De laatste lunchrun was al weer een tijdje geleden, mijn kilometers zitten momenteel wat vaker in het woon-werkverkeer. Maar mijn bovenbeenspieren waren nog wat stijf van gisteren, dus het leek me wel een goed idee om ze een beetje los te lopen. Rustig acht kilometer lopen leek me wel voldoende voor dat doel.
Het was een beetje aan de warme kant, maar het ging nog wel goed. Eigenlijk liep ik heel lekker, tot ik op een bