Nadat ik vorige week zondag een beetje teveel last van het gevoelige plekje had naar mijn zin besloot ik de volgende training, voor dinsdag gepland, over te slaan. Helaas had ik vrijdag geen tijd, en toen was er ineens weer een week voorbij. Uiteindelijk misschien zo slecht niet.
Zoals gebruikelijk gingen de eerste 2 stukjes van 2 minuten gepaard met stijfheid, gevoeligheid, maar daarna ging het goed. Ook, vandaag, ’the day after’, geen napijn. Dinsdag de volgende stap: 1-2-1-3-1 met 2 minuten wandelen tussendoor. Moet kunnen.
Categorie: Blessure (Pagina 1 van 2)
Het ging een weinig beter dan afgelopen vrijdag. Het gevoel, dat tussen stijf en pijn inzit, hield wat eerder op. Toch is er nog geen reden om de volgende stap op het herstelschema te zetten, dus aanstaande dinsdag, mogelijk woensdag, herhalen we dit nog een keer.
Als de temperatuursverwachting de dertig graden gaat naderen is het tijd voor maatregelen. De lunchpauzerun werd dus een paar uur vervroegd, en dat bleek een goed idee, want zelfs de korte stukjes 1-2-3-1-2-3 (minuten, met 2 minuten wandelpauze) wisten de zweetklieren tot productie te inspireren. Maar ik heb niet snel last van warmte, dus het was nog prima te doen. Terwijl ik dit tik voelt de achillespees wat stijf, maar belangrijker is hoe het morgen voelt. Vooralsnog ben ik niet ontevreden.
Volgende keer 5 X 2 minuten hardlopen, 2 minuten wandelen.
Het is prima opbouwweer. Als je meer wandelt dan hardloopt zijn wat hogere temperaturen wel lekker. Het ging weer lekker, dat wil zeggen, ik voel nauwelijks iets, en hoewel ik al meer dan een jaar bijna niet gelopen heb is dit conditioneel geen enkel probleem. Ik vind het steeds weer jammer dat het al afgelopen is, maar ik wil mezelf niks kunnen verwijten, dus ik houd me braaf aan het schema.
Volgende keer: 1-2-3-1-2-3, met 2 minuten wandelpauze. Wow, evenveel hardlopen als wandelen!
Kort samengevat: de shockwavehterapie heeft me niet gebracht wat ik ervan verwachtte/hoopte. Ik heb niet kunnen vaststellen dat er een relatie bestond tussen de behandeling en hoe het met mijn pees ging.
Er zijn momenten dat ik denk dat het heel, heel langzaam iets beter aan het gaan is. Ik heb me in elk geval voorgenomen om volgens een zeer conservatief beginners-/opbouwschema weer te gaan hardlopen. Voorlopig twee keer in de week. En daar ga ik mee door tot ik het gevoel heb dat het echt slecht is voor de pees. Misschien moet ik erin berusten dat het altijd gevoelig zal blijven, maar kan ik er toch mee blijven hardlopen.
Ik zal dit blog in elk geval weer wat vaker bijwerken. En mogelijk ook met wat meer onderwerpen dan alleen hardlopen. Stay tuned. 🙂
Omdat ik vond dat ik nu lang genoeg had afgewacht of mijn achillesklachten niet spontaan wilden verdwijnen (volgens mijn beproefde methode “wat vanzelf is gekomen verdwijnt ook meestal weer vanzelf”) had ik een afspraak gemaakt met een sportarts van het Sport Medisch Adviescentrum (SMA).
Vrijdag  22 februari was het zover. Dr. Bas Bulder nam uitgebreid de tijd voor me en we namen de ontstaansgeschiedenis en het verloop door. Ook hij gaf aan dat de ’trapoefening'(eerder op dit blog beschreven) in principe de beste papieren heeft. Mits vaak en lang genoeg uitgevoerd leidt dit in 60-70% van de gevallen tot herstel.
