Categorie: FR305 (Pagina 1 van 2)

Voelde me gisteren, op mijn normale loopdag, wat lusteloos. Ik besloot daarom mijn training een dag op te schuiven. En dat was denk ik wel een goed idee. Vandaag lekker gelopen, 60′ op DL2 met wat in- en uitlopen erbij. Het was vrij fris, en dat nodigde meteen weer uit tot meer commentaar en opmerkingen van de zijlijn. De eerste kilometer was het inderdaad wat koel aan de voeten, en ook aan de handen trouwens. Daarna was ik goed op temperatuur.

Ik had mijn Garmin niet ingesteld op deze training, en dat is op zich ook niet echt nodig. In de gaten houden of het uur al voorbij is is niet echt een ingewikkelde zaak. Maar een nadeel is dat de weergave van het tempo nogal schokkerig gaat. Terwijl je voor je gevoel steeds ongeveer hetzelfde tempo loopt toont hij toch een brede spreiding. Als je een ingestelde lap aan het lopen bent toont hij volgens mij het gemiddelde over het reeds gelopen deel van de lap, en dat geeft een veel constanter beeld.
Het lijkt me een goed idee om voortaan op zondagavond even de trainingen van de komende week in te stellen, heb ik er daar geen omkijken meer naar.

Laat ik vooropstellen dat ik lekker gelopen heb. Geen lichamelijke ongemakken, geen regen, wel wat wind, maar niet onaangenaam. En op de eerste kilometer na geheel op blote voeten.

Minder aangenaam was dat voor de tweede keer in een paar weken mijn Garmin Fr305 meteen al beweerde dat de batterij bijna leeg was, terwijl hij net nog aan de USB-poort van mijn PC had gehangen. De vorige keer sloot hij na deze melding meteen af, nu hield hij het nog een minuut of vijf vol, maar toen was het afgelopen.
Als je een simpele duurloop wilt doen is het zo erg niet, maar op het programma stond een intervaltraining met blokken met verschillende tempo’s, en dat is zonder apparatuur wel lastig te doen.

Ik heb er het beste van gemaakt. Met het klokje van mijn telefoon de tijdsblokken in de gaten gehouden en het tempo ‘op gevoel’ gelopen. Dat gevoel is niet erg betrouwbaar, maar ja, je moet wat. Ik moest twee blokken lopen met resp 8′, 6′, 4′ op een tempo van 6’24” telkens afgesloten met 2′ op 6’58”. Met 6′ inlopen en 6′ uitlopen zit je dan precies op een uur. Als ik de goede tempo’s had gelopen had ik ongeveer een afstand van 9,1 km moeten afleggen, maar als afstandmeten.nl gelijk heeft liep ik er 9,5, en dat was dus gemiddeld genomen te snel. Het had erger gekund. 🙂

Ik kreeg de suggestie om de Garmin een reset te geven, ik zal eens kijken of dat helpt.

Achterstallig onderhoud, het gebeurt niet vaak dat ik nog een blogje moet inhalen. Afgelopen vrijdag heb ik voor het eerst sinds lang weer eens op de baan van Hercules/Parthenon gelopen. Volgens het rooster moest ik om en om 4 min. D2 en 2 min. D3 lopen, en ik wilde me daar rustig op kunnen concentreren zonder net D3 te moeten lopen terwijl ik een kruispunt met verkeerslichten moest passeren.
Rustig ingelopen naar de baan, ruim twee kilometer en daar aan de cyclus begonnen. Omdat ik nog van de schrik van mijn kniepijn van zondag aan het bijkomen was heb ik het niet tien maar zeven keer gedaan, en daarna weer rustig teruggelopen naar huis. Mijn knie heeft zich niet gemeld.
En voor de volledigheid: de training is volledig blootsvoets afgelegd.

Omdat ik niet steeds op de tijd wilde letten had ik mijn FR305 zo geprogrammeerd dat hij om de 4 c.q. 2 minuten zou piepen, en dan tevens de snelheid in de gaten zou houden. Bij het vastleggen hiervan dacht ik toen dat ik niet het tempo kon opgeven zoals ik had gehoopt, maar moest ik kiezen uit namen als Slow run, Slow jog etc. Ik had geen idee waar deze begrippen mee correspondeerden en deed maar iets wat me wel passend leek. Het gevolg was dat ik zowel tijdens de D2- als tijdens de D3-fase steeds aangespoord werd om “harder” te gaan. De eerste keer trapte ik daar nog in, maar ik zag al snel dat het tempo dan wel erg hoog werd. Daar heb ik dus verder geen acht meer op geslagen, maar wel om de haverklap die irritante piepjes gehoord. Plus dat ik nu toch nog steeds in de gaten moest houden of het tempo wel klopte.
Inmiddels heb ik (net) gezien dat je behalve die voorgedefinieerde tempo’s ook zelf wat kan opgeven. Dat zal dus de volgens keer wel beter gaan.

