Ik had de dame van de camping duidelijk verkeerd begrepen (maar ja, mijn Frans is tamelijk rudimentair), die viswedstrijd was niet gisteravond, maar vanochtend. En wat een kabaal maken die lui, die staan over de vijver naar elkaar te schreeuwen. Ik dacht altijd dat er bij vissen een soort heilige stilte moest heersen.
Bij het inpakken van de spullen regende het helaas, en dat werd niet minder, maar meer. Ik besloot toch maar op de fiets te stappen, maar toen ik bij de weg aankwam en het bushokje aan de overkant van de weg zag was het besluit snel genomen. Afstappen, en de ergste regen even afwachten. Toch nog bijna drie kwartier.
In het bushokje had ik al ontdekt dat ik vergeten was om bidon en waterfles te vullen. In het eerste dorp waar ik door kwam trok ik mijn regenjack uit, en zag ik iemand die in zijn garage bezig was. Die heb ik gevraagd of hij mijn fles wilde vullen, en zowaar, hij begreep me.
Nu zou spoedig de klim naar het hoogste punt van de hele tocht (net onder de zeshonderd meter stond in het boekje) en dat vond ik zo vroeg op de dag wel een beetje heftig. Maar het ging soepeler dan ik vreesde. Volgens Strava ben ik niet hoger geweest dan 576 m, dus ik moet nog eens uitzoeken hoe dat zit. Zijn me nou een meter of twintig door de neus geboord?
Tijdens het fietsen heb ik nog even getwijfeld of ik een camping eerder zou stoppen, maar toen ik er eenmaal was ben ik gewoon doorgereden. Wonderlijk, die gedachte-experimenten.
Kort na deze camping kwam er nog een heel pittige klim die ik eigenlijk over het hoofd had gezien. Halverwege werd ik nog ingehaald vier stinkende motoren, dat had voor mij niet gehoeven.
Net toen het weer een beetje begon te spetteren was er een bushokje (foto), dat is toch wel een mooie uitvinding. De regen zette niet door, maar ik heb er toch maar even koffie gemaakt en een boterham gegeten.
Na nog wat heuveltjes belandde ik op een fietspad van tien kilometer dat was aangelegd op het tracé van een voormalige spoorbaan, en dan weet je al, het klimmen en dalen wordt nooit meer dan twee procent, want meer konden die oude locomotiefjes niet aan.
En zo kwam ik mooi op tijd op de camping van Bastogne aan. Tent eerst drogen (foto) en na het opzetten boodschappen doen. En niet te vergeten, de powerbank uit logeren brengen, die begon bedenkelijk leeg te worden, en aangezien mijn telefoon steeds sneller door zijn accu heengaat wordt die powerbank van steeds groter belang.
Morgen ga ik niet zoals ik eerst gepland had naar Montmédy, hoewel het een mooi plaatsje schijnt te zijn. Maar dat plaatsje is wel ‘boven’, net als de camping, en dat betekent in dit geval over een kilometer 12% klimmen, en dat nadat ik al tachtig km heb gefietst, die uiteraard ook niet plat zijn. Ik zie het niet zitten.
Ik ga nu naar iemand die zijn tuin via Welcome to my Garden (WTMG) beschikbaar stelt. Morgen meer daarover.
Die heilige stilte bij het vissen werd waarschijnlijk afgekondigd door iemand die rustig aan de waterkant wilde zitten en had niks met de vissen te maken.
Jammer van de regen steeds… hier gisteren en vandaag strak blauwe lucht, eindelijk… top van de bushokjes, maar ik hoop voor je dat je die niet meer nodig zult hebben!