Onderweg

Rond kwart over vijf begon ik vanochtend mijn spullen in te pakken en een kwartier later ging mijn wekker. Omdat het erg warm zou worden wilde ik vroeg op pad. Om kwart voor zeven zat ik op de fiets, eigenlijk later dan ik had gewild, maar ik moet er weer een beetje inkomen, in dat tropenrooster.
De eerste pont de IJssel over ging in elk geval, toen ik een uurtje later na boodschappen bij AH het veer bij Hattem wilde nemen bleek die pas vanaf tien uur te varen. Dat zag ik pas nadat ik een veerweg was afgefietst en vlak voor de aanlegplaats stond. Bij nader inzien stond het ook al bij het begin van de aanlegplaats. 🙁

Via de dijk langs de IJssel kwam ik in Kampen uit. Oh nee eerst nog in Wilsum. Daar kon ik ondanks dat het café nog niet open was toch al een kop koffie krijgen. Daar was ik wel aan toe.

Langs Kampen (letterlijk, ik ken het stadje wel, ook een Hanzestad trouwens), door IJsselmuiden, Genemuiden en Zwartsluis. De eerste was niet veel, de volgende twee zagen er wel gezellig uit.

Inmiddels begon het steeds warmer te worden. Ik kwam door of langs De Wieden, mooi natuurschoon, maar niet bekend om zijn boomrijke vegetatie. En toen kregen we Giethoorn nog. Daar was het lekker druk zullen we maar zeggen. Met m’n zware bepakking tientallen bruggetjes van een meter breed (hooguit) getrotseerd zonder in de plomp te rijden, en dat met mijn slecht ontwikkelde kunst van het diepzien.

Na Giethoorn had ik nog een km of 15-20 te gaan, en ik kan niet zeggen dat ik er nog zin in had. Ik was eigenlijk onderweg naar een camping bij Uffelte, maar toen zag ik ineens de kerktoren van Steenwijk, en toen wist ik meteen dat ik naar de camping bij Eesveen, vlak bij Steenwijk, wilde. Daar zijn we wel vaker geweest, en daar hebben we goede herinneringen aan.

Het was iets dichterbij dan Uffelte, maar daar ging het me niet om. Voor mijn rustdag morgen is het ook wel prettig om bij een plaats met voorzieningen te zitten.

Inmiddels staat de tent, ik heb gegeten en gedoucht en ben weer aardig opgeknapt. Toch ben ik blij dat ik morgen even niks hoef.

Vandaag had ik om twaalf uur met zoon Tobias afgesproken om te lunchen in de Kribbe, een eetgelegenheid ter hoogte van Gorssel, maar dan aan de andere kant van de IJssel. Voor Tobias althans, voor mij was het een prima kant. Ik had aanvankelijk drie uur gerekend van de camping naar de Kribbe, maar door de aanhoudende stevige wind ging ik er toch wat over twijfelen. Aangezien ik toch vroeg wakker was ben ik me maar klaar gaan maken voor vertrek. Koffie, brood, spullen inpakken, tent afbreken etc.
Toen ik gisteren op de camping aankwam was de eigenaar (ik denk dat hij dat was) het gras aan het maaien. Met als gevolg dat ik vanmorgen door het natte gras klonten gras aan mijn voeten had. Ik kon gelukkig nog een klein stukje ongemaaid gras vinden waar ik de tent kon oprollen, anders was het beslist een zooitje geworden.

Om kwart voor acht reed ik de camping af en had dus ruim vier uur om bij de Kribbe te komen. Dat lukte ruimschoots, al was het maar omdat ik het rondje door Zutphen oversloeg (bekende plaats) en omdat ik onbedoeld een stukje afsneed.

We hadden het erg gezellig. We bestelden allebei, atypisch, een salade met oa rijst en kikkererwten. De overige ingrediënten waren smakelijk, maar door de rijst en de erwten werd het een beetje een droge hap.

