Gisteren had mijn achillespees (ja sorry, hij wordt nogal eens genoemd de laatste tijd) wat zitten zeuren. Niet meteen al, maar later op de dag, en dat maakt dat ik meteen twijfel of er een relatie is met het hardlopen de dag ervoor.
Vanmorgen voelde ik nagenoeg niks, maar je gaat door dat soort ervaringen toch een beetje bang worden om te lopen. Gelukkig werd ik door mijn vrouw op pad gestuurd, en dat was maar goed ook. Het was tegen de tijd dat ik de deur uitging (13.30) prachtig weer geworden. Hetzelfde rondje als vorige week door Dubbeldam. Elke vijf minuten wandelde ik even een minuut. Ik probeerde de pasfrequentie steeds rond de 180 te houden, en dat ging erg goed. Het lopen ging licht en voelde niet vermoeiend. Mijn vriend de achillespees liet zich ook niet voelen. , en zo kwam ik na acht kilometer weer thuis.
Later in de middag was de pees weer wat gevoelig, maar op dit moment (tegen half tien ’s avonds) gaat het wel goed. We zullen zien hoe het morgen bij het opstaan is.
Ik vind het maar lastig, zo’n blessure die zich niet meldt op het moment dat je teveel doet, maar pas achteraf. Ik moet duidelijk nog leren waar de grenzen liggen.
Eigenlijk zouden we een deal moeten maken, jij een beetje van mijn hyperperfecte archillespezen (kan je die voelen dan?) , ik een laagje van jouw asfaltbestendige voetzolen.