Onderweg

HFR 24 De Lutte – Zutphen

Gisteravond een pannenkoek gegeten bij het ‘pannenkoekenhoes’ van De Lutte. Hij was oké, maar geen topper. Het blonde biertje dat ik er bij had smaakte heerlijk. Ik heb het er maar bij één gelaten, ik moest nog een drukke weg oversteken. 🙂

Voor deze laatste dag had ik twee routes uitgestippeld. Een met Komoot, die bleek vooral fietspaden langs grotere wegen te volgen, en één met de routeplanner van de Fietsersbond met de optie autoluw. Die laatste was een km of acht langer, maar vast veel mooier.

Ik begon dus met de mooie route. Veel hobbelige bospaden, maar inderdaad wel mooi. Tot mijn grote verbazing reed ik op een gegeven moment op een terrein dat kennelijk ooit bij vliegbasis Twente hoorde. Het werkte heel vervreemdend, alsof ik iets deed wat eigenlijk niet mocht. In de verte zag ik iets wat leek op ingepakte vliegtuigen, maar voor hetzelfde geld waren het dummies. Ik durfde maar ternauwernood een foto te maken, hoewel ik nergens bordjes zag dat het niet zou mogen.

Toen ik na het vliegveld weer een bos in dook had ik er ineens genoeg van. Ik wilde gewoon zsm in Zutphen zijn. Ik moest bovendien ook nog wat eten kopen, en die autoluwe route vermeed uiteraard de plaatsen met winkels. Dus ik keek even in mijn navigagieapp waar de twee routes een beetje bij elkaar kwamen en ben daar overgestapt.

In Hengelo (Ov) deed ik mijn boodschappen en belde meteen even met mijn dochter die op vakantie ging.

Tussen Diepenheim en Lochem was de weg lang en recht en reed ik precies tegen de best wel stevige wind in. Zo is er altijd wel iets te klagen. Maar ook iets om je gelukkig te prijzen, want na Lochem reed ik heel beschut tot vlak bij Zutphen.

Ik reed in Zutphen door een straat waar allemaal juichende en zingende mensen langs de kant stonden. Het voelde bijna alsof het voor mij bedoeld was, maar bleek te gaan om een winkel die aan het verhuizen was. Ik vond het verhaal bij het AD.

En zo kwam in Zutphen mijn fietsreis tot een einde. De treinreis verliep op zich voorspoedig, al was het wat druk met andere fietsers. En jammer was dat in Breda de lift kapot was waarmee ik van spoor 8 beneden wilde gaan. Dus tassen eraf, los naar beneden brengen, fiets ophalen via de goot in de trap (die traditiegetrouw veel te dicht bij de muur zat) en hopen dat de lift naar perron 5 het wel zou doen. Phew, dat bleek het geval. Het laatste stukje naar Dordt verliep prima. Nog een leuk gesprekje met de conducteur die ook fietsvakantie-ervaringen had.

Het was weer bijzonder. Ik dank iedereen die mijn verhaaltjes volgden en/of reacties schreven. Tot een volgende keer!

Bij het gebruik van het sanitair van de camping in Telgte hoorde een soort electronische sleutel (door de mevrouw van de camping chip genoemd) waarmee de deuren van het gebouw geopend konden worden. Het was uiteraard wel de bedoeling om die sleutel bij vertrek weer in te leveren. Gewone gasten moesten een borg van twintig euro betalen, fietsers wonderlijk genoeg niets.
Ik was als de dood dat ik het zou vergeten, dus ik hing hem na het opstaan direct aan mijn stuur zodat hij goed zichtbaar was. Het heeft gewerkt.
Ik had ruim tachtig km voor de boeg voor ik Duitsland kon verlaten, en ik moet zeggen dat het best lekker ging, ondanks de wind die me wat tegenwerkte. Over het algemeen goede fietspaden en de stukjes onverhard die er in zaten waren meestal goed berijdbaar. Ik moet een uitzondering maken voor een stuk tussen Bad Bentheim en Gildeshausen, dat was buitengewoon abominabel, en ook nog eens oplopend. Afijn, ik heb het overleefd. Om even voor twee uur reed ik Nederland weer binnen. De minicamping die ik had uitgezocht was een groot grasveld met weinig bomen, en dus ook maar weinig schaduw. Niet ideaal, maar voor één nacht accepteer je nou eenmaal meer dan wanneer je langer blijft. En ik moet zeggen, het sanitair ziet er voorbeeldig uit. En zonder e-key. 🙂