Na het afscheid reed ik verder richting Deventer. Er was een wegomleiding. Ik vroeg nog aan de persoon die bij de afzetting stond “moet ik zo naar Deventer?” terwijl ik naar links wees. Ja hoor, of dat begreep ik in elk geval. Twee km verder begreep ik van een andere verkeersregelaar dat ik toch weer terug moest, en dat werd bevestigd door een scholier die ik om raad vroeg. Dat compenseerde weer voor de afsnijding die ik eerder op de dag deed.
Vanaf Deventer was het nog een fraai stuk tot de camping, eerst over de IJsselkade, later door een meer bosachtige omgeving.
De camping is prachtig, met vrijwel allemaal aparte plekjes. Voor de douche moest worden betaald (een euro) maar hij werkte buitengewoon goed, én, altijd prettig, er was wcpapier (op de wc, niet onder de douche).

Morgen vroeg op pad, het schijnt warm te worden. Ik heb niet veel te eten meer, ik vergat brood te kopen in Diepenveen, maar morgen om half acht is de AH in Hattem open, dat is m’n redding.

Het was fris afgelopen nacht. Ik gebruik mijn slaapzak vaak als deken, maar als het koud wordt gebruik ik hem zoals bedoeld. Halverwege de nacht overgestapt van systeem A naar systeem B. Toen moest ik ook nog naar de wc. Na te lang uitstellen (niet dat er een ‘ongelukje’ was gebeurd, maar uitstellen is gewoon dom) werd ik wel beloond met een mooie maan.

Bij het opstaan was er geen wolkje aan de hemel. Door tijdens het ontbijt de tent een paar keer te verplaatsen kon ik hem uiteindelijk zo goed als droog inpakken.

Ik volgde de Waaldijk (die niet overal zo heet, maar het in feite wel is) tot even voorbij Winssen en stak met de brug die naar Tacitus is vernoemd de rivier over. Ook aan de andere kant volgde ik geruime tijd de Waaldijk (die niet overal zo heet, maar…)
De brug, die ik met trapbeklimming moest gebruiken om door het centrum van Nijmegen te rijden, sloeg ik over. Ik sloeg dat hele centrum over. Ik ben er vaker geweest, en ik kom er vast nog weleens.
Bij Lent genoot ik van mijn eerste koffie met taart, dat was erg smakelijk, en meteen een mooi rustmoment.

Het veer over het Pannerdens Kanaal lag al op me te wachten, en aan de overkant werd de koers noordelijk in plaats van oostelijk zoals tot nu toe steeds. Bij het naderen van Arnhem ging de koers toch weer naar het oosten. Dus weer tegenwind, en daar was ik toen wel even klaar mee. Maar de boerencamping was toen gelukkig niet ver meer.

Morgen schijnt het warmer te worden maar nog niet meer dan 25 graden, dat komt in de dagen erna. Ik moet wel een beetje bijtijds op pad gaan, want ik heb om twaalf uur een lunchafspraak met mijn zoon Tobias. Gezellig!

Naderhand meer wolken, maar ook zon
Mooie uiterwaarden, na Winssen de Waal over.
Bij Lent niet via trap en brug naar Nijmegen. Daar wel even water gedronken en ontbijtkoek gegeten.
Even voorbij Lent koffie met taart

De afgelopen dagen had ik vrijwel alles wat ik mee op reis wilde nemen al op het logeerbed gedeponeerd, en gisteren was ik begonnen met het vullen van de fietstassen. Hoewel ik wel een paklijst heb gebruik ik die eigenlijk nauwelijks. Ik ga in mijn hoofd de diverse rubrieken langs (slapen, koken, kleding, navigatie etc) en zo kom ik al een heel eind. Als ik bijna klaar ben pak ik alsnog even de paklijst om vervolgens te constateren dat ik niks vergeten ben.

Vanmorgen de laatste dingen ingepakt en nog wat opruimklusjes. Ten slotte ben ik wel weg, maar mijn vrouw niet.

Om kwart voor tien was ik klaar voor vertrek. Het was grijs, maar nog wel droog. Even naar de Plus voor brood en een croissantje (dat hoort er toch wel bij) en daarna op pad. Bij Sliedrecht begon het te miezeren, en een kilometer of wat verder werd miezer echte regen. Gelukkig had ik wel grotendeels de wind in de rug, dan is regen net even wat minder erg.

