Vanmorgen vroeg m’n uiterste best gedaan om zacht te doen vanwege de slapende buurkinderen. Toen ik, heel voorzichtig, de rits van de tent open deed, klonk er een kort huiltje, maar het was meteen weer stil, en dat bleef gelukkig zo. Zou het toch vervelend vinden als ik de oorzaak zou zijn van kinderen die al voor zes uur wakker zijn.
Om kwart over zes reed ik weg, en ik wist al dat ik vrij snel geconfronteerd zou worden met “de klim van de dag”. Ik had al besloten om te kiezen voor de ‘asfaltvariant’ die ook in mijn boekje beschreven stond. Ik ben wel een beetje klaar met die hobbelige, kiezelige paden, zeker als ze ook nog eens omhoog gaan.
Het klimmen ging eigenlijk helemaal niet zo slecht. Na de top, op ruim 310 meter, golfde het nog een beetje op en neer, en daarna volgde een fantastische afdaling over fantastisch asfalt zonder hobbels en kuilen.
Als ik dacht dat ik hiermee het ergste van de dag gehad had, had (sorry, drie keer had achter elkaar is misschien wat overdone) ik buiten de routemaker en de omstandigheden gerekend. Die wind waait al dagen stevig uit het westen, en als je én tegen de wind én tegen de zwaartekracht moet opboksen is het soms wel even welletjes. Maar vaak komt toch na het zuur toch ook weer het zoet en zoef je ook geregeld een stukje gratis naar beneden.
Net zoals vorige week zondag, toen het min of meer per ongeluk gebeurde, hoopte ik op een bakker op mijn route. Het was pas tijdens mijn toeristische rondje door Braunschweig dat ik er een spotte. Ik trakteerde mezelf op koffie met overheerlijke Kuchen. Braunschweig is in de oorlog zwaar gebombardeerd, maar als door een wonder is bijvoorbeeld de Dom gespaard gebleven. Aangezien de klokken op deze zondagmorgen uitnodigend aan het luiden waren was een cultureel-historisch bezoek niet aan de orde.
Net toen ik dacht dat ik er bijna was (nog een kilometer of tien) werd ik over zo’n berucht keienpad een bos in geleid, en ging het steil omhoog. Ik geef toe dat ik een paar keer even moest stoppen om weer op adem te komen.
Het fietspad langs de camping liep langs de vrij drukke B6, die ook aansluiting geeft op snelweg 7 (hier op de camping duidelijk hoorbaar). Vlak voor de ingang naar de camping was een naar ongeluk gebeurd, minuten voor ik er langs kwam. Aan de overkant van de weg lag een auto ondersteboven in de berm en volgens mij waren er ook motoren bij betrokken. Aangezien er al veel mensen rondliepen en ik ook weinig te bieden had ben ik maar doorgereden. Wie zit er op een ramptoerist te wachten? Het was een naar gezicht.
De camping gaat tussen negen uur ’s avonds en acht uur ’s ochtends dicht, en zelfs wandelaars en fietsers kunnen er dan niet uit. Wel een beetje jammer voor mijn tropenrooster, maar na negentig pittige kilometers vond ik het wat overdreven om vanwege die reden naar een volgende camping door te gaan.
Kun je serieus niet van die camping af in alle vroegte ♀️
Uitslapen is ook geen optie met die warmte …..
Je bent weer door een prachtig gebied gekomen. Daar heb je vast we een paar klimmetjes voor over.
Ja hoor, als het wegdek maar fatsoenlijk is vind ik klimmetjes niet echt erg.