Na een koude nacht was ik om vijf uur wakker, nog een beetje liggen soezen en uiteindelijk rond half acht aan de slag. Koffie, boterham, wc, spullen inpakken, etc etc.
Omdat ik vandaag maar vijftig km zou fietsen kon ik alles op mijn gemakje doen. Zelfs de tent nog even naar de zon verplaatst om hem nog wat droger te krijgen, maar echt droog heb ik toch maar niet meer afgewacht.
Route langs het meer (hoewel je het meestal niet zag) naar Dießen en daar boodschappen gedaan. Kan maar weer gedaan zijn.
Ik zag dat het koppel dat de afgelopen nacht als enige ook bij mij op het veld stonden er (bij de Ekabe) waren en koffie met iets lekkers bij de inpandige bakker bestelden. Ik weet dat er mensen zijn die dat als vast ritueel hebben, maar ik doe het niet zo vaak. Nu had ik er ook wel zin in, en ik ging met de buit bij hen in het gras zitten. Zij zijn onderweg naar Venetië en korter onderweg dan, dus ze maken langere fietsdagen dan ik. Maar zeiden ze ook, ze hebben ook minder tijd tot hun beschikking.
Na de Kaffee mit Kuchen mijn boodschappen ingepakt en weer verder. De Alpen komen duidelijk steeds dichterbij, zeker als ze een poosje niet in beeld zijn geweest. Zoals gebruikelijk waren er weer wat stevige klimmetjes, maar zeker zo dicht bij de bergen is dat wat je kan verwachten.
Onderweg passeerde ik het punt dat ik duizend km van huis ben. Het is natuurlijk maar een getal, maar toch leuk om (letterlijk) even bij stil te staan.
Toen ik bijna bij Riegsee was twijfelde ik nog even of ik toch door zou fietsen, maar hoewel de knie dus niet slecht ging leek het me geen verstandig plan.
Om kwart voor twee was ik op de camping. Mittagruhe. Tot twee uur. Maar ook om twee uur gebeurde er niet veel. Uiteindelijk toch maar over het roodwitte afzettingslijntje gelopen dat aangaf dat het terras van de ‘Stube’ dicht was. Daar trof ik een man die me vertelde dat ik voor vijftig euro borg de sleutel van het sanitair kreeg, die vijftig euro kreeg ik dan de volgende ochtend weer terug. Niet echt je standaard camping dus. Na enig twijfelen besloot ik het maar te vertrouwen.
De ‘Zeltwiese’ bleek te bestaan uit een smalle strook gras waar al twee tenten stonden en waar ik me maar tussen gepropt heb. Hoewel een van de twee tenten open stond heb ik in alle uren dat ik hier nu ben nog niemand bij de andere tenten gezien. Toen het ging regenen heb ik het openstaande tentje maar even dichtgeritst en de spullen die er uitstaken naar binnen geschoven. Zoals ik al zei, niet echt een standaardcamping.
Zo nu en dan regent het, niet hard, maar toch niet dat je buiten gaat zitten. Wel jammer, want het zicht op de Alpen mag er zijn.
Morgen echt de bergen in. Ik heb er zin in en ik zie er tegenop. To be continued…
Leuk om te volgen. Benieuwd hoe het in de Alpen gaat. We hebben altijd veel respect voor de trekkende fietsers die de bergen op gaan.
Al een beste afstand in de benen! Gelukkig gaat het niet slechter met je knie, hopen dat het zo blijft.