Op de fiets naar Oloron-Sainte-Marie dag 2

Wat een herrie gisteravond. Ik wilde best een beetje op tijd gaan slapen, maar een van de buurvrouwen had veel gespreksstof. Het hield maar niet op, of wacht, toch, om kwart voor tien was het klaar. Schappelijke tijd uiteindelijk, je kunt er niet met goed fatsoen iets van zeggen. Maar toen begonnen “de Suskes” als onderdeel van de dorpskermis. Rond één uur was het dan eindelijk stil. Daarvoor had ik wel wat liggen soezen, maar slapen was er niet echt bij. Rond zes uur, tenminste, toen werd ik er wakker van, ging het regenen. Toch een beetje jammer na zo’n mooie dag. Ik begon te twijfelen of ik niet nog een dag zou blijven, maar toen het even voor negen uur droog werd pakte ik snel mijn spullen in en ging op pad.Een klein uurtje later, ik had inmiddels mijn regenjack al een keer uit en weer aan gedaan, of omgekeerd, reed ik Limburg binnen, en heel snel daarna was er een restaurant. Tijd voor koffie, en voor waar Limburg beroemd om is.De komende kilometers waren niet erg interessant, vooral veel langs N- en A-wegen. Maar toen ik een puntje Duitsland aansneed werd het landelijker. Misschien wel wat te landelijk. Op een half verharde zandweg moest ik een grote plas passeren, en ik besloot dat via de akkerrand te doen. De klei die daar lag wurmde zich binnen de kortste keren tussen banden en spatborden en tussen velgen en remmen. Met veel moeite verwijderd, maar een paar honderd meter verder herhaalde zich dit verhaal. Teruggaan was geen optie, want dan kreeg ik weer met die eerste plas te maken.Toen deze plas met weer veel schoonmaakwerk gepasseerd was fietste ik weer verder. Hee, weer een plas, maar daar kan ik wel doorheen fietsen. Op het laatste moment stuurde ik in de richting van een stukje pad dat er wat steviger uitzag. Dat had ik niet moeten doen, want hup, daar ging Peter. Fiets weer vies, Peter vies. Ik kon er niet echt om lachen. Toen ik de trappers rond probeerde te draaien forceerde ik wellicht iets, want hij begon een raar geluid te maken. Toen ik beter keek zag ik dat de riem niet goed over het midden van het achtertandwiel zat. Ik kreeg het niet zomaar terug geduwd. Ik kwam tot de conclusie dat het alleen kon lukken als ik het wiel los zou halen, en dat kan alleen weer als ik de band leeg zou laten lopen. Nou ja, wat moest, dat moest dan maar. En het lukte! Wiel weer gemonteerd, band opgepompt, en gaan. De vraag was even waarheen. Ik hoopte op een camping niet te ver weg waar ik mijn fiets schoon zou kunnen spuiten. Het bleek dat natuurcamping De Krekelberg op een km of zes van mijn locatie was. Dat moest het dan maar worden.Ik kon de tent nog in lichte miezerregen opzetten, en zelfs het schoonspuiten van de fiets lukte, maar toen ik weer terug kwam bij de tent begon het te hozen, en dat is sindsdien niet meer opgehouden. Ik moet eigenlijk best wel nodig naar de wc, dus het moet maar gauw droog worden.

5 reacties

  1. Adri

    Wat een doorzetter ben je zeg. Morgen in ieder geval beter weer

  2. Margreet

    Mooi verhaal voor de Santosclub met die blubberbanden!

  3. Leo

    Een heel andere dag dan gisteren. Morgen lijkt het met noordwesten wind beter te worden.
    Zo’n klei vastloper heb ik ook eens gehad in de Haarlemmermeer, nog lastig om het weg te krijgen.

  4. Yvonne Oosterveen

    Ahhh jakkes! Wat een zooi, die blubber… gelukkig mankeer je niks

  5. Tobias

    Goed opgelost hoor! Het lijkt Mudmasters wel! Hopelijk heeft de koffie met André Rieu gemaakt:-)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

© 2025 Onderweg

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