Hanzefietsroute 24 De Lutte – Zutphen

HFR 24 De Lutte – Zutphen

Gisteravond een pannenkoek gegeten bij het ‘pannenkoekenhoes’ van De Lutte. Hij was oké, maar geen topper. Het blonde biertje dat ik er bij had smaakte heerlijk. Ik heb het er maar bij één gelaten, ik moest nog een drukke weg oversteken. 🙂

Voor deze laatste dag had ik twee routes uitgestippeld. Een met Komoot, die bleek vooral fietspaden langs grotere wegen te volgen, en één met de routeplanner van de Fietsersbond met de optie autoluw. Die laatste was een km of acht langer, maar vast veel mooier.

Ik begon dus met de mooie route. Veel hobbelige bospaden, maar inderdaad wel mooi. Tot mijn grote verbazing reed ik op een gegeven moment op een terrein dat kennelijk ooit bij vliegbasis Twente hoorde. Het werkte heel vervreemdend, alsof ik iets deed wat eigenlijk niet mocht. In de verte zag ik iets wat leek op ingepakte vliegtuigen, maar voor hetzelfde geld waren het dummies. Ik durfde maar ternauwernood een foto te maken, hoewel ik nergens bordjes zag dat het niet zou mogen.

Toen ik na het vliegveld weer een bos in dook had ik er ineens genoeg van. Ik wilde gewoon zsm in Zutphen zijn. Ik moest bovendien ook nog wat eten kopen, en die autoluwe route vermeed uiteraard de plaatsen met winkels. Dus ik keek even in mijn navigagieapp waar de twee routes een beetje bij elkaar kwamen en ben daar overgestapt.

In Hengelo (Ov) deed ik mijn boodschappen en belde meteen even met mijn dochter die op vakantie ging.

Tussen Diepenheim en Lochem was de weg lang en recht en reed ik precies tegen de best wel stevige wind in. Zo is er altijd wel iets te klagen. Maar ook iets om je gelukkig te prijzen, want na Lochem reed ik heel beschut tot vlak bij Zutphen.

Ik reed in Zutphen door een straat waar allemaal juichende en zingende mensen langs de kant stonden. Het voelde bijna alsof het voor mij bedoeld was, maar bleek te gaan om een winkel die aan het verhuizen was. Ik vond het verhaal bij het AD.

En zo kwam in Zutphen mijn fietsreis tot een einde. De treinreis verliep op zich voorspoedig, al was het wat druk met andere fietsers. En jammer was dat in Breda de lift kapot was waarmee ik van spoor 8 beneden wilde gaan. Dus tassen eraf, los naar beneden brengen, fiets ophalen via de goot in de trap (die traditiegetrouw veel te dicht bij de muur zat) en hopen dat de lift naar perron 5 het wel zou doen. Phew, dat bleek het geval. Het laatste stukje naar Dordt verliep prima. Nog een leuk gesprekje met de conducteur die ook fietsvakantie-ervaringen had.

Het was weer bijzonder. Ik dank iedereen die mijn verhaaltjes volgden en/of reacties schreven. Tot een volgende keer!