Zevenheuvelenloop

En zo brak dan de dag aan waarop het moest gebeuren. Uiteindelijk veel minder kilometers gemaakt in de aanloop naar de wedstrijd dan de bedoeling was, maar niet zo weinig dat het onverstandig leek om mee te doen. Zaterdagavond kwam zoon T. thuis, hij zou ook meedoen, en we zouden de volgende ochtend samen naar Nijmegen reizen.
Zaterdagavond alle spullen bij elkaar gezocht. Kon eerst mijn Championchip niet vinden, maar uiteindelijk lag hij natuurlijk toch gewoon in mijn la met hardloopspullen. De aanschaf van een speciaal enkelbandje voor de chip was afgelopen week niet gelukt, maar gelukkig had ik nog een stuk elastiek dat prima te gebruiken was. Zaterdagavond had ik de chip om mijn enkel laten zitten om te testen of het niet op een gegeven moment toch zou gaan irriteren. Ik bleek er zo weinig last van te hebben dat ik zondagmorgen wakker werd om te ontdekken dat ik het bandje nog steeds om mijn enkel had zitten.

Het weer leek heel acceptabel te worden. Het was zwaar bewolkt, maar droog en niet echt koud. Het was wel duidelijk dat ik in korte broek zou kunnen lopen, maar ik twijfelde nog tussen een shirt met korte mouwen of een hemd. Het startnummer had ik bevestigd aan het shirt, maar nam voor de zekerheid toch ook het hemdje maar mee.
Onze reis naar Nijmegen verliep voorspoedig. Jammer dat je tegenwoordig zo lang in Breda moet wachten op je aansluiting. Vroeger was het een kwestie van het perron oversteken waar de andere trein meestal al stond te wachten.

Om kwart over twaalf kwamen we volgens schema aan in Nijmegen. Omdat we pas rond kwart voor twee uit "Bypass 2" zouden vertrekken hadden we nog tijd zat en hebben eerst nog even wat rondgewandeld in het startgebied. Naarmate we meer naar voren kwamen waren de startvakken al beter gevuld. Nog even getuige geweest van de aankomst van Sinterklaas en na een korte aarzeling toch maar niet, zoals T. suggereerde, de start afgewacht. Dat was me net even te ‘relaxed’.
Dus teruggelopen richting Keizer Karelplein, daar W., een vriend van T. opgewacht en vervolgens met zijn drieën naar de kleedruimte onder de ING bank. Het was er minder druk dan ik gevreesd had. Nog even kort getwijfeld, maar toch maar mijn shirt en niet mijn hemd aangetrokken. Ook een beetje omdat ik geen zin had om het startnummer ‘om te hangen’. Tja.

We vertrokken naar de de Bypasses. T. en W. vertrokken naar Bypass 3, ikzelf naar 2.
Tot nu toe had ik nog steeds een paar oude hardloopschoenen aan, en tevens een extra T-shirt om het niet te koud te krijgen. Zodra ik de voorste mensen in mijn startvak in beweging zag komen trok ik schoenen en T-shirt uit en stopte ze in een plastic zak die ik ter plekke achter liet. Eerst nog wandelend, maar vanaf de ‘chipmat’ daadwerkelijk hardlopend gingen we van start. Veel verbaasde gezichten om me heen en opmerkingen over mijn blote voeten, zowel van collega-hardlopers als van mensen langs de kant. Ik ben er op zich natuurlijk wel aan gewend dat mensen reageren op mijn blote voeten, maar bij zo’n wedstrijd is de concentratie er van toch wel een stuk hoger. Als je om aandacht verlegen zit kan ik echt aanbevelen de Zevenheuvelenloop op blote voeten te doen! 😉

Onderweg op een aantal momenten een stukje met T. samen gelopen, dat was erg leuk. Ik vond dat hij het verbazend goed deed voor iemand met zo weinig km in de benen. De laatste paar km heeft hij wet wel zwaar gehad geloof ik.

Ik heb er uiteindelijk 1:25:59 over gedaan, dat is 58 sec. langzamer dan drie jaar geleden op schoenen. Gezien de geringe trainingsomvang van de laatste maand ben ik hier erg tevreden over. Het is wel zeker dat ik op blote voeten in staat moet zijn om al mijn (niet zo indrukwekkende) PR’s te breken.

Na de finish eerst even naar het startvak om mijn schoenen en T-shirt weer op te halen. Tot mijn grote verbazing bleken daar mijn schoenen netjes naast elkaar op straat te staan en mijn T-shirt hing aan een hekje terwijl de plastic zak waar ze in zaten verdwenen was! Je zal maar behoefte hebebn aan een plastic zak…

Na de wedstrijd kort nagepraat met T., maar hij moest vrij snel weg terwijl ik mij had voorgenomen om nog naar de ‘Greetz’ in café Maxim te gaan. Daar veel Chat’n’Runners ontmoet. De biertjes waren lekker en de sfeer was prima. Volgend jaar weer!