Op de fiets door Frankrijk dag 10 – Voué

Na een beroerde nacht slapen, geen idee waardoor, de warmte misschien, stond ik om kwart over vijf op: tropenrooster!
Ik deed mijn best om zo weinig mogelijk geluid te maken, maar de Duitse buren stonden met hun tentje zo dichtbij dat ze vast wel wat gehoord hebben. Daar staat tegenover dat zij ontzettend krakende matjes hadden en het gisteravond een poosje duurde voor ze hun draai gevonden hadden.
Om kwart over zes ongeveer stapte ik op de fiets, de extra omschrijving in het boekje volgend om weer op de route te komen. Ik kon het nog, maar ik vind een lijntje volgen op mijn navigatie-apparaat toch een stuk makkelijker.

Het was heerlijk koel! Wel zat me een (technisch) ding dwars. Ik heb de mogelijkheid om fietsend mijn telefoon op te laden, en daar hoort een lampje bij. Rood betekent dat het apparaatje zelf nog niet geladen is en dus ook de telefoon niet kan laden, en rood verandert als je rustig doorfietst via oranje naar groen. Dan gaat het opladen goed. De kleur van het lampje was nu echter wit, een kleur die hij normaal toont als je de verlichting van de fiets aan hebt. Hij kan maar één ding tegelijk.
Maar de verlichting was beslist niet aan! Mijn theorie was dat er vocht in het systeem was gekomen, en dat dat kortsluiting veroorzaakte. Ik hoopte dat als het warmer zou worden het vocht zou verdwijnen en hij weer zijn gewone gedrag zou vertonen. Maar helemaal gerust was ik er niet op.
Maar oh wonder! Ineens ging het lampje van wit naar rood, en warempel, alles werkte weer zoals het hoort.

Toen kwam er hek op de weg met een bord eenrichtingsverkeer, en voor mij verboden in de te rijden. Route barrée stond er ook nog bij. Soms kom je het gebarricadeerde stuk weg pas na kilometers tegen, en dan hoop je maar dat je er als fietser wel langs kan. Meestal wel, maar niet altijd! Er kwam mij nog een auto van de wegbeheerder tegemoet en de chauffeur daarvan reed gewoon voorbij. Dan denk je, als ik er niet door kan, dan zegt hij toch wel wat? Denk je, hoop je. Maar je weet het niet zeker.
Ik zal de spanning niet verder opvoeren, er was geen reden te bedenken waarom ik er niet langs zou kunnen.
Tot zover de spannende dingen van de dag. Verder werd het steeds warmer, en was het landschap naar mijn oordeel erg saai. Eindeloze velden met bieten, tarwe, haver, iets met peulen (soja?) etc. Na een kilometer of wat weet je het eigenlijk wel.
En naarmate de dag vorderde kreeg ik weer steeds meer last van de warmte.
Ik had drie campingopties. De eerste kwam te snel, ik besloot naar de tweede door te rijden. Maar toen ik even keek hoe ik er moest komen bleek hij permanent gesloten te zijn. Dat betekende dus doorrijden naar de camping in Troyes, nog dertig kilometer. Ik zag het op een gegeven moment niet meer zitten. De zon maakte dat ik me steeds belabberder ging voelen. Ik kon vroeger eigenlijk best wel goed tegen de warmte en de zon, maar dat lijkt minder geworden te zijn.

Ik onderzocht wat mijn opties waren. Gites, hotels? Er was een hotel op zes kilometer, en ik probeerde online te boeken, maar óf het was niet de bedoeling dat je dat online deed, of ik begreep de site niet. Dan toch maar bellen. Ik nog hoopvol: do you speak English. (Je denkt toch horeca, dus internationaal, maar niks hoor. Ik weet best hoe ik in het Frans moet vragen of ze een kamer vrij hebben, maar dan moeten ze vervolgens geen ingewikkelde vragen stellen.
Afijn, het kwam goed. Ik lig nu op het bed van mijn kamer met airco dit verhaaltje te tikken.
Morgen een ‘date’ met Eric die ik via vereniging De Wereldfietser ken, hij rijdt de route zuid-noord, en in Troyes komen we elkaar tegen. Leuk!
Verder ben ik nog aan het uitzoeken of ik via een binnendoortje bij de Loire kan uitkomen, of dat ik per via Nevers moet. Er zijn via Komoot wel binnendoortjes te maken, maar die hebben tot nu toe steeds geresulteerd in routes met heel veel zwaar klimwerk.
Lang verhaal, wie voortijdig is afgehaakt geef ik geen ongelijk.

Ik heb wat moeite gehad om het verhaal op de site te krijgen. Het lijkt nu gelukt. Nu de foto’s nog….