Het werd weer eens tijd om naar mijn werk te lopen. Na ruim een week pauze te hebben gehouden wilde ik niet het risico nemen dat er werkomstandigheden zouden zijn die het lopen in de weg zaten. Als je ’s ochtends vroeg gaat lopen is de buit alvast binnen.

De eerste paar kilometer voelden zwaar, of ik net het hardlopen als sport had opgepakt. Ik ken dat inmiddels wel van mezelf, meestal gaat dat vanzelf weer over, en ook nu heb ik uiteindelijk lekker gelopen. Zoals ik kortgeleden ook al op Chat’n’Run meldde heb ik er eigenlijk niet zoveel last van dat het donker is. Mijn route route is vrijwel nergens zo donker dat je echt niets ziet, en daar waar het zicht slecht is (stukken van het fietspad langs de A16) is eigenlijk ook weinig troep te verwachten. Glas en andere ongerechtigheden vind je in het algemeen meer in stedelijke gebieden.
Wel last had ik van slecht of helemaal niet verlichte fietsers die mij tegemoet kwamen. Door een van hen sprong ik door de schrik bijna voor een fietser die me van achteren naderde. Gelukkig was het pad breed genoeg en liep het allemaal goed af.

Op mijn FR305 zit een functie die automatisch elke kilometer als ronde vastlegt. Vanmorgen begon hij na de tweede kilometer ineens te zeuren dat de rondendatabase vol was. Op <enter> drukken stond. Nou, je kon op <enter> drukken wat je wilde de melding bleef terug komen. Met veel moeite tussen de foutmeldingen door weten te navigeren naar de plek waar ik dacht dat de wisfunctie zat (en inderdaad, daar zat hij!), en gezegd dat hij alles wat ouder was dan drie maanden mocht weggooien. Toen werd mijn horloge weer rustig. Pff, daar zit je zo op de vroege ochtend niet echt op te wachten.

Om weer eens wat anders te doen linksaf in plaats van rechtsaf. Rondje om Barendrecht heen. Nou ja, niet heel Barendrecht, maar toch een aardig stukje.

Toen ik net een kilometer onderweg was werd ik ingehaald door twee meisjes op een (1)  brommer. Die stopten een stukje verderop, en keerden daarna terug. Het leek er op dat het meisje achterop bezig was met haar mobiel, dus ik verwachtte eigenlijk wel een foto van mezelf via Twitter terug te vinden, maar tot nu toe is dat nog niet gebleken. En misschien was mijn interpretatie wel helemaal verkeerd.

Ik heb de training uitgevoerd als een soort wisselduurloop . Elke kilometer eindigde ik met 100m versnelling. Ik vind het altijd een bevredigende manier van hardlopen, het geeft je meer het gevoel dat je iets gedaan hebt dan alleen een duurloop.

Mensen vragen vaak of ik niet bang ben ergens in te trappen, en dan doelen ze hoofdzakelijk op glas. En naar waarheid kan ik dan zeggen dat het eigenlijk bijna nooit gebeurt, maar vandaag was het weer eens zover. Ik liep de steile trap af van de spoordijk bij het station Barendrecht en bij landing op de begane grond voelde ik iets scherps. Ik zag niks aan mijn voet, en ik voelde er ook niks uit steken, dus ik heb mijn training gewoon afgemaakt. Uiteindelijk zag ik zojuist toch een klein wondje ter hoogte van mijn kleine teen. Ik geloof niet dat er nog iets in zit, maar daar komen we de komende dagen vanzelf achter.

O, nog een tip voor FR305-gebruikers. Als je jeuk op je rug hebt is het niet handig om dit te bestrijden met de rug van de hand waar je horloge zit. Ik hoorde (gelukkig) “piep”, en toen bleek ik op de stopknop te hebben gedrukt.

