En zo stond ik dan weer eens onder een koude douche. Ik was rond vier uur op de camping La Montagne aangekomen. Bij de receptie was niemand, maar ik heel koelbloedig het nummer gebeld dat er hing. Er zou iemand komen. Er kwam iemand, en hij begeleidde me naar het veldje dat volgens mij voor trekkers is bedoeld, wees me het sanitairgebouw en vertelde dat ik om zes uur even moest gaan betalen. Dan zou ‘le Snack’ open zijn.
Na het opzetten van de tent was ik wel erg aan een douche toe. Dus ik met een handdoekje over mijn schouder erheen. Eén douche was er, zonder haken, maar met een douchemuntjesontvanger. Die had ik dus niet, die munt. Mensen die me beter kennen weten dat ik een periode heb gehad dat ik dagelijks koud douchte, dus hup, geen gezeur, afspoelen dat luie zweet. Mijn kleding legde ik zolang op een tafel vlak bij mijn douchecabine. Als er iemand aanstoot zou nemen aan mijn naaktheid had deze iemand gewoon pech. Niemand heeft het gezien, en koud douchen? Het is vooral ook een mentaal dingetje.
Is er ook nog gefietst vandaag? Wis en zeker. Dik zeventig km waarvan ik vooral de eerste helft erg mooi vond. Dat was ook de helft waarin het meest geklommen moest worden. Daarna viel het met het klimmen eigenlijk wel mee. Of ik wen eraan. Dat is zeker zo, maar naarmate ik noordelijker kom worden de bulten in het landschap uiteraard minder.
Dat gold dan weer niet voor de locatie van de camping. Die had ook al de omineuze naam La Montagne. Op zich lag hij met dik 60 meter niet extreem hoog, maar het hangt er natuurlijk wel vanaf hoe steil de helling was. Ik kon het net.
De internetverbinding op de camping is niet geweldig, dus ik probeer eerst deze tekst te plaatsen, dan komen er later eventueel foto’s en misschien nog meer tekst bij.
Jij een koude douche, ik een dip in de Noordzee