In een vlaag van overmoed besloot ik weer eens een wat langer stuk te lopen, maar wel met elke kilometer 50 meter wandelen. Dat was de eerste paar kilometer ook wel nodig, de achillespees voelde stijf, maar daarna liep het wel soepel, tot aan de laatste twee kilometer, toen het weer wat stijver werd. ’s Avonds bleek de pees toch wel behoorlijk gevoelig geworden te zijn. Kortom, ik was eigenlijk “een beetje dom geweest”. Afijn, het zijn niet de minsten van wie dat wel gezegd wordt.
Dom in twee opzichten: nadat ik aanvankelijk heel trouw elke dag driemaal mijn trapoefening uitvoerde heb ik dat de afgelopen veel onregelmatiger gedaan. Terwijl ik wel het idee had dat het zin had en ook hielp.
En verder had ik gisteren natuurlijk niet ineens als een dolle die 11,5 km moeten gaan lopen. Rustige opbouw en regelmatig lopen moet het devies zijn. Komende week zoals het hoort dinsdag, vrijdag en zondag afstanden van niet meer dan een kilometer of acht, en dan zien we over een week wel weer verder.
Bij een blessure wordt overmoed onmiddellijk afgestraft. Hoe vervelend dat ook is.