Hanzefietsroute 17 Barleben – Räbke

Om even na half zeven op pad. Ik had, dacht ik, uitgezocht hoe ik het snelst weer op de route kon komen. Links de poort uit tot bij een kanaal, die rechtsaf volgen tot de eerste brug, die oversteken en dat was het eigenlijk wel. Eenvoudig genoeg.

Het begon er al mee dat ik de vrij steile dijk op moest, tenminste, dat gokte ik, dat paste bij mijn beeld van die brug. Na een tijdje fietsen op mijn app gekeken, tja, die brug zou er toch wel bijna moeten zijn, maar in geen velden of wegen. Toen pas viel het kwartje, geen brug, maar een tunnel. Op de plek van de tunnel kon ik niet naar beneden, maar iets verderop was nog een brug, of ook een tunnel. Nou dat laatste dus. Daar kon ik wel de dijk af. Door die tunnel ging een B-weg, vergelijkbaar met onze N-wegen. En geen fietspad ernaast.
Ik doe het niet graag, maar toch maar even terug naar de vorige tunnel, het was maar een halve km, en daar mocht ik wel door.

Na een korte aanloop kwam ik op de dijk naast het kanaal terecht, en die mocht ik 10 km volgen. De ondergrond was een soort gravel en ik moet zeggen, het reed fantastisch.

Nog fantastischer was dat ik, nadat ik er al zeker honderden gehoord had , nu eindelijk een geelgors heb gezien. Ze hebben een kenmerkende en verdragende zang, vandaar dat ik ze wel vaak hoorde, maar niet zag. Maar deze zat bovenin een bosje vlak naast de weg. Net als bij het ree dat ik van de week zag werd ik er helemaal blij van.

Na het fietspad langs het kanaal kwam ik nog langs een Penny, een soort Aldi. Aangezien er verder niet veel winkels langs de route zouden liggen vandaag even wat boodschappen gedaan. En niet vergeten dat het morgen zondag is, en dan is er in Duitsland vrijwel niets open.

De komende dagen staan in het teken van klimmen. Niet mijn favoriete activiteit, maar vandaag viel het in elk geval reuze mee. Het is altijd een beetje frustrerend als je weet wat de hoogte van je eindbestemming is (172 m) en je hebt die hoogte op een gegeven moment onderweg al bereikt en je daalt vervolgens weer tot iets boven de honderd meter. Je weet dan dat je al die ‘verloren’ meters weer opnieuw zal moeten klimmen, en misschien nog wel vaker ook. Ach ja, het beste is om je er niet druk over te maken, en dat lukte aardig vandaag.

Ik passeerde nog een herdenkingsplek waar ooit een grensplaats was tussen Oost en West Duitsland. Indrukwekkend wel.

(Oh boy, een krijsend kind naast me op de camping)

Ik was tegen half twee bij de camping, maar helaas hanteerde de receptie Mittag Ruhe en dat betekende dat ik pas om drie uur wist of ze plek hadden. Ik kneep hem wel een beetje want er was kennelijk een happening van een Mini-club op de camping, het was hartstikke vol. Maar gelukkig toch nog een plekje.

Morgen weer een warm klimdagje, dus vroeg op pad.

De internetverbinding is hier buitengewoon traag, dus ik weet of het gaat lukken om foto’s te plaatsen.