment met Siberische schoolkinderen: https://www.youtube.com/watch?v=z5ihMP-I3l8)

    Grt,
    Hans

    • Peter

      Dank voor je reactie. Ik sta ook nog steeds elkie ochtend onder het koude water, nog geen dag gemist.

      Ik heb net op http://www.eenvandaag.nl/extra/wimhof/ het dossier over Wim Hof zitten doornemen.
      Dat is toch wel razend interessant.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

© 2024 Onderweg

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