Op de fiets door Frankrijk dag 14 – Decize

Achteraf had ik een beetje spijt van het bestellen van de broodjes de vorige dag, als je dan vroeg wakker bent, zoals meestal trouwens, kun je niet weg wanneer je wil. Maar ach, zoveel haast had ik nou ook weer niet. Nog een poosje met deze en gene staan praten, veel niet-fietsers, of zondagmiddagfietsers, vinden het toch wel een enorme prestatie.

Toen ik klaar was met inpakken en praten waren de broodjes ook bij de receptie op te halen. Ik at er twee en bewaarde er nog een voor onderweg. Bij vertrek zag ik een jong koppel, Frans sprekend, ook klaar voor vertrek. Ze waren net iets eerder weg dan ik, en kennelijk gingen ze dezelfde kant op als ik, want ik zag ze nog lange tijd in de verte voor me.

Het enige op en neer bestond vooralsnog uit de sluisjes en de dwarswegen met bijbehorende brug over het kanaal. Met name die laatsten leverden soms venijnige klimmetjes. Maar uiteraard slechts kortdurend. Uit het niets (voor mijn gevoel dan he, waarschijnlijk niet zo goed opgelet) begon het ineens te regenen. Snel regenjack aan en de te drogen handdoek in de tas, en verder maar weer. Omdat ik inschatte dat het maar een bui was deed ik mijn rainlegs niet aan, hetgeen uiteraard resulteerde in een drijfnatte broek. Maar ongeveer een half uur na de bui was hij al weer droog. Echt heel fijn spul, die stof waar de broek van gemaakt is.

Tot nu toe was ik het Canal du Nivernais (sorry ik schreef tot nu toe steeds “de”, dat moest “du” zijn, had ik nog niet van Duolingo geleerd :)) steeds tegen de stroom in gevolgd. Steeds een beetje hoger. Op een gegeven moment werd de stijging per sluis steeds sterker, zo leek het me. Dusdanig dat ik een beetje mopperend tegen mezelf zei: hé, we fietsten toch langs een kanaal omdat het dan zo lekker vlak was, in plaats van dat geklim alsmaar? Ik keek op de app Komoot hoe hoog deze route van vandaag eigenlijk ging worden. 280 meter. En ik zat op dat moment op 278 meter, de verlossing was nabij! (Ik overdrijf wat he) Tijdens deze ‘klim’ was het kanaal door wat bossen aan mijn zicht onttrokken, dus hoe dat er precies uitzag weet ik niet, maar toen ik het kanaal weer in beeld kreeg ging ik met de stroom mee, en dus naar beneden.

De dag was verdeeld in twee etappes van ongeveer dertig, en één van veertien kilometer. Na de eerste etappe stopte ik bij een picknicktafel, en kort nadat ik was gezeten en nog bezig was met mijn overgebleven croissantje kwamen tot mijn verbazing de fietsers die voor mij van de camping waren vertrokken ook aan. Ze bleken behalve Frans ook Engels te spreken, en dat vergemakkelijkte de communicatie aanmerkelijk. Het bleek dat zij tijdens de regenbui een schuilplaats hadden gevonden, en zodoende achter mij waren geraakt. Ik ging koffie maken en vroeg of ze ook wat wilden, maar nee “we don’t drink coffee”, en het klonk een beetje als een principezaak. Oké, ieder zijn ding. Nog wat gezellig zitten praten, en daarna vertrok ik als eerste weer. Ik verwachtte eigenlijk nog wel door hen te worden ingehaald, maar ik heb ze niet meer gezien.

Ik kreeg nog een buitje voor mijn kiezen, maar de bomen gaven op die plek net een beetje bescherming dus heel nat werd ik er niet van. Het laatste stuk langs het Canal was met volle wind tegen, hetgeen natuurlijk wel een beetje jammer was, maar ook dit hoort erbij.

Na aankomst op de camping werd ik door de juffrouw van de receptie naar plekje 45 verwezen, maar dat was zo’n donker en modderige plek dat ik weer terugging naar de receptie om een ander plekje te vragen. Moest kunnen, want echt vol was de camping niet. Toen mocht ik ineens overal gaan staan waar ik wilde. Wonderlijk. Maar zo kwam ik op een mooi plekje aan de L’ Aron, een rivier die hier samenvloeit met de Loire.

Toen ik met Komoot een route maakte van de camping naar Orléans zag ik dat hij als vanzelf de Eurovelo 6 ging volgen, die hier grotendeels de Loire volgt. Heel mooi! Ruim 200 tot Orléans, dus heb er vooralsnog etappes van ongeveer 70 km van gemaakt.