Het was me al een tijdje opgevallen dat ik onder de rechtervoet een donker plekje had zitten, onderhuids. Ik dacht dat het een splintertje van het een of ander was, maar het deed verder geen pijn, dus ik heb het een tijdje zo gelaten. Zaterdag was ik het ineens zat, en nadat ik gedoucht had, en de huid dus wat zachter was, heb ik een naald gepakt en ben een beetje gaan peuteren. Toen ik eenmaal een beetje huid had weg geschraapt kon ik nog steeds niet goed zien wat het nou eigenlijk was en heb het verder maar zo gelaten. Het einde van het liedje was dat ik nu een voet had met nog steeds een donker plekje, maar ook met een gevoelig gaatje in de huid. Sufferd.
Toen ik gisterochtend een tweede poging wilde doen om 10 mijl (16,1 km) te lopen (nadat dat vorige week niet gelukt was) zat ik dus wel even naar dat plekje te kijken. Misschien toch maar even afplakken met een stukje leukoplast. Zo gezegd zo gedaan. Zou dat blijven zitten? Nou, ik dacht van wel, en anders zou ik het wel voelen en dan moest ik maar kijken wat ik zou doen.
Om kwart voor negen ging ik van huis. Even getwijfeld over de kleding, maar het was volgens teletekst een graad of 9 en vrijwel windstil, dus uiteindelijk toch maar voor de short gekozen. Verder een hemd en een shirt met korte mouwen. Dat bleek een prima keuze te zijn.
De eerste kilometer was het wat fris aan de voeten, vooral op plekken waar natte bladeren lagen, maar echt hinderlijk was het niet, en verder had ik er geen last van. De bedoeling was dus 16,1 km, en dat is ook helemaal gelukt. Het grootste deel van het traject lukte het me om ontspannen te blijven lopen, voorbij het 10 km punt waren wat stukken waar erg veel bladeren (met stelen) op de grond lagen, en dat voelde niet altijd even lekker. Het vervelende van bladeren is echter vooral dat je niet kan zien wat er onder ligt. Afijn, nog een paar weken, en dan hebben we dat grotendeels weer achter de rug.
Toen ik weer thuiskwam ontdekte ik dat de leukoplast onder mijn voet helemaal verdwenen was. Ik heb niet gemerkt waar dat gebeurd zou moeten zijn, dus veel last heb ik er niet van gehad. Ik was wel licht euforisch dat het me eindelijk gelukt was om de 10 mijlsgrens te slechten. De volgende barrière is de halve marathon, maar dat zal nog wel een poosje duren.
De komende week heb ik twee dagen vrij gepland, de dinsdag en de donderdag. Ik heb nog veel te veel vrije dagen en ook nog wat uren te compenseren. Er is thuis nog genoeg te doen, en verder kan ik op deze dagen natuurlijk mooi zonder problemen mijn loopkilometers maken.
Geef een reactie