Categorie: Wedstrijd

Rondje Tilburg ONK Barefootrunning (week 18 zondag (10,0 km; 11,0 C; bewolkt) )

Afgelopen zondag werd voor de tweede keer het Officieus Nederlands Kampioenschap Barefootrunning gehouden. Vorig jaar, de eerste keer, was ik wel aanwezig, maar liep nog niet mee. Ik was enkele weken daarvoor van mijn galblaas afgeholpen en nog niet fit genoeg voor deelname. Maar dit jaar kon ik er natuurlijk niet omheen. Toch was er als gevolg van mijn achillespeesblessure wel twijfel van tevoren. In overleg met mijn fysiotherapeut besproken dat het geen kwaad kon om eens te proberen een langer stuk in het weekend te lopen. En aangezien ik niet van plan was de wedstrijd als een wedstrijd te lopen leek dat mooi te passen. De keuze voor de afstand was niet moeilijk. Een halve marathon zou voor de huidige situatie beslist te ver zijn, dus dat werd automatisch de tien kilometer.

Per trein vertrok ik naar Tilburg, en het leek me wel een goed idee om wandelend naar het startgebied te gaan. In een half uur moest dat te doen zijn, en dan was ik meteen al een beetje op temperatuur. En dat was wel nodig, want zo warm als het vorig jaar bij de eerste editie was, zo fris was het nu. Dat weerhield me er overigens niet van om blootsvoets de deur uit te gaan. Ten eerste omdat ik dat nou eenmaal meestal doe, maar het was natuurlijk ook geheel in stijl.

Het was een leuk weerzien dan wel kennismaken met een aantal bekende of nog onbekende blotevoetenlopers. Voor de wedstrijd zag ik alleen Jan Roos en George Kerkhoven (die overigens niet meedeed). Wandelend naar het startgebied werd ik nog geinterviewd door iemand van de plaatselijke omroep (neem ik aan tenminste). De gebruikelijke vragen: hoe lang al, waarom, moeilijk etc. Was wel leuk.

De wedstrijd zelf, die ik dus niet als wedstrijd wilde lopen, verliep wel goed. Afgezien van wat stijfheid in het begin heb ik mijn achillespees verder niet gevoeld. Het parcours was prima te belopen, eigenlijk geen enkel stuk waarbij ik liever iets aan mijn voeten had gehad. Voor een belangrijk deel gladde stoeptegels en glad asfalt, deels wat klinkers met scherpe kiezels erin gebakken en ook nog een lekker zandpad. Een wedstrijd niet als wedstrijd lopen, eigenlijk vergt dat wel heel veel zelfbeheersing, vooral als je geen pijnklachten hebt. Uiteindelijk gelopen met een gemiddelde van 5’45″/km, en dat is niet snel, maar wel in vergelijking met de gemiddeld 7″/km die ik de laatste tijd liep.

Onderweg haalde ik nog een andere blotevoetenloper in, dat bleek René, een broer van Karl van Daal te zijn, die zelf ook meedeed, maar veel verder naar voren liep. Na afloop bleek Karl nog een broer (Rob) op blote voeten te hebben meegekregen. Mooi zo’n familieteam. Overigens besloot René een kilometer voor het einde dat hij nog wel wat energie over had en ging me onhoudbaar snel voorbij.

Verder nog een ontmoeting met Joost die de halve marathon voor Keimpe liep. Deze had de afgelopen week zijn voet lelijk opengehaald ( voor alle duidelijkheid, niet tijdens het hardlopen op blote voeten 🙂 ) Joost had ik al eens eerder ontmoet, net als Gerard, dat gold niet voor Vincent en Marca. Bijzonder was nog de ontmeting met Ian, een in Belgie wonende Canadese barefootrunner. Het was zijn eerste halve marathon op blote voeten en hij was ‘quite excited’.
Alles bij elkaar kom ik dan op tien ‘echte’ blotevoetenlopers, en dat is meer dan een verdrievoudiging ten opzichte van vorig jaar.

En hoe is het nu met mijn achillespees de dag na de wedstrijd. Gisteren kort na de wedstrijd aanvankelijk gevoelig en stijf, en dat werd al beter door de wandeling terug naar het station. Vanmorgen was er sprake van een lichte stijfheid en eigenlijk geen pijn. Ik geloof dat we op de goede weg terug zijn!

