Hanzefietsroute 15 en 16

Gisteren ben ik helemaal vergeten te bloggen, mijn excuses geachte lezer(es). Kort samengevat was het gisteren een goede fietsdag, een beetje erg winderig, als ik dan toch iets te mekkeren wil hebben, maar gelukkig had ik hem maar op een paar korte stukken pal tegen.
Mooi was een monument voor de Hertog van York, die hier kennelijk in 1806 Napoleon versloeg. Was hij toch nog verder van huis dan ik.
Ook mooi was een kaarsrechte weg vanuit Storkau richting Tangermünde die je door zijn golvende voortgang, met steeds wat lagere golven, goed in de verte kon bekijken. Ik heb er een foto van gemaakt, maar echt goed komt het niet tot zijn recht. Ik vermoed dat het een voormalige spoorbaan is.

De camping, bij de haven van Tangermünde was met 7 euro de goedkoopste tot nu toe, terwijl de voorzieningen echt picobello in orde waren. Elke gast krijgt een sleutel van het sanitair, ik kan me dat op zo’n openbare plek wel voorstellen.

Gisteravond nog door de (hanze-)stad gewandeld, echt wel een mooi plaatsje.

Vanmorgen was ik om vijf uur wakker.
De gebruikelijke riedel: wc, koffie, spullen in de tent opruimen en per tas sorteren, wat eten, weer naar de wc, tassen inpakken en aan de fiets hangen, tent opruimen en klaar voor vertrek. Ik merkte dat ik nog een bestandje met de route niet op mijn GPS-apparaat had staan. Op het bankje bij het kantoor van de havenmeester even gecorrigeerd.

Ik ontdekte trouwens dat er in de mannentoiletruimte een toilettas alsmede een sleutel voor het sanitair was achtergebleven. Ik hoop maar dat de persoon in kwestie niet ’s nachts naar het toilet hoefde.

Ik had besloten om het plaatsje Stendal aan mij voorbij te laten gaan, daardoor kon ik minstens 15 km afsnijden, en uit de routebeschrijving maakte ik op dat ik er niet heel veel aan zou missen. Ik had ook nog niet bedacht waar ik wilde stoppen vandaag en dan kon het inkorten van de route wel handig zijn.

Na een stuk over een gewone verharde weg werd ik een bos in gestuurd. De onverharde paden waren redelijk goed te berijden, al was het was rul zo nu en dan.
En ineens was daar een ree die vlak voor me het pad overstak en in het bos verdween. Tot nu toe was ik niet verder gekomen dan wat eekhoorns en een muisje, maar groter wild was me nog onthouden. Terwijl ik toch echt wel door gebieden was gekomen waar het had gekund. Gek dat je van zo’n ontmoeting helemaal blij kunt worden.

Bij Rogätz mocht ik met het pontje de Elbe oversteken, altijd leuk. Ik stond op het pontje verdekt opgesteld achter een caravan, en ik had helemaal niet door dat er een kassa was. Ik ben gewend dat de kaartjesverkoper langskomt. Komt hij uiteindelijk toch naar me toe: komt u nog een keer naar de kassa? Oh, oh, sorry etc.

De laatste keer dat ik de Elbe kruiste was bij het Wasserstrassenkreuz Magdeburg, alwaar het kanaal waar ik langs fietste de Elbe overstak. Mooie constructie.

Niet lang daarna kwam ik bij de camping aan. Ik mocht mijn tentje op een veld zetten, inschrijven kon later wel, aldus de niet zo slanke heer die ik bij de receptie in een achterafhok vond.

Toen ik later boodschappen ging doen (5km enkele reis) ben ik er even langsgegaan. Nu was er een jonge dame (het zijn tegenwoordig voor mij al gauw jongedames) die in de deuropening stond te vapen. Met tegenzin liep ze mee naar binnen, gaf een formulier en een pen, en na betaling van € 33,60 (voor twee dagen) mocht ik weer vertrekken.

Er was regen en onweer voorspeld om zes uur, dus toen ik nog voor vier uur wegging had ik het idee dat ik tijd zat had. Het was nog heel zonnig en warm en niets gaf me het idee een regenjack mee te nemen. Je voelt hem al aankomen.
Ik werd langs zo’n fijne überhobbelige weg geleid, en ook in het plaatsje was het een en al hobbel. Ik snap wel dat mensen nauwelijks op de fiets naar de supermarkt gaan.
Op de terugweg was ik net het plaatsje uit toen ik een paar druppels voelde. Hé zei ik, das een beetje te vroeg. Maar daar trok Pluvius zich niks van aan. Het ging echt regenen. De spoorbomen gingen naar beneden, dus ik probeerde een beetje onder wat bomen te schuilen. Zo lek als een zeef natuurlijk.
Spoorbomen weer omhoog na twee treinen, waaronder een goederentrein met 30 wagons. (Tja, waarom tel ik zoiets?) Wilde ik net opstappen, gingen ze weer naar beneden! Toch maar doorgereden naar de overweg, zoals iemand me al had toegeroepen: nat word je toch. Of woorden van gelijke strekking want het was natuurlijk Duits.

Bomen weer omhoog, en ik ging er als een speer vandoor. Als een malle over al die hobbels en kuilen, goed uitkijken dat ik niet in de diepe kuilen duik, en ondertussen ging het ook nog onweren.
Toen ik de straat van de camping in reed, ik moest nog zeker een halve kilometer, ging het pas echt hozen en keihard waaien. Ik zag bijna niks door de regen in mijn ogen en toen ik bij de camping aankwam ging ik eerst maar eens onder het afdakje bij de receptie staan. Ik zag in de verte mijn tentje schudden in de wind. Ik zag hem in gedachten al wegvliegen. Een voortent van een caravan was al helemaal in elkaar gezakt.

Toen het eindelijk minder werd ging ik in mijn kletsnatte kleren eerst naar de wc, want ik moest al een hele tijd hartstikke nodig.
En toen naar de tent. Ik kon moeilijk zo nat als ik was de tent induiken. Shirt uit, broek uit, in de tent alles opzij geveegd en uit mijn tas een zitje gepakt dat ik wel bij me heb als ik ga wandelen en alles is nat. Normaal wordt de onderkant nat, nu de bovenkant. Het was gelukkig niet koud, maar lekker behaaglijk natuurlijk ook niet. Toen ik een beetje was opgedroogd trok ik weer wat droge kleren aan.

Inmiddels is alles weer onder controle. Ik heb een waslijn gemaakt voor de natte kleren. Het regent nu trouwens weer, maar daarvoor ga ik ze niet van de lijn halen. Morgen wordt een droge dag zeggen ze, en ik blijf hier twee dagen dus kan de boel mooi weer droog worden.