Categorie: Algemeen (Pagina 1 van 4)

Na een beroerde nacht slapen, geen idee waardoor, de warmte misschien, stond ik om kwart over vijf op: tropenrooster!
Ik deed mijn best om zo weinig mogelijk geluid te maken, maar de Duitse buren stonden met hun tentje zo dichtbij dat ze vast wel wat gehoord hebben. Daar staat tegenover dat zij ontzettend krakende matjes hadden en het gisteravond een poosje duurde voor ze hun draai gevonden hadden.
Om kwart over zes ongeveer stapte ik op de fiets, de extra omschrijving in het boekje volgend om weer op de route te komen. Ik kon het nog, maar ik vind een lijntje volgen op mijn navigatie-apparaat toch een stuk makkelijker.

Het was heerlijk koel! Wel zat me een (technisch) ding dwars. Ik heb de mogelijkheid om fietsend mijn telefoon op te laden, en daar hoort een lampje bij. Rood betekent dat het apparaatje zelf nog niet geladen is en dus ook de telefoon niet kan laden, en rood verandert als je rustig doorfietst via oranje naar groen. Dan gaat het opladen goed. De kleur van het lampje was nu echter wit, een kleur die hij normaal toont als je de verlichting van de fiets aan hebt. Hij kan maar één ding tegelijk.
Maar de verlichting was beslist niet aan! Mijn theorie was dat er vocht in het systeem was gekomen, en dat dat kortsluiting veroorzaakte. Ik hoopte dat als het warmer zou worden het vocht zou verdwijnen en hij weer zijn gewone gedrag zou vertonen. Maar helemaal gerust was ik er niet op.
Maar oh wonder! Ineens ging het lampje van wit naar rood, en warempel, alles werkte weer zoals het hoort.

Toen kwam er hek op de weg met een bord eenrichtingsverkeer, en voor mij verboden in de te rijden. Route barrée stond er ook nog bij. Soms kom je het gebarricadeerde stuk weg pas na kilometers tegen, en dan hoop je maar dat je er als fietser wel langs kan. Meestal wel, maar niet altijd! Er kwam mij nog een auto van de wegbeheerder tegemoet en de chauffeur daarvan reed gewoon voorbij. Dan denk je, als ik er niet door kan, dan zegt hij toch wel wat? Denk je, hoop je. Maar je weet het niet zeker.
Ik zal de spanning niet verder opvoeren, er was geen reden te bedenken waarom ik er niet langs zou kunnen.
Tot zover de spannende dingen van de dag. Verder werd het steeds warmer, en was het landschap naar mijn oordeel erg saai. Eindeloze velden met bieten, tarwe, haver, iets met peulen (soja?) etc. Na een kilometer of wat weet je het eigenlijk wel.
En naarmate de dag vorderde kreeg ik weer steeds meer last van de warmte.
Ik had drie campingopties. De eerste kwam te snel, ik besloot naar de tweede door te rijden. Maar toen ik even keek hoe ik er moest komen bleek hij permanent gesloten te zijn. Dat betekende dus doorrijden naar de camping in Troyes, nog dertig kilometer. Ik zag het op een gegeven moment niet meer zitten. De zon maakte dat ik me steeds belabberder ging voelen. Ik kon vroeger eigenlijk best wel goed tegen de warmte en de zon, maar dat lijkt minder geworden te zijn.

Ik onderzocht wat mijn opties waren. Gites, hotels? Er was een hotel op zes kilometer, en ik probeerde online te boeken, maar óf het was niet de bedoeling dat je dat online deed, of ik begreep de site niet. Dan toch maar bellen. Ik nog hoopvol: do you speak English. (Je denkt toch horeca, dus internationaal, maar niks hoor. Ik weet best hoe ik in het Frans moet vragen of ze een kamer vrij hebben, maar dan moeten ze vervolgens geen ingewikkelde vragen stellen.
Afijn, het kwam goed. Ik lig nu op het bed van mijn kamer met airco dit verhaaltje te tikken.
Morgen een ‘date’ met Eric die ik via vereniging De Wereldfietser ken, hij rijdt de route zuid-noord, en in Troyes komen we elkaar tegen. Leuk!
Verder ben ik nog aan het uitzoeken of ik via een binnendoortje bij de Loire kan uitkomen, of dat ik per via Nevers moet. Er zijn via Komoot wel binnendoortjes te maken, maar die hebben tot nu toe steeds geresulteerd in routes met heel veel zwaar klimwerk.
Lang verhaal, wie voortijdig is afgehaakt geef ik geen ongelijk.

Ik heb wat moeite gehad om het verhaal op de site te krijgen. Het lijkt nu gelukt. Nu de foto’s nog….

Ik had de dame van de camping duidelijk verkeerd begrepen (maar ja, mijn Frans is tamelijk rudimentair), die viswedstrijd was niet gisteravond, maar vanochtend. En wat een kabaal maken die lui, die staan over de vijver naar elkaar te schreeuwen. Ik dacht altijd dat er bij vissen een soort heilige stilte moest heersen.