Zaltbommel is het officiële beginpunt van de Hanzefietsroute, dus daar ging ik wel even doorheen. Mooi plaatsje, maar aan mijn koffiebehoefte kon helaas niet tegemoet gekomen worden. Het stuk na Zaltbommel, langs de uiterwaarden van de Waal vond ik erg mooi. Het werd zowaar soms even droog. Behalve natuurlijk toen ik net een boterham stond te smeren omdat het even droog was. Maar ach, het was voorspeld en het is uitgekomen. Hopelijk komt het voorspelde zonnige weer morgen ook uit.
Afstand 80km

Morgen ga ik weer aan een nieuwe tocht beginnen. Het wordt een tocht langs veel (maar niet alle) Hanzesteden, de naam van de route geeft het al aan. De totale route, beschreven in drie boekjes, gaat nog ten oosten van Berlijn, ruim 3000 km. Zo lang wil ik niet van huis, dus ik heb besloten om ter hoogte van Hamburg (ook een Hanzestad) de Elbe stroomopwaarts te gaan volgen tot ik bij Maagdenburg ben, en daar dan de officiële route weer te gaan volgen.

Ik ga weer proberen om jullie via dit blog iets te laten meemaken van mijn belevenissen. Duitsland staat niet bekend om zijn volledig dekkende internetinfrastructuur, dus ik kan geen dagelijkse update garanderen. Maar aan mij zal het niet liggen.

De tassen staan bijna helemaal klaar voor vertrek. Nog wat laatste beslissingen, vooral wat betreft de kleding. Morgen wordt 15 graden, donderdag bijna 30, je moet overal rekening mee houden.

Nieuw in de bagage is een verrekijkertje. Sinds ik wat meer in vogels geïnteresseerd ben vind ik het toch wel fijn om hem bij me te hebben, en dan bij voorkeur in de stuurtas, zodat ik hem zo voor het grijpen heb.

De reis gaat morgen naar een kleine camping bij Boven Leeuwen. De eerste kilometers, tot voorbij Gorinchem, zijn bekend terrein. Daarna wordt het wat onbekender.

Vanuit Roosendael volgde ik grotendeels de Jacobsroute terug naar Nederland. Een eerste afwijking was het stadje Lier. De Jacobsroute gaat er omheen. Waarom weet ik niet, want het is een alleraardigst plaatsje. Ik was er eerder geweest, maar ik was aardig door mijn voorraden heen geraakt, dus ik had even een supermarkt voor brood en drinken. In 2017 reden Suzemarie en ik dit stuk in omgekeerde richting, en we kampeerden toen op een van de treurigste campings waar we ooit stonden. Het was vooral een terreintje met stacaravans waar ze op een smal grasstrookje ook wel fietskampeerders placeerden. We stonden daar tegenover een omheind veldje, nou veldje, dat suggereert nog gras, het zag er zeer doods uit, en op dat ‘veldje’ mocht de campinghond zijn behoefte doen. Over het sanitair zullen we het verder maar niet hebben. Ik fietste er nu weer langs, en vanaf de brug over het nabijgelegen kanaal zag ik dat het nog steeds bestaat. Het leek er wat beter uit te zien, maar ik heb niet de moeite genomen dit aan een nadere inspectie te onderwerpen.

Via het riviertje de Mark reed ik uiteindelijk Nederland weer binnen, en vanaf de Mark was het nog een een kilometer of vijf naar de camping bij Chaam waarnaar ik onderweg was. Op deze camping heb ik al een aantal keren gestaan, zowel alleen als met Suzemarie. Na het kiezen van een plekje en het opzetten van de tent even naar het dorp om boodschappen te doen, voor het eerst in weken weer in een Nederlandse supermarkt. Ondertussen was het steeds drukkender geworden, en dit zorgde voor een ontlading in de avond met (veel) regen en onweer. Toen de bui was weggetrokken stonden er overal plassen op het veld, maar in en onder mijn tent was het gelukkig droog gebleven.

De volgende dag hoorde ik van medekampeerders dat ze minder gelukkig waren geweest. Het was in hun tent weliswaar droog gebleven, maar door het grondzeil heen voelden ze plassen. Uit ervaring weet ik dat dat niet erg prettig aanvoelt. Aangezien zij ook net als ik een dagje extra wilden blijven hebben ze toch maar even hun tent naar een iets hoger gelegen plek verplaatst.

Ik heb zelf deze dag niet veel bijzonders gedaan. Mijn favoriete pannenkoekenrestaurant als ik daar verblijf was dicht, maar er bleek nog een ander in de buurt die wel open was. Terwijl ik daar veilig onder een grote paraplu/-sol mijn niet heel bijzondere pannenkoek zat te eten kwam er weer een enorme hoosbui voorbij. Het personeel liet zich er niet door uit het veld slaan, de bestellingen werden onder een paraplu gewoon naar de tafels gebracht, het eten bleef droog, maar zijzelf niet echt. Respect!