Toen ik boodschappen ging doen in De Lutte bleek het er kermis te zijn. Jullie begrijpen dat ik dolenthousiast werd. Dat neemt niet weg dat ik me bij La Venezia trakteerde op een Coupe Amarene. Het was een enorme coupe, wat mij betreft was de helft ook wel genoeg geweest, maar het smaakte goed.

De weerapps blijven voor zondag veel regen voorspellen, en dat betekent dat ik morgen nog naar Zutphen fiets en daar de trein neem naar huis. Eén overstap in Breda op een sprinter. Laten we hopen dat alles volgens dienstregeling blijft rijden.

Natuurlijk was ik gewoontegetrouw om vier uur wakker. Er was vandaag echter geen reden voor een tropenrooster of hitteprotocol. De vogeltjes waren al lustig aan het kwinkeleren, en de buurhaan was z’n meiden aan het enthousiasmeren om eens iets aan de eieren te gaan doen. En getuige het kabaal dat even later ontstond was hij daar wel succesvol in.
Omdat ik er van overtuigd was dat ik alleen op het terrein was liep ik niet echt overdressed rond zal ik maar zeggen. Bleek er ineens toch een schoonmaker rond te wandelen. 🙂

Ik wil jullie niet de bijzondere constructie van de heren-wc onthouden. Als je op de pot zit hang je met je neus bijna in het urinoir, dat er kennelijk ook nog bijgepropt moest worden. Gelukkig bleek er nóg een toilet die er wat meer standaard uitzag.

Ondanks het gebrek aan haast was ik om half acht klaar voor vertrek. Het fijne van kamperen vind ik altijd dat als je plekje leeg is, je ervan uit mag gaan dat je alles bij je hebt. In zo’n huisjessetting is dat veel onoverzichtelijker. Maar goed, ik stond bij het hek, deed het open met de sleutel, reed m’n fiets naar buiten, gooide met een resoluut gebaar de sleutel in de brievenbus en trok het hek achter me dicht.

Wat was het een stuk aangenamer buiten dan gisteren! Het was zoveel afgekoeld dat ik het eerste uur mijn vest aan hield. Ik bleek het fraaiste deel van Rietberg nog niet gezien te hebben. En je blijkt met oude meuk nog grappige dingen te kunnen maken.

Snel daarna passeerde ik voor de eerste, en bepaald niet voor de laatste keer, de rivier de Ems. Die eerste keer had het meer weg van een slootje, maar ach, alle begin is moeilijk, het riviertje was op dat punt nog heel jong.

Niet alleen met ouwe meuk, ook met stro blijk je creatief te kunnen zijn.

Dit deel van de Emsradweg was heel plezierig fietsen, mooie omgeving, fijne paden. Bijna jammer dat het er voor nu al weer opzit. Morgen ga ik met een met Komoot zelfgemaakte route naar De Lutte, en ben daarmee dus weer terug in eigen land.

Het liefst zou ik terug naar huis fietsen, maar zondag lijkt een uitgesproken regendag te worden. Als dat doorzet fiets ik vermoedelijk zaterdag nog naar Zutphen en neem daar de trein naar huis. Niet alleen omdat ik het fietsen niet kan laten, tenslotte is er in Enschede ook een station, maar ook omdat de trein uit Zutphen alleen een overstap in Breda met zich meebrengt. Een overstap in een Sprinter en dus ook nog eens gelijkvloers.