Toen hij echter bij het lichamelijk onderzoek vaststelde dat de pijn vooral bij de aanhechting aan het hielbot zat  leek het uitvoerig extensief rekken hem toch een minder goed idee. In plaats daarvan deed hij me de suggestie aan de hand om shockwavetherapie te overwegen. Als het bij mij blijkt te werken zou ik na 4-6 behandelingen van de klachten af moeten zijn. Morgen heb ik mijn kennismakingsgesprek bij de fysiotherapiepraktijk waar dit wordt uitgevoerd. Ik weet eigenlijk niet of we meteen de eerste keer ook al onder het figuurlijke mes gaan. Wordt vervolgd…
De training van afgelopen dinsdag had, ondanks het feit dat het qua omvang niet veel voorstelde, toch als gevolg dat mijn kuiten behoorlijk stijf werden. Donderdag en vrijdag ging ik wat moeizaam de trap af, en het leek me dan ook verstandiger de vrijdagtraining over te slaan.
Zondag ging het weer goed, al was de rechterkuit nog wel wat gevoelig. ’s Middags op pad, met een variatie op de training van dinsdag. Net als dinsdag 6 X 500m in DL1 tempo, maar de laatste 50m in een hoger tempo, en dan steeds afgewisseld met 100m wandelen. De variatie bestond er uit dat ik de derde en zesde reeks afwisselend 50m DL1 en 50m DL3 liep. De hogere tempo’s geprobeerd zo soepel mogelijk te lopen met het accent op goede techniek.
Pas toen ik klaar was voelde ik hoe warm het eigenlijk was. 🙂
Lekker gelopen in elk geval.
Terwijl ik dit aan het tikken was kwam de reactie van Jan binnen op mijn vorige post. Als ik het goed begrijp vraagt hij zich af of ik niet te snel denk dat het niet gaat. Ik begrijp de vraag, en heb mezelf dat ook wel afgevraagd. Ik weet dat verwaarloosde achillespeesblessures tot chronische klachten kunnen uitgroeien die bijna niet meer kwijt te raken zijn. Het is dan ook niet uit ‘mentale slapheid’ dat ik nog niet veel verder gekomen ben. Het is meer dat het moeilijk vast te stellen is wanneer je teveel doet. Vooral omdat de reactie meestal pas de volgende dag komt.
Na zeven weken rust is de aanhechting van de pees nog altijd gevoelig, maar misschien hoeft het een verdere uitbouw niet in de weg te staan. Ik ga dus op mijn gemakje, met een frequentie van driemaal in de week, de omvang van de training verder uitbouwen.
Voor het eerst sinds lange tijd weer eens in de lunchpauze gelopen. Het was lekker weer, niet te warm, beetje een windje.
Op het programma stond 10 X (500m plus 100m pauze). En dat ging niet slecht al had ik pas bij de negende keer dat ik ineens een soort flow voelde die ik de volgende keer terug moet zien te vinden. Ik had het gevoel dat ik met die manier van lopen mijn achillespees wel een plezier deed. To be continued.
En toen had ik ineens twee weken niet meer gelopen. Eerst een paar keer omdat ik de motivatie niet voelde om weer op pad te gaan, daarna omdat ik dacht: misschien is het ook wel goed om even een paar weken helemaal niet te lopen.
Afgelopen week heb ik een voorzichtig opbouwschema gemaakt. Het begint met een kilometer of vijf, en voorzichtig in een aantal weken opbouwend naar 9, 10 kilometer.
De afstand is steeds opgedeeld in kleinere stukken, van 500-1000 meter, en wordt afgesloten met 50-100 meter wandelen.
Afgelopen zondag de eerste keer: 10 X 400 meter gevolgd door honderd meter wandelen. Tijdens de eerste 400 kwam er wat stijfheid opzetten, maar na de wandeling van 100m was het weg en kwam niet meer terug. Na afloop de trapoefening (3 X 15 keer) en verder rustig gedaan.
Later in de middag wat stijf, maar nadat we wat gewandeld hadden was het weg.
Ook vanmorgen nergens last van, dus het begin is veelbelovend. Morgen volgende training.
Planning komende week:
dinsdag: 10 X (500m + p=100m)
vrijdag: 10 X (550m + p=50m)
zondag: 6 X (900m +p=100m)
Alle tempo’s voorlopig rustig aan op DL1.
Dit zijn de gegevens van zaterdag 26 mei, en het is vandaag 11 juni, dus neem me maar niet kwalijk dat ik het niet meer zo precies weet. De route geeft een beetje hulp, want zo loop ik zelden. Ik kan me dan ook herinneren dat er langs een deel van de route allemaal kleine scherpe stukjes van takjes lagen, en dat dat niet lekker liep.