Gisteren vierden we de verjaardag van mijn dochter voor de familie, en ik zou er zelf niet over begonnen zijn, maar een van mijn broers had toevallig deze week weer eens op dit web-log gekeken en vastgesteld dat ik was begonnen met blootsvoets hardlopen. Dat bleek een opvallend gespreksonderwerp bij een verjaardag. Ik moet zeggen dat er redelijk serieus op gereageerd werd, en voor zover men het al een idiote onderneming vond werd dat in elk geval niet getoond. Wel natuurlijk de gebruikelijk bezwaren: glas, spijkers en hondenpoep. 🙂
Ik begon de dag gisteren met een wandeling van bijna een uur in de Merwelanden. De vorige keer dat ik dat daar deed had ik schoenen bij me die ik halverwege aantrok, deze keer had ik mijn schoenen in de auto gelaten. Het is echt heel mooi om rond zonsopgang daar te wandelen, en als je blootsvoets bent maak je ook bijna geen geluid, hetgeen het gemakkelijker maakt om je ‘een met de natuur’ te voelen. Gelukkig was het wel mogelijk om langs een flink deel van de route over het gras langs de kant te lopen, want de volle route over het ruwe asfalt zou toch nog wat te veel zijn voor mijn voeten.
Vanmorgen bleek ik ook veel te optimistisch over wat mijn voeten inmiddels aan kunnen. Ik besloot het ‘rondje begraafplaats’ nog eens te doen, wat me vorige week zoveel moeite kostte. Nou, dat kostte vanmorgen minstens zoveel moeite. Het was een goede waarschuwing: aanpassing van je voeten aan het wegdek gaan langzaam. Ik denk dat het zeker maanden zal duren voor ik weer eens over dit pad zal gaan. Eerder heeft denk ik geen zin. Het kletsnatte gras (het regende een beetje) langs de Nassauweg voelde weldadig aan mijn voeten.
Ik kon het ook niet laten om een deel van de route hard te lopen, maar of dat nou zo’n goed idee was, daar ben ik het met mezelf nog niet over eens. Het gekke is dat ik tijdens het hardlopen zelf niet eens zoveel last van mijn voet heb, hooguit de eerste minuten, maar daarna gaat het wel. Als ik later op de dag een poos niet gelopen heb is mijn voet dan wel extra stijf. Het gaat vast nog een keer over. 😉
Gisteravond keken we naar het programma de Reunie van Rob Kamphues, en een van de vragen die hij altijd stelt is: waar droomde je vroeger op school van, en wat is er van terecht gekomen. Ik kan me van mezelf niet herinneren dat ik ‘dromen’ had, niet in de zin van ‘wat wil je worden’, of ‘wat wil je bereiken’. Ik realiseerde me echter dat ik sinds deze week wel een droom heb: het blootsvoets voltooien van een marathon! Ik heb geen idee of mijn voeten het aankunnen, en ik zal er minstens twee jaar voor moeten uittrekken, maar het lijkt me echt geweldig om te kunnen doen.
Geef een reactie