Bij het inpakken van de spullen regende het helaas, en dat werd niet minder, maar meer. Ik besloot toch maar op de fiets te stappen, maar toen ik bij de weg aankwam en het bushokje aan de overkant van de weg zag was het besluit snel genomen. Afstappen, en de ergste regen even afwachten. Toch nog bijna drie kwartier.
In het bushokje had ik al ontdekt dat ik vergeten was om bidon en waterfles te vullen. In het eerste dorp waar ik door kwam trok ik mijn regenjack uit, en zag ik iemand die in zijn garage bezig was. Die heb ik gevraagd of hij mijn fles wilde vullen, en zowaar, hij begreep me.
Nu zou spoedig de klim naar het hoogste punt van de hele tocht (net onder de zeshonderd meter stond in het boekje) en dat vond ik zo vroeg op de dag wel een beetje heftig. Maar het ging soepeler dan ik vreesde. Volgens Strava ben ik niet hoger geweest dan 576 m, dus ik moet nog eens uitzoeken hoe dat zit. Zijn me nou een meter of twintig door de neus geboord?
Tijdens het fietsen heb ik nog even getwijfeld of ik een camping eerder zou stoppen, maar toen ik er eenmaal was ben ik gewoon doorgereden. Wonderlijk, die gedachte-experimenten.

Kort na deze camping kwam er nog een heel pittige klim die ik eigenlijk over het hoofd had gezien. Halverwege werd ik nog ingehaald vier stinkende motoren, dat had voor mij niet gehoeven.

Net toen het weer een beetje begon te spetteren was er een bushokje (foto), dat is toch wel een mooie uitvinding. De regen zette niet door, maar ik heb er toch maar even koffie gemaakt en een boterham gegeten.

Na nog wat heuveltjes belandde ik op een fietspad van tien kilometer dat was aangelegd op het tracé van een voormalige spoorbaan, en dan weet je al, het klimmen en dalen wordt nooit meer dan twee procent, want meer konden die oude locomotiefjes niet aan.

En zo kwam ik mooi op tijd op de camping van Bastogne aan. Tent eerst drogen (foto) en na het opzetten boodschappen doen. En niet te vergeten, de powerbank uit logeren brengen, die begon bedenkelijk leeg te worden, en aangezien mijn telefoon steeds sneller door zijn accu heengaat wordt die powerbank van steeds groter belang.

Morgen ga ik niet zoals ik eerst gepland had naar Montmédy, hoewel het een mooi plaatsje schijnt te zijn. Maar dat plaatsje is wel ‘boven’, net als de camping, en dat betekent in dit geval over een kilometer 12% klimmen, en dat nadat ik al tachtig km heb gefietst, die uiteraard ook niet plat zijn. Ik zie het niet zitten.

Ik ga nu naar iemand die zijn tuin via Welcome to my Garden (WTMG) beschikbaar stelt. Morgen meer daarover.

is er weer af, zeggen we dan. Vorig jaar begon ik op 1 januari met een poging om dagelijks, wat ook alweer?, minstens een uur te wandelen geloof ik. Dat hield ik vol tot 8 maart, toen mijn knie vond dat ik het wat rustiger aan moest doen. Ik baalde er wel van, maar ik kan zulke dingen ook wel weer relativeren. En gelukkig deed rust wat het moest doen, mijn knie herstelde zich weer. Of mijn eenmalig bezoek aan de fysio daar iets aan heeft bijgedragen zal wel altijd een mysterie blijven.

Omdat ik het niet laten kan zadel ik mezelf toch weer op met een nieuw soort zelfbedachte challenge: dagelijks ‘moet’ ik iets sportiefs doen. Wandelen, fietsen, hardlopen, sportschool. Ik stel geen eisen aan de omvang per dag, alleen maar dát ik iets doe.

Daarnaast heb ik me voorgenomen om komend jaar 10.000 km te fietsen en 1.000 km te wandelen. Met name dat eerste lijkt gezien de resultaten van de laatste jaren vrijwel onhaalbaar, maar ja, een uitdaging moet wel iets voorstellen uiteraard, want anders is het geen uitdaging.

Ik ben in elk geval op deze eerste dag van het nieuwe jaar 2024 begonnen met een bescheiden tochtje van ruim 17 km, ondanks wind (ZW 4 zegt de weer-app) en geregelde buien. Ik zat om zeven uur op de fiets, en toen was het uiteraard nog donker, maar wetende dat het er later op de dag niet meer van zou komen moest het toch maar. Toen ik een uur later weer thuis kwam begon het te ‘dagen in het oosten’.

Wat ik er zelf van gezien heb lijkt alles weer goed te werken, maar meldt het vooral als je iets ziet dat niet lijkt te kloppen.

Binnenkort gaat de site verhuizen naar een nieuwe provider. Het kan zijn dat er daardoor een verminderde bereikbaarheid zal ontstaan. Ik heb geen ervaring met het verhuizen van sites, dus er kan ook zomaar van alles fout gaan. :-/

Zodra de boel rond is zal ik het hier melden.