De volgende ochtend, woensdag 17 juli zitten we inmiddels, begon grijs, maar het weer knapte steeds meer op. Ik verplaatste mijn tentje, die in de schaduw stond, naar een plekje in de zon, zodat ik hem zo droog mogelijk mee naar huis kon nemen. Ik had van de al eerder genoemde medekampeerders, die ook uit Dordrecht bleken te komen, gehoord dat er een pontje vaart tussen Lage Zwaluwe en de Anna Jacominaplaat in de  Biesbosch. Vaartijd ongeveer een kwartier enkele reis, en er kunnen maximaal 12 mensen mee. Ik had me voorgenomen om toch de Moerdijkbrug te nemen als ik meer dan twee retourtochten van het veer zou moeten wachten op mijn beurt, er zijn grenzen aan mijn geduld. Toen ik er aankwam waren er net twaalf mensen aan boord aan het gaan, en het was duidelijk dat ik bij de volgende twaalf hoorde, dus ik heb er rustig een half uur staan wachten tot ik mee kon. Leuk tochtje inderdaad, en vanaf de Anna Jacominaplaat was het vervolgens nog een half uurtje fietsen naar de pont bij de Kop van het Land. Daarmee belandde ik weer in Dordrecht, was het avontuur afgelopen.

Ondanks het feit dat ik me genoodzaakt heb gezien om mijn oorspronkelijke plan los te laten en er een heel andere tocht van te maken, heb ik het toch leuk gehad. Mooie stukken natuur afgewisseld met lelijke stukken bebouwing, mooie stadjes, stevige beklimmingen, mooie afdalingen. Van alles wat eigenlijk. In totaal ruim 1950 km gefietst, en als gevolg daarvan bijna vijf kilo afgevallen. 🙂
Ik bedank mijn lezers voor hun belangstelling. Ik neem mij na elke fietsreis voor om nog een soort evaluatie te schrijven, het zal er ook nu wel weer niet van komen. 🙂

Sinds ik weer in België ben is er weer wcpapier op de toiletten, een opmerkelijk fenomeen. Zelfs een betrekkelijk goed geoutilleerde camping als die van Chartres doet er niet aan. Zou het een geldkwestie zijn? Die paar dubbeltjes kunnen toch in de prijs worden meegenomen? Ik denk dat het om de logistiek gaat. Want als je wcpapier in je toilet hangt moet je ook zorgen dat het voorradig blijft. Je moet meerdere malen per dag kijken of er nog genoeg aanwezig is.

Afijn, een klein probleem uiteraard, maar kan soms lastig zijn.

Ik stond vanmorgen met mooi weer op, en dat is het de hele dag gebleven. De nacht was koel, en het tentje dus nat, zo werkt dat nou eenmaal. Nou heb ik een handig tentje dat helemaal zelfstandig kan staan. Dus ik kon hem lekker naar de zon schuiven en zo nu en dan een beetje bijdraaien. Hij was niet kurkdroog, daar had ik het geduld niet voor, maar droog genoeg. Broodjes gehaald in de kampwinkel, er iets van gegeten, en op pad.

Het was zondagochtend en dat heb ik geweten. Vrijwel alle mannelijke Belgen, en een enkele vrouwelijke, springen dan op de racefiets en gaan langs de Dender fietsen. En dat fietspad is best vrij smal, dus goed uitkijken steeds. Na het verlaten van de Dender kwam ik op een paar fietspaden die logenstraften wat ik gisteren zei, er moest wel degelijk nog geklommen worden. Maar de fietspaden lagen volgens mij op voormalige spoorbaantjes, en dat betekent maximaal 1 à 2 procent klimmen. En dalen. Goed te doen dus, zeker na de ervaringen van de afgelopen weken.

Op een van die paden kwam ik een boom tegen die er bij stond alsof hij elk moment om kon gaan. (foto) Ik heb het er toch maar op gewaagd.

