Klein rondje NL, dag 3, 4 en 5

Als ik niet alleen op pad ben is de afleiding groter en vergeet ik eerder mijn verhaaltje te schrijven, zo blijkt. Laat ik het toch even afronden.

Op de camping van Gemonde maakten we ons inmiddels al weer wat geroutineerder klaar voor vertrek, en om even voor tien uur zaten we al op de fiets. Het was een grotendeels fraaie tocht, en met name het stuk langs de Herperduinen was erg mooi. Bij de brug langs de A50 over Maas werd ik wat in verwarring gebracht. De geplande route wilde ons over het westelijke fietspad naar de andere kant laten rijden, terwijl een eenrichtingsbord duidelijk aangaf dat dat niet de bedoeling was. Tegelijkertijd werd wel duidelijk dat het volgen van het oostelijke fietspad het aan de andere kant iets ingewikkelder zou maken om weer op de route te komen. Dit toch maar gedaan. Terwijl we over de brug reden zag ik aan de andere kant over het fietspad nauwelijks enig verkeer rijden, dus vermoedelijk hadden we zonder al te veel overlast te veroorzaken daar best kunnen rijden.

In het Land van Maas en Waal aangekomen zagen we donkere wolkenpartijen hangen waarbij het ons niet meteen duidelijk was of we daar wel of niet last van zouden krijgen. Toen de eerste druppels vielen trokken we toch maar ons regenjack aan, maar uiteindelijk viel het allemaal reuze mee. In Druten aangekomen deden we bij een AH waar we toevallig langsreden wat boodschappen, en in het plaatsje zelf lunchten we in een restaurantje tegenover de kerk een eenvoudig hapje. Daarna reden we door naar het pontje dat ons overzette over de Waal. Vervolgens was het nog een km of tien naar de camping bij Kesteren. Ik had nog per e-mail aan beheerder/eigenaar Erik gevraagd of de trekkershut soms vrij was, maar we bleken aan te komen op de enige dag deze week dat hij al gereserveerd was. Dan toch maar de tent opgezet. Het was een stuk rustiger op het trekkersveld dan in de week dat ik er met S. had gestaan, alleen in ‘ons’ hoekje stond een jong gezin. ’s Avonds fietsten we nog naar Rhenen, over de Rijnbrug, want het pontje gaat na zes uur niet meer, en aten er een smakelijk pizza.

Voor de donderdag werd er nogal wat regen verwacht, met name in het zuiden, al was niet helemaal duidelijk waar de scheidslijn tussen nat en droog zou komen te liggen. Omdat we geen zin hadden in een dag fietsen in de regen, en omdat we er ook wel aan toe waren, besloten we de plannen aan te passen. Donderdag zouden we een rustdag houden, vrijdag zouden we proberen naar Dordrecht te fietsen, een afstand van krap tachtig kilometer.

Afgezien van een klein buitje bleef het donderdag de hele dag droog, sterker nog, in de loop van de middag kwam de zon er steeds meer bij. We hadden besloten om lopend naar Rhenen te gaan, al was het maar om nieuwe koffiezakjes te kopen. We wandelden deels langs een klompenpad naar het pontje en lieten ons overzetten. Aan de overkant aangekomen dronken we eerst een kop koffie bij “Moeke” en liepen daarna Rhenen in. De Cunerakerk was helaas niet open, maar de Jumbo wel, dus de wens om nieuwe koffiezakjes te kopen kon worden vervuld. Vervolgens besloten we naar het oorlogskerkhof op de Grebbeberg te lopen. A. was daar nog nooit geweest.  Dit soort locaties, met al die gelijkvormige grafsteentjes keurig in het gelid, waar heel veel jonge mensen begraven liggen, maken toch altijd weer veel indruk. Ook de kleine tentoonstellingsruimte met een aantal persoonlijke verhalen blijft bijzonder.
Daarna moesten we weer in de benen, want we wisten dat het laatste pontje rond half zes ging, en dat wilden we niet missen, Teruggekomen op de camping bleken we 16 km te hebben gewandeld, hoezo rustdag. 🙂
Ondanks de vermoeienissen van de dag was A. bereid om nog op de fiets te klimmen om voor ons beiden een bakje patat te scoren in het dorp. Ze was net op tijd terug, want toen viel er alsnog een behoorlijke bui. We konden echter lekker droog zitten op de veranda van de inmiddels vrijgekomen trekkershut.

Vrijdag fietsten we, aanvankelijk in de mist, inderdaad het hele stuk terug naar huis. Inclusief de kleine omweg om bij Caatje aan de Lek (even na Culemborg) koffie te kunnen drinken was dat 79 km. A. wist van tevoren niet dat ze het kon, maar het ging eigenlijk prima. In het kader van de nostalgie reden we in Culemborg nog even langs het huis waar ik begin jaren tachtig kortstondig woonde.
Het was voor het eerst dat ik de app Komoot gebruikte om een route te plannen, maar dat pakte eigenlijk best goed uit. Het eerste stuk, fietspad langs een vrij drukke provinciale weg, en een stuk bijna op het einde, fietspad langs de A15, waren nog het minst, maar toch veel rustige weggetjes waar het aangenaam fietsen was,

A. en ik zijn tot de conclusie gekomen dat we het beiden erg leuk hebben gevonden, en dat we van plan zijn om er volgend jaar een vervolg aan te geven.