Zevenheuvelenloop 2011

In dichte mist ging ik gisterochtend van huis, en in soms nog dichtere mist reisde ik per trein naar Nijmegen. Om de lange kleum-wachttijd op het perron in Breda te vermijden had ik er voor gekozen via Rotterdam te reizen. Daar hoefde ik maar een paar minuten te wachten op de speciale Zevenheuvelentrein. En zowaar, dat verliep inderdaad zoals gepland. Via Twitter probeerde ik er achter te komen of het in Nijmegen ook zo mistig, en dus koud was, want ik was er niet gerust op wat mijn voeten daarvan zouden vinden.
Pas in Arnhem kreeg ik bericht dat de mist in Nijmegen begon op te trekken en dat de zon erdoor kwam. Pas toen we de Waalbrug over gingen konden we zien dat dat inderdaad zo was.

Na aankomst op zoek naar de ING-bank, want daar moest ik het startnummer nog ophalen dat ik van Jaco had overgenomen. Terwijl ik stond te wachten kwam oerloper George aangelopen. Hij zou deze keer niet op blote voeten lopen, als ik me goed herinner omdat hij het toch te koud vond.
Op zoek naar de volgende bank: ik moest me verkleden in de kelder van de SNS-bank, en terwijl ik het pad naar de bank volgde kwam zusje Cobi er net uit. Dat trof. Gezamenlijk liepen we weer terug. Hoewel ik gedacht had dat het niet veel uitmaakte in welke bank je je zou verkleden was er wel degelijk een toegangscontrole.
Al heel snel kreeg ik iemand in het vizier waarvan ik dacht: ken ik die man niet ergens van? Dat bleek Tiny te zijn, die ik tot dan toe alleen via Twitter ‘kende’.

Omkleden: hemdje, shirt korte mouwen, short. Dat leek me wel genoeg met die zon erbij. Oude trui en schoenen aan voor in het startvak en we gingen naar buiten, op zoek naar ons startvak. We bleken een tijdlang lekker in de zon te kunnen wachten, maar zo zoetjes aan begon ik toch wel erg koude voeten te krijgen. Ik wist meteen weer waarom ik zo lang had getwijfeld of ik wel mee zou doen, dat langdurige gekleum heb ik toch wel een hekel aan. En dan scheen nu de zon nog.

Eindelijk gingen we dan op pad. Ik had een kilometer of twee nodig om mijn voeten weer op werktemperatuur te krijgen, maar daarna deden ze braaf wat er van ze verwacht werd. De eerste vijf kilometer gingen in 28.24. Dat was eigenlijk te langzaam om aan een PR-verbreking te denken, maar ik voelde wel dat veel sneller er niet in zat. Het stuk Derde Baan was traditioneel vervelend door het ruwe asfalt, maar kan ik tegenwoordig toch wel aardig hanteren. Het was ook de plek waar Cobi, die een poosje achter me gelopen had, me de eerste keer inhaalde.Zwarte voet Aan de Zevenheuvelenweg, die kennelijk deels opnieuw geasfalteerd was, hield ik een paar pikzwarte voeten over die ook ’s avonds na het douchen en boenen nog niet echt schoon waren geworden.

De rest van het parcours liep ik wel aardig. De bult na de tiende kilometer heeft de snelheid aardig gedrukt, meer nog dan de Derde Baan. Uiteindelijk begon dan het naar beneden denderen, en na 1.25.33 liep ik in het centrum van Nijmegen de mist in, drie, vier seconden achter Cobi. Ik werd door de speaker onthaald als de eerste blotevoetenloper die binnenkwam, althans dat dacht ik. Maar kort daarna zag ik schuin voor me Gerard Radstaak lopen, ook op blote voeten natuurlijk. Het is dus de vraag wie de speaker zag toen hij zijn opmerking maakte. Ik denk overigens wel dat wij de enige blotevoetenlopers waren dit jaar, maar ik hoor het graag als het niet zo was.

Mijn tijd viel me toch een beetje tegen, ik had gedacht dat ik tot meer in staat was. Toch, als je naar de trainingsomvang van dit jaar kijkt, kun je je afvragen of die verwachting wel zo realistisch was. Ik mag me deels verschuilen achter mijn galblaasellende waar ik, inclusief herstel na de operatie, tot eind april last van heb gehad, maar ook daarna heb ik te vaak toegegeven aan ‘geen zin’.
Als ik echt sneller wil lopen zal ik er toch veel meer werk van moeten maken. En dan zal ik in elk geval op zoek moeten naar iets wat ik in de winter, als is het maar part-time aan mijn voeten kan trekken zodat ’te koud’ geen reden meer is om niet te gaan lopen.
Dingen om over na te denken dus.

Nog even een foto:

© 2024 Onderweg

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