Vlak bij Mechelen, bij Leest om precies te zijn, kwam ik een groter obstakel tegen. Bij het begin van de weg stond al dat de weg gestremd was, maar ik dacht eigenwijs “dat zullen we nog weleens zien”. Nou, ik zag het. Er lagen grote, dikke kabels op de weg, of liever, hingen half over de weg, en die waren afkomstig van de geknakte hoogspanningsmast verderop in het weiland. Een man die er aan het werk was vertelde dat er als gevolg van de storm afgelopen dinsdag een aantal (negen geloof ik) masten waren omgegaan, en dat er als gevolg daarvan diverse huizen geraakt waren. (Foto’s en rtv  ) En nee, ik kon er echt niet langs. Met behulp van m’n telefoon kon ik een alternatieve route maken, die denk ik eigenlijk mooier is dan de oorspronkelijke, maar wel wat langer. Mechelen is een mooi stadje (foto), waar ik al eerder was, dus heel veel tijd heb ik er niet doorgebracht.

Camping Roosendael, waar ik nu sta, is een van de weinige campings in België die een beetje doet denken aan de Nederlandse natuurcampings. Er is ook een fietscafë met veel verschillende biersoorten. Ik had er op gerekend er iets eenvoudigs te kunnen eten, drie jaar geleden was dat wel zo, maar ze gingen sluiten om zes uur, dus helaas. Maar een eenvoudige borrelplank naast mijn Petrus-biertjes (what’s in a name) zorgden voor voldoende maagvulling, zij het misschien niet zo gezond.

Was ik aanvankelijk nog alleen, toen ik terug kwam van de kroeg, pardon het fietscafé, stonden er twee tentjes extra, en nog wat later kwamen er nog een paar mensen bij. Op de vraag van de jonge vrouw van het stel of ik soms wel olie (voor het eten, geen kettingolie) bij me had moest ik die vraag ontkennend beantwoorden, maar ik zei dat ik wel nog een blikje ansjovis op olie had, dat mochten ze hebben. Dit werd in dank aanvaard.

Mijn nachtrust hield niet echt over. Daar waren een paar redenen voor. Om te beginnen had ik een pizza quatre fromages gegeten, en die lag best wel stevig in mijn maag. Er lag dan best veel fromage op. Daarnaast had ik in de jeugdherberg drie roommates. Een daarvan had ik ’s middags al ontmoet, Nico, hij kwam voor een soort middeleeuwse markt, als deelnemer. No problem, moet-ie zelf weten, maar Nico bleek uitzonderlijk luid te snurken. Ik vond het lastig om me daarvoor af te sluiten. En verder kwamen de andere twee kamergenoten ’s nachts rond drie uur in de kamer. Ze deden echt wel hun best om zachtjes te doen, maar ik werd er uiteraard wel wakker van, lichte slaper die ik ben.

Enfin, vanaf half acht ontbijt, waar ik graag gebruik van maakte, en uiteindelijk om kwart over acht weggereden. Nog even bij de Carrefour langs voor wat voer voor onderweg, en toen was ik echt weg. Het eerste stuk de stad uit is niet echt een feest. Ik wist het, dit was mijn derde keer (eerste keer N-Z, tweede keer, net als nu, Z-N), maar die kennis maakte het toch niet vrolijker. Pas toen we gingen stijgen werd het beter. Dit was volgens mij wel de eerste keer dat ik de Vlaamse Ardennen met de wind in de rug trotseerde, en dat was toch wel prettig. Ik merkte wel dat ik een beetje klaar was met klimmen, ik vond het een eeuwigheid duren voor ik in Lessine aankwam, en in deze plaats is het zo dat je via wat steil kriskras rijden uiteindelijk naast een watertje uitkomt, en dat is dan de Dender, daar nog Dendre geheten. Via een prachtig, mooi geasfalteerd fietspad volg je de rivier stroomafwaarts, en als je het fietspad op een gegeven moment aangeduid ziet als “Jaagpad” weer je dat je ook weer in je eigen taalgebied bent, soort van.

Camping de Gavers, even na Geraardsbergen, ik heb op de een of andere manier moeite om op efficiënte wijze bij de ingang te geraken. Maar goed, ik ben er, lekker plekje. De nog kletsnatte tent goed kunnen drogen, en ook heerlijk van de

zon kunnen genieten. Wie had dat na gisteren kunnen denken.

Vanaf vandaag klopt de titel eigenlijk niet meer, ik ben vanmiddag weer in België aangekomen.