Gisteren dacht ik nog dat ik wellicht vanochtend naar mijn werk zou gaan lopen, maar, na het weerbericht gelezen te hebben, had ik uiteindelijk meer zin in overdag lopen in het zonnetje dan in alle vroegte bij een graad of acht. Een echte bikkel zal ik wel nooit worden. 🙂

Het voelde de eerste paar kilometer wat stijf en stram allemaal, maar gaandeweg ging het steeds soepeler. Ik weet vaak van tevoren niet hoeveel ik zal gaan lopen, en welke route ik daarbij volg, en dat is sinds ik mijn Garmin heb alleen maar ‘erger’ geworden. Het maakt niet uit hoe ik loop, als ik terug ben weet mijn horloge precies wat ik gedaan heb. Zo kon ik gebeuren dat ik bij een rondje van tien kilometer wat ik al vaker gelopen heb een extra lusje liep en daardoor op 11,6 km uit kwam.

Na een kilometer of acht, negen begon het een beetje strak te voelen rond mijn rechterknie. Ik ontdekte dat ik te veel aan het stampen was, en toen ik met een hogere pasfrequentie, lichter lopend verder ging trok het bijna helemaal weg.
Samengevat: lekker gelopen.

Bij mijn laatste loopverslag kondigde ik aan dat ik het de komende week wat rustiger aan zou doen. Daar heb ik me op het overdrevene af aan gehouden: ik heb geen sindsdien geen meter gelopen. Ik vond dat de rust nu wel weer lang genoeg geduurd had, dus een stukje lopen in de lunchpauze leek me een prima idee. Nou vinden veel mensen half elf misschien niet echt ‘lunchtime’, maar als je om half zeven begonnen bent is half elf toch wel zo’n beetje halverwege de (werk-)dag.

Om het wat spannender dan een gewoon duurloopje te maken heb ik er een soort piramide in gebouwd. De eerste kilometer eindigde met 100 meter versneld, de tweede met 200m, de derde met 300m, de vierde met 200m en de vijfde met 100m. En deze serie werd in zijn geheel nog eens herhaald, zodat ik uiteindelijk op 10 km uit kwam. Dit was duidelijk vermoeiender dan alleen maar dat duurloopje op een rustig tempo. Dat was uiteindelijk ook de opzet, dus reden voor tevredenheid.

Het zou leuk zijn als mijn FR305 dit soort dingen zou ondersteunen zodat je op de juiste momenten een piepje hoort, maar ik ben bang dat dit een te lastig patroon voor hem is. Aan de andere kant is een beetje flexibiliteit ook wel prettig, want dan kun je er wat beter voor zorgen dat een versneld stukje niet net wordt uitgevoerd bij een met verkeerslichten geregeld kruispunt.

Onderweg nog ingehaald door twee meiden van een jaar of 14, 15 samen op 1 fiets. “Meneer”, in koor, “u moet uw veters strikken. Hi, hi, hi”. Maar daarna toch nog de oprecht klinkende vraag waarom toch in hemelsnaam op blote voeten. Toen ik zei dat dat gewoon lekkerder liep hoorde ik er nog net een zeggen “Ja, dat kan natuurlijk”. 🙂

Vandaag de intervalllen gelopen die ik afgelopen dinsdag door falen van de techniek misgelopen was. Omdat ik bedacht dat ik ze ook wel kon lopen op een weg hier vlakbij en ik dus minder in- en uitloop nodig had, besloot ik een serie van 15X (in plaats van 10X) 200m+200m (zie vorige bijdrage) te lopen. Op het laatst begon ik het wel een beetje zat te worden, maar al met al een lekkere training die erg 'voor mijn eigen bestwil' was.

Het was me al eens eerder opgevallen dat mijn FR305 een ander idee had over 200m snel gelopen dan hetzelfde stuk dribbelend. Daardoor verschoof het startpunt van het snelle stuk steeds meer. Door het langzame deel in het verlengde van het snelle stuk te lopen trad dat verschuiven vrijwel niet op. Prettig, en nog minder saai ook.

Lekker gelopen. Het was wat fris, vooral door de wind, maar je loopt je vanzelf warm.
De training bestond uit 3 km naar mijn "intervalweg", daar 10 X (400m + wandel-dribbel-wandel) en toen weer 3 km terug.

Ik merkte dat ik door het lopen op de gps van de FR305 ik een beetje aan het driften sloeg. Ik raakte steeds verder van mijn beginpunt, vermoedelijk wel binnen de marges van wat je acceptabel mag noemen. Als ik de training vanavond op mijn PC heb ingelezen zal ik eens zien wat hij er van maakt. Je kan eigenlijk ook maar beter intervallen langs een lange weg, dan merk je dit soort afwijkingen niet zo.

Vandaag geen last van mijn maag (ik heb ook mijn borstband wat hoger gedaan), en pas op het allerlaatst begon mijn rechterkuit een beetje te trekken.