Afijn, we gaan zien hoe het verder verloopt. Nu eerst nog een dagje fietsen in Duitsland.

Door de hitte te lamlendig om nog aan mijn blog te denken. Sorry lieve lezers, ik begrijp dat jullie diep teleurgesteld zijn.
Ik was zoals gebruikelijk de laatste tijd rond een uur of vier wakker. Terwijl ik koffie dronk en een boterham at lag de campingcat op een paar meter afstand smakelijk een muis te eten. De avond ervoor had ik hem in de verte al zien spelen met wat ik dacht dat een blaadje was. Dat blaadje bleek naderhand een toen nog levende muis te zijn. Hij was er gewoon mee aan het spelen. Of de muis het ook zo lollig vond?
Om zes uur zat ik weer op de fiets en reed Lemgo uit. Het was toen al ruim boven de twintig graden. Ik moest nog één bult over van ruim tweehonderd meter, daarna zou het voornamelijk naar beneden gaan. De bult bleek uiteindelijk goed te doen, maar ik was toch wel blij dat ik hem de vorige dag niet meer in de hitte had gedaan.

Om half elf was ik al in de plaats van bestemming, Rietberg. Ik had inmiddels een mailtje gekregen van mijn contactpersoon bij het park waar mijn ‘pod’ stond dat ik om twaalf uur haar collega zou treffen bij de brandweerkazerne. Tot die tijd vond ik een bankje bij de ingang van het zwembad dat goed van schaduw was voorzien. Om half twaalf belde Erwin, of ik kon komen. Graag! Het bleek dat de ingang naar de huisjes in het park naast de kazerne was. Ik was de enige bezoeker, vanaf de volgende dag zouden alle pods bezet zijn. Hij had bedacht dat ik gezien de warmte beter een van de twee Hexenhaüschen kon nemen, die lagen meer tussen de bomen, terwijl de pods vol door de zon werden beschenen. Erwin, aardige man wel, was wat uitgebreid van stof, maar uiteindelijk vertrok hij toch.

En toen was het warm, om niet te zeggen heet. De temperatuur liep op tot ongeveer 38 graden. Dan ga je zelfs al zweten als je achter je oor krabt. Het beloofde ‘bevrijdende’ onweer werd eerst uitgesteld en kwam uiteindelijk zo goed als niet. Maar het ging wel waaien en dat maakte het al een stuk aangenamer.

Ondanks dat het nauwelijks geregend heeft is de temperatuur toch tot een graad of zestien gedaald. Aangenaam koel!

Mijn bedoeling is nu om in twee dagen naar Nederland te fietsen. Vandaag naar een camping bij Telgte, morgen naar de omgeving van De Lutte. Het zit er bijna weer op…

Bij deze camping was er gelukkig geen sprake van opsluiting. Ik werd uit mezelf even na vier wakker. Op m’n gemakje het ochtendritueel uitgevoerd en zo kon ik even voor zes uur wegrijden. Omdat het een met Komoot zelfgemaakte route was, had ik geen idee wat ik kon verwachten.
Nou, dat viel niks tegen. In elk geval geen ongeplaveide wegen. Wel veel fietspaden langs een vrij drukke provinciale weg, maar als de gelegenheid er was ging het fietspad ook wel van de hoofdweg af.
Het hoogste punt van 220 meter werd tot vlak voor de top heel geleidelijk gehaald.
Kort na die top reed ik door een plaatsje waar ik een bakker ontwaarde. Ik kocht wat broodjes. Terwijl ik die zat te eten dacht ik nog dat als ik halverwege was en nog steeds zo fris als nu ik net zo goed kon doorrijden.
Maar toen kwam de tweede bult, die ten eerste steiler was, maar ook meer in de volle zon. Toen ik dat onderging bedacht ik dat stoppen in Lemgo toch veel verstandiger was. En zo geschiedde. Ik sta op een soort dhz-camping, bij een apparaat koop je een kaartje. Een deel van het veld is voor campers en caravans (er zijn er twee) en een ander is de welbekende Zeltwiese en daar sta ik, alleen.

