Het was lang geleden dat ik voor het laatst naar mijn werk was gelopen. Op 7 december met de Feelmax aan de voeten, op 31 augustus voor het laatst op blote voeten. Ik heb in de tijd dat ik geregeld door galblaas/-stenen geveld was steeds het idee gehad dat ik pas weer helemaal beter was als ik weer lopen naar mijn werk zou kunnen gaan. Gisteravond had ik bedacht dat het vandaag maar eens zo ver moest zijn. Nou weet ik wel dat ik me vaak 's avonds wat stoerder voel dan 's morgens net na het opstaan, maar gelukkig vond ik vanmorgen geen smoezen om op mijn voornemen terug te komen. Met een temperatuur van een graad of dertien, niet teveel wind, en vooral, geen regen, leek het plan goed uitvoerbaar.

De eerste paar kilometer verliepen wat stijfjes, niet zo vreemd als je net je bed uit komt, daarna was alles goed op temperatuur gekomen. De Zwijndrechtse brug leek me wat minder erg dan in het verleden, maar dat werd gecompenseerd door stukken fietspad langs de A16 die me wat ruiger leken dan vorig jaar. Kan extra vorstschade zijn, kan ook de vorm van de dag zijn: de ene keer ervaar je dezelfde ruwe oppervlakten sterker dan de andere keer.

Toen ik uiteindelijk op het fietspad langs de Verbindingsweg aan kwam voelde het gladde asfalt daar als fluweel. Een prettige manier omde laatste kilometer af te leggen.

Ik had mijn liezen tevoren met vaseline ingesmeerd. De laatste paar keer had ik er met lopen wat last van gehad. Achteraf gezien had ik ook mijn tepels moeten invetten, want door de banden van mijn rugzakje schuurde mijn shirt wat sterker dan normaal.

Voldaan zit ik nu achter mijn bureau. Een mooie manier om de dag te beginnen. Volgende week vrijdag weer als het aan mij ligt.