Na enig aarzelen had ik ondanks het regenachtige weer besloten om toch op de fiets te stappen. Op de camping was niet veel te doen, en om nou de hele dag in mijn tentje te liggen trok me ook niet erg. En net toen ik wilde pakken regende het wat minder, dus dat kwam goed uit.

Wat het fietsen betreft ging het wat moeizaam. De regen, de tegenwind, de regenkleding, en weer zo’n puist op. Het schoot maar niet op. Maar goed, dapper volgehouden, de slechte wegen en fietspaden trotserend, en weer een kletterbui als je net denkt dat het klaar is met de regen.

En zo stond ik ineens toch naast onze grenswacht, die er drie jaar geleden ook al zat. Terwijl ik daar stond, genietend van een stukje chocolade (dat is het voordeel van koel weer, je kunt gewoon chocola kopen zonder dat het chocomel wordt) kwam er een Nederlandse vrouw aangefietst. Ze zat er duidelijk een beetje doorheen, en mijn chocolade-aanbod werd in dank aanvaard.

Vanwege alle nattigheid had ik een slaapplek gereserveerd in de jeugdherberg van Tournai. Morgen gaan we weer kamperen. Bij Geraardsbergen, maar niet op De Muur.

De camping La Montagne, wat zal ik ervan zeggen. Het is net als de vorige camping (Canada) een camping met stacaravans. Dat betekent over het algemeen dat de sanitaire voorzieningen niet heel veel aandacht krijgen. Toen ik gisteravond mijn tanden ging poetsen bleek er een enorme waterplas op de vloer aanwezig. Er waren na mij nog drie (Franse, denk ik) fietsers aangekomen, en ik denk dat de douche gewoon was overgestroomd. Doordat ik koud (dus kort) had gedoucht was dat overstromen bij mij niet aan de orde. Misschien dachten ze: het droogt wel op, misschien ook dachten ze niets.

Toen ik rond zes uur naar de wc moest zag het er nog net zo overstroomd uit, ook in de wc dus. Dus met veel voorzichtigheid ervoor gezorgd dat ikzelf en mijn kleding droog bleef. Succes!

Om even voor half acht zat ik op de fiets. Ik had vandaag nog een ’top’ van 150m voor de boeg, en dat stond gepland kort na het rijden door Saint Quentin. Daarvoor paden langs een kanaal. Lekker vlak, maar oh wat een beroerde paden waren dat. Gelukkig ben ik niet erg gevoelig voor zadelpijn, maar desalniettemin was het niet aangenaam. Ik stuiterde regelmatig op mijn zadel.

Even wat boodschappen gedaan bij de Super Marché (onder andere een kant en klaar gemaakte taboulé, goed voer voor een fietser die geen zin heeft om te koken), en daarna nog een stukje kanaal en zodra dat ophield, hup, de heuvels in. Dat ging best wel oké.

Tot ik bij een punt kwam waar stond aangegeven dat de route barrée was, afgesloten dus. Over 1500 meter. En wat doe je dan. Op vlak terrein neem je het risico en fiets je eventueel terug. Maar om je een stuk de heuvel af te storten en dan te ontdekken dat je weer terug, de heuvel op moet. Niet fijn. Een andere route die weinig extra meters kostte was er ook niet echt.

Toen kwam er een vrachtwagen uit de ‘gebarreerde’ weg (type werkverkeer) aangereden. Ik posteerde me langs de weg en stak mijn arm op. De vrachtwagen stokte, en dit gaf me de gelegenheid om in mijn beste Frans te informeren of de barricade ook voor fietsers gold. Nee hoor, geen probleem.

Daarna nog een paar heuveltjes om het af te leren, en toen was ik al weer bij de volgende camping. Camping bij de L’Escaut, bij ons beter bekend als de Schelde. Onderweg was ik al een bord tegengekomen dat verwees naar de bron van de Schelde. Dat geloofde ik verder wel.

Ook dit is weer een camping met veel stacaravans, maar de sanitaire voorzieningen zien er een stuk frisser uit en de beheerder is een aardige vent.

Wat nu morgen? Het wordt een regendag. Dat wordt al dagen voorspeld, dus dat zal ook vast zo zijn. Morgenochtend beslis ik of ik ga fietsen of in mijn tent blijf liggen. (Liever niet)