Vlak voor de jaarwisseling zag ik een bericht van iemand dat verwees naar de #100DaysOfWalking, een ‘challenge’ afkomstig van een Amerikaanse site die (de challenge, niet de site) er op gericht is om je dagelijks minstens een half uur te laten wandelen. Nou wandel ik wel graag, en ook ben ik wel gevoelig voor challenges. Dus ik besloot snel dat ik er wel aan mee wilde doen. Nou ja, meedoen, je hoefde je, zover ik kon vaststellen, nergens aan te melden, you’re on your own. Om mezelf toch een beetje onder druk te zetten plaats in alle wandelingen met de al genoemde hashtag op Strava. Voor mij is een half uur wandelen niet echt een uitdaging, dus ik heb het iets verzwaard door uit te gaan van een gemiddelde over een maand van minstens 5 km per dag.
En eigenlijk is het tot nu toe best goed gegaan. Vandaag was nog de lastigste dag, want ik voelde me niet helemaal lekker. Gisteravond begon ik ineens erg te snotteren, hetgeen er voor zorgde dat ik slecht sliep, en toen ik vanochtend uiteindelijk wakker werd had ik stevige hoofdpijn. Met behulp van twee paracetamollen zakte dat wat, en zo kon ik toch nog een wandeling maken.

De eerste maand zit er nu op, even wat cijfers:

228,1 km gewandeld, dat is gemiddeld 7,4 km per dag (dus doel gehaald),
ik deed er 45 uur, 38 minuten en 47 seconden over (zegt Strava), dat is net geen 5 km/u,
volgens mijn Garmin horloge zette ik deze maand januari 421.539 voetstappen neer,
dit is het hoogste maandaantal sinds ik dit horloge heb (april 2016)

Voor wie me op Strava wil volgen:
https://www.strava.com/athletes/6227911

Aangezien de sportscholen weer open mochten had ik eigenlijk gepland om gisteren bij SportCity wat te fietsen en te lopen, maar toen ik ’s morgens het weerbericht zag, veranderde ik van plan. Het zou weleens de beste dag qua fietsweer kunnen worden, en dan is het wel zonde om binnen aan de gang te gaan. De wind zou uit het westen tot noordwesten komen, dus eerst voor een tegenwindkoers gekozen. Ik had nog een route liggen die ik een tijd geleden bedacht had om in de buurt van Hoogvliet nog wat ’tegels’ te scoren en die was heen en terug een kleine 60 km. Sinds september had ik volgens mij geen ritten van enige omvang meer gemaakt, dus dit leek me ver zat.

Eerst nog maar even de achterband oppompen. Die wordt heel langzaam steeds zachter. Niet zo snel dat er niet mee te fietsen is, maar na een week moet er toch wel weer wat lucht bij.
Het eerste stuk, tot bij Barendrecht was heel bekend terrein (deels mijn oude woon-werkverkeer-route), daarna een fietspad dat vrij dicht langs de Oude Maas gaat. Daar kom ik wel vaker, maar niet zo vaak dat het saai werd. Pas na Poortugaal kwam ik op onbekend terrein. Al die tijd een tegenwind die me toch een beetje tegenviel, maar gelukkig was daar het keerpunt. Wat een hobbelig fietspad, dacht ik bij Hoogvliet aangekomen, hoewel het er eigenlijk niet zo uitzag. Het was dan ook niet het fietspad maar mijn achterband. Nu al weer zacht? Is het gaatje groter geworden? Of is er wat anders aan de hand?

Gelukkig had ik mijn fietspompje bij me. Op het ventiel geschroefd, en hup, pompen maar. Bij het weer losdraaien kwam een stukje ventiel mee, en hup, de band liep weer leeg. Het (Franse) ventiel blijkt ook een uitneembaar, losschroefbaar binnenwerk te hebben. Joost mag weten wat daar de zin van is, de onzin is in elk geval dat als je dat stukje mee losdraait de lucht weer ontsnapt. Met de hand dat binnenstukje zo stevig mogelijk aangedraaid, en vervolgens het pompje wat minder strak erop gedraaid. Deze keer ging het wel goed.

Ik was een beetje in dubio, want dit gebeurde vlak bij het metrostation van Hoogvliet, dus als ik me naar huis wilde laten vervoeren was dit het moment. Maar ik had toch veel meer zin om naar huis te fietsen en de gok te wagen dat ik met hooguit nog een paar keer oppompen wel thuis zou komen. Bovendien was de zon inmiddels gaan schijnen!

Uiteindelijk zonder verdere problemen weer thuis gekomen. Maar maar voldaan zoals dat dan heet. Het is duidelijk dat ik nog wel wat kilometers moet maken in de voorbereiding op mijn fietsreis naar Rome. (Voorlopige vertrekdatum staat op 16 mei).
En wat natuurlijk ook duidelijk is dat ik mijn binnenband moet vervangen door een minder brak exemplaar. 🙂

Hieronder staat als het goed is een plaatje/linkje naar Strava. Ik weet nog niet of dit ook voor niet-Stravagebruikers te zien is. Even testen!
En ja, zo te zien wel. Als je op het plaatje klikt word je naar Strava geleid, en daar heb je zonder account niet veel aan, maar het plaatje op mijn blog is in elk zichtbaar en toont de route en wat gegevens zoals de afstand. Test geslaagd.