Ik heb de dag doorgebracht met het meeschuiven met de schaduw, wat lezen, een zg pod regelen om morgenavond in te slapen. En voor wie niet weet wat dat is, de foto volgt morgen, alsmede de reden om hem te regelen.

Toch was het wel jammer, dat het hek tot acht uur was afgesloten, ik had dan toch twee uur langer in relatieve koelte kunnen fietsen.

Om vijf over acht fietste ik door de poort. Van het ongeluk van gisteren vlak bij de ingang van de camping was alleen een omgeknakt voorrangsbord nog een stille getuige. Althans, dat denk ik, ik weet natuurlijk niet zeker of dat bord er zo niet al weken bij lag.

De tocht begon rustig, beetje omhoog, weer wat omlaag. Natuurlijk weer een stuk grove gravel. Toen dat stuk begon ‘zei’ mijn Garmin wegwijsapparaat dat ik over 6,5 km rechtsaf moest. Ik begreep eerst dat ik dan ook die 6,5 km over dat gravel moest rijden, maar gelukkig gingen we na een dikke kilometer over op degelijk asfalt.

Mooi was op een gegeven moment het uitzicht op kasteel Marienburg, hoog tegen een heuvel gebouwd.

Ik had mij voorgenomen om de in het boekje aangekondigde beklimming in een bos over grof gravel te vervangen door een omweg over asfalt. Weliswaar dan niet door een bos, maar je kunt niet alles hebben. Ik kon alleen niet uit de kaart halen of deze wegen misschien nog veel steiler omhoog gingen. Dat bleek gelukkig erg mee te vallen. Het werd pas steil nadat de originele route en de mijne weer bij elkaar gekomen waren. Steil en warm, want hoewel we lang niet boven de boomgrens zaten fietste ik lange stukken vol in de zon.
Maar uiteindelijk komt dan toch de beloning, de afdaling. En soms heb je pech, en dan moet je over een slechte weg afdalen, dan krijg je bijna kramp in je handen van het remmen, maar deze keer kon ik me vol laten gaan. Voor zover ik durfde dan he, want zo’n held ben ik nou ook weer niet.

Ik ben weer heelhuids op de camping aangekomen. Omdat de zon vol op het tentenveld stond, met slechts twee bomen met wat schaduw, ben ik eerst maar eens op mijn gemakje in die schaduw gaan zitten. Toen de ergste warmte wat begon af te zwakken ben ik Hameln ingewandeld, en zoals te verwachten is het plaatsje helemaal in de ban van de rattenvanger. Maar ik moet zeggen, het ziet er fraai uit.

Morgen ga ik met mijn zelfgemaakte route richting Hövelhof, waar in de buurt de Emsradweg begint. Die wil ik gaan volgen om weer in de buurt van Nederland uit te komen. De hele route uit het boekje afmaken gaat me qua tijd niet lukken, en ik ben ook wel even uitgeklommen. Daar mag ik morgen echter nog niet aan toegeven, want zonder bulten te beklimmen kom ik niet in Hövelhof. Het wordt hier morgen 35°, dus ik ga in elk geval vroeg op pad. Iets over de helft, bij Lemga, is een camping. Als ik daar ben beslis ik of ik er blijf, of toch doorga. Ik vermoed het eerste. Maar jullie zullen het wel horen als het zover is.

Goed, ik ga mijn luchtbed opblazen.

Vanmorgen vroeg m’n uiterste best gedaan om zacht te doen vanwege de slapende buurkinderen. Toen ik, heel voorzichtig, de rits van de tent open deed, klonk er een kort huiltje, maar het was meteen weer stil, en dat bleef gelukkig zo. Zou het toch vervelend vinden als ik de oorzaak zou zijn van kinderen die al voor zes uur wakker zijn.
Om kwart over zes reed ik weg, en ik wist al dat ik vrij snel geconfronteerd zou worden met “de klim van de dag”. Ik had al besloten om te kiezen voor de ‘asfaltvariant’ die ook in mijn boekje beschreven stond. Ik ben wel een beetje klaar met die hobbelige, kiezelige paden, zeker als ze ook nog eens omhoog gaan.
Het klimmen ging eigenlijk helemaal niet zo slecht. Na de top, op ruim 310 meter, golfde het nog een beetje op en neer, en daarna volgde een fantastische afdaling over fantastisch asfalt zonder hobbels en kuilen.

Als ik dacht dat ik hiermee het ergste van de dag gehad had, had (sorry, drie keer had achter elkaar is misschien wat overdone) ik buiten de routemaker en de omstandigheden gerekend. Die wind waait al dagen stevig uit het westen, en als je én tegen de wind én tegen de zwaartekracht moet opboksen is het soms wel even welletjes. Maar vaak komt toch na het zuur toch ook weer het zoet en zoef je ook geregeld een stukje gratis naar beneden.

Net zoals vorige week zondag, toen het min of meer per ongeluk gebeurde, hoopte ik op een bakker op mijn route. Het was pas tijdens mijn toeristische rondje door Braunschweig dat ik er een spotte. Ik trakteerde mezelf op koffie met overheerlijke Kuchen. Braunschweig is in de oorlog zwaar gebombardeerd, maar als door een wonder is bijvoorbeeld de Dom gespaard gebleven. Aangezien de klokken op deze zondagmorgen uitnodigend aan het luiden waren was een cultureel-historisch bezoek niet aan de orde.

Net toen ik dacht dat ik er bijna was (nog een kilometer of tien) werd ik over zo’n berucht keienpad een bos in geleid, en ging het steil omhoog. Ik geef toe dat ik een paar keer even moest stoppen om weer op adem te komen.

Het fietspad langs de camping liep langs de vrij drukke B6, die ook aansluiting geeft op snelweg 7 (hier op de camping duidelijk hoorbaar). Vlak voor de ingang naar de camping was een naar ongeluk gebeurd, minuten voor ik er langs kwam. Aan de overkant van de weg lag een auto ondersteboven in de berm en volgens mij waren er ook motoren bij betrokken. Aangezien er al veel mensen rondliepen en ik ook weinig te bieden had ben ik maar doorgereden. Wie zit er op een ramptoerist te wachten? Het was een naar gezicht.

De camping gaat tussen negen uur ’s avonds en acht uur ’s ochtends dicht, en zelfs wandelaars en fietsers kunnen er dan niet uit. Wel een beetje jammer voor mijn tropenrooster, maar na negentig pittige kilometers vond ik het wat overdreven om vanwege die reden naar een volgende camping door te gaan.

Om even na half zeven op pad. Ik had, dacht ik, uitgezocht hoe ik het snelst weer op de route kon komen. Links de poort uit tot bij een kanaal, die rechtsaf volgen tot de eerste brug, die oversteken en dat was het eigenlijk wel. Eenvoudig genoeg.

Het begon er al mee dat ik de vrij steile dijk op moest, tenminste, dat gokte ik, dat paste bij mijn beeld van die brug. Na een tijdje fietsen op mijn app gekeken, tja, die brug zou er toch wel bijna moeten zijn, maar in geen velden of wegen. Toen pas viel het kwartje, geen brug, maar een tunnel. Op de plek van de tunnel kon ik niet naar beneden, maar iets verderop was nog een brug, of ook een tunnel. Nou dat laatste dus. Daar kon ik wel de dijk af. Door die tunnel ging een B-weg, vergelijkbaar met onze N-wegen. En geen fietspad ernaast.
Ik doe het niet graag, maar toch maar even terug naar de vorige tunnel, het was maar een halve km, en daar mocht ik wel door.

Na een korte aanloop kwam ik op de dijk naast het kanaal terecht, en die mocht ik 10 km volgen. De ondergrond was een soort gravel en ik moet zeggen, het reed fantastisch.

Nog fantastischer was dat ik, nadat ik er al zeker honderden gehoord had , nu eindelijk een geelgors heb gezien. Ze hebben een kenmerkende en verdragende zang, vandaar dat ik ze wel vaak hoorde, maar niet zag. Maar deze zat bovenin een bosje vlak naast de weg. Net als bij het ree dat ik van de week zag werd ik er helemaal blij van.

Na het fietspad langs het kanaal kwam ik nog langs een Penny, een soort Aldi. Aangezien er verder niet veel winkels langs de route zouden liggen vandaag even wat boodschappen gedaan. En niet vergeten dat het morgen zondag is, en dan is er in Duitsland vrijwel niets open.

De komende dagen staan in het teken van klimmen. Niet mijn favoriete activiteit, maar vandaag viel het in elk geval reuze mee. Het is altijd een beetje frustrerend als je weet wat de hoogte van je eindbestemming is (172 m) en je hebt die hoogte op een gegeven moment onderweg al bereikt en je daalt vervolgens weer tot iets boven de honderd meter. Je weet dan dat je al die ‘verloren’ meters weer opnieuw zal moeten klimmen, en misschien nog wel vaker ook. Ach ja, het beste is om je er niet druk over te maken, en dat lukte aardig vandaag.

Ik passeerde nog een herdenkingsplek waar ooit een grensplaats was tussen Oost en West Duitsland. Indrukwekkend wel.

(Oh boy, een krijsend kind naast me op de camping)

Ik was tegen half twee bij de camping, maar helaas hanteerde de receptie Mittag Ruhe en dat betekende dat ik pas om drie uur wist of ze plek hadden. Ik kneep hem wel een beetje want er was kennelijk een happening van een Mini-club op de camping, het was hartstikke vol. Maar gelukkig toch nog een plekje.

Morgen weer een warm klimdagje, dus vroeg op pad.

De internetverbinding is hier buitengewoon traag, dus ik weet of het gaat lukken om foto’s te plaatsen.

Gisteren ben ik helemaal vergeten te bloggen, mijn excuses geachte lezer(es). Kort samengevat was het gisteren een goede fietsdag, een beetje erg winderig, als ik dan toch iets te mekkeren wil hebben, maar gelukkig had ik hem maar op een paar korte stukken pal tegen.
Mooi was een monument voor de Hertog van York, die hier kennelijk in 1806 Napoleon versloeg. Was hij toch nog verder van huis dan ik.
Ook mooi was een kaarsrechte weg vanuit Storkau richting Tangermünde die je door zijn golvende voortgang, met steeds wat lagere golven, goed in de verte kon bekijken. Ik heb er een foto van gemaakt, maar echt goed komt het niet tot zijn recht. Ik vermoed dat het een voormalige spoorbaan is.

De camping, bij de haven van Tangermünde was met 7 euro de goedkoopste tot nu toe, terwijl de voorzieningen echt picobello in orde waren. Elke gast krijgt een sleutel van het sanitair, ik kan me dat op zo’n openbare plek wel voorstellen.

Gisteravond nog door de (hanze-)stad gewandeld, echt wel een mooi plaatsje.

Vanmorgen was ik om vijf uur wakker.
De gebruikelijke riedel: wc, koffie, spullen in de tent opruimen en per tas sorteren, wat eten, weer naar de wc, tassen inpakken en aan de fiets hangen, tent opruimen en klaar voor vertrek. Ik merkte dat ik nog een bestandje met de route niet op mijn GPS-apparaat had staan. Op het bankje bij het kantoor van de havenmeester even gecorrigeerd.

Ik ontdekte trouwens dat er in de mannentoiletruimte een toilettas alsmede een sleutel voor het sanitair was achtergebleven. Ik hoop maar dat de persoon in kwestie niet ’s nachts naar het toilet hoefde.

Ik had besloten om het plaatsje Stendal aan mij voorbij te laten gaan, daardoor kon ik minstens 15 km afsnijden, en uit de routebeschrijving maakte ik op dat ik er niet heel veel aan zou missen. Ik had ook nog niet bedacht waar ik wilde stoppen vandaag en dan kon het inkorten van de route wel handig zijn.

Na een stuk over een gewone verharde weg werd ik een bos in gestuurd. De onverharde paden waren redelijk goed te berijden, al was het was rul zo nu en dan.
En ineens was daar een ree die vlak voor me het pad overstak en in het bos verdween. Tot nu toe was ik niet verder gekomen dan wat eekhoorns en een muisje, maar groter wild was me nog onthouden. Terwijl ik toch echt wel door gebieden was gekomen waar het had gekund. Gek dat je van zo’n ontmoeting helemaal blij kunt worden.

Bij Rogätz mocht ik met het pontje de Elbe oversteken, altijd leuk. Ik stond op het pontje verdekt opgesteld achter een caravan, en ik had helemaal niet door dat er een kassa was. Ik ben gewend dat de kaartjesverkoper langskomt. Komt hij uiteindelijk toch naar me toe: komt u nog een keer naar de kassa? Oh, oh, sorry etc.

De laatste keer dat ik de Elbe kruiste was bij het Wasserstrassenkreuz Magdeburg, alwaar het kanaal waar ik langs fietste de Elbe overstak. Mooie constructie.

Niet lang daarna kwam ik bij de camping aan. Ik mocht mijn tentje op een veld zetten, inschrijven kon later wel, aldus de niet zo slanke heer die ik bij de receptie in een achterafhok vond.

Toen ik later boodschappen ging doen (5km enkele reis) ben ik er even langsgegaan. Nu was er een jonge dame (het zijn tegenwoordig voor mij al gauw jongedames) die in de deuropening stond te vapen. Met tegenzin liep ze mee naar binnen, gaf een formulier en een pen, en na betaling van € 33,60 (voor twee dagen) mocht ik weer vertrekken.

Er was regen en onweer voorspeld om zes uur, dus toen ik nog voor vier uur wegging had ik het idee dat ik tijd zat had. Het was nog heel zonnig en warm en niets gaf me het idee een regenjack mee te nemen. Je voelt hem al aankomen.
Ik werd langs zo’n fijne überhobbelige weg geleid, en ook in het plaatsje was het een en al hobbel. Ik snap wel dat mensen nauwelijks op de fiets naar de supermarkt gaan.
Op de terugweg was ik net het plaatsje uit toen ik een paar druppels voelde. Hé zei ik, das een beetje te vroeg. Maar daar trok Pluvius zich niks van aan. Het ging echt regenen. De spoorbomen gingen naar beneden, dus ik probeerde een beetje onder wat bomen te schuilen. Zo lek als een zeef natuurlijk.
Spoorbomen weer omhoog na twee treinen, waaronder een goederentrein met 30 wagons. (Tja, waarom tel ik zoiets?) Wilde ik net opstappen, gingen ze weer naar beneden! Toch maar doorgereden naar de overweg, zoals iemand me al had toegeroepen: nat word je toch. Of woorden van gelijke strekking want het was natuurlijk Duits.

Bomen weer omhoog, en ik ging er als een speer vandoor. Als een malle over al die hobbels en kuilen, goed uitkijken dat ik niet in de diepe kuilen duik, en ondertussen ging het ook nog onweren.
Toen ik de straat van de camping in reed, ik moest nog zeker een halve kilometer, ging het pas echt hozen en keihard waaien. Ik zag bijna niks door de regen in mijn ogen en toen ik bij de camping aankwam ging ik eerst maar eens onder het afdakje bij de receptie staan. Ik zag in de verte mijn tentje schudden in de wind. Ik zag hem in gedachten al wegvliegen. Een voortent van een caravan was al helemaal in elkaar gezakt.

Toen het eindelijk minder werd ging ik in mijn kletsnatte kleren eerst naar de wc, want ik moest al een hele tijd hartstikke nodig.
En toen naar de tent. Ik kon moeilijk zo nat als ik was de tent induiken. Shirt uit, broek uit, in de tent alles opzij geveegd en uit mijn tas een zitje gepakt dat ik wel bij me heb als ik ga wandelen en alles is nat. Normaal wordt de onderkant nat, nu de bovenkant. Het was gelukkig niet koud, maar lekker behaaglijk natuurlijk ook niet. Toen ik een beetje was opgedroogd trok ik weer wat droge kleren aan.

Inmiddels is alles weer onder controle. Ik heb een waslijn gemaakt voor de natte kleren. Het regent nu trouwens weer, maar daarvoor ga ik ze niet van de lijn halen. Morgen wordt een droge dag zeggen ze, en ik blijf hier twee dagen dus kan de boel mooi weer droog worden.

Zoals gebruikelijk was ik rond vijf uur wel wakker. Maar de receptie, waar ik nog moest afrekenen voor een nachtje slapen, zou pas om acht uur open gaan. Op mijn dooie gemakje dus alles ingepakt en uiteindelijk stond ik om half negen klaar om te betalen. Omdat Van Rijn in Duitsland een rare naam is geef ik vaak meteen maar mijn paspoort, kunnen ze zelf zien hoe het geschreven wordt.
Na ook nog een bezoekje aan de supermarkt was ik rond negen uur echt op pad. De bedoeling was om met ruim tachtig km in Tangermünde aan te komen. Onthoud dit even!

Het reed eigenlijk heerlijk. De wind (4 bft) geregeld in de rug, mooie gladde paden, niks geen grof grind of vervelende klimpartijen. Dit kon niet goed blijven gaan 🙂

En inderdaad, bij een knooppunt, daar doen ze hier ook aan, zag ik een bord met extra tekst. Even lezen. Het werd me duidelijk dat een aantal knooppuntverbindingen niet te gebruiken was, er was een alternatieve route aangegeven. Kennelijk had ik die route al vanaf het vorige knooppunt moeten gaan volgen. Terugfietsen dan maar? Nou heb ik daar een enorme hekel aan, het is echt niet de eerste keer dat dat veel verstandiger zou zijn geweest.
Ik stond even op het kaartje te turen en kreeg het geweldige idee dat het korter moest kunnen dan de aangegeven omleiding. Dus ik op pad. Ik zal de verdere details achterwege laten, maar het komt er op neer dat ik er achter kwam dat er een nieuwe snelweg werd aangelegd en dat had als resultaat dat er over een grote afstand geen doorgang mogelijk was. Deze exercitie kostte ruim tien km extra. Het ging ondertussen ook nog regenen, niet hard, maar wel regenjackwaardig. De stemming zat er goed in. Teruggekomen bij het uitgangspunt zag ik dat ik helemaal niet terug hoefde maar ook anders op de omleiding kon komen. Ik denk dat de totale omleiding om de snelweg in aanleg ook zeker nog vijftien km extra opleverde.

Toen ik eindelijk weer op de route van de Elberadweg was wilde ik even checken hoever het nog was. Ik had inmiddels ruim 65 km gereden, en ik moest nog: wat? 55 km?
Dat ging ik echt niet doen. Zeker niet na de 100 km van gisteren.

De eerstvolgende camping bleek bij Werben te liggen, 18 km verderop. Dat was te doen, en daar sta, of liever lig ik nu. Eens even rustig plannen hoe ik op de camping bij Magdeburg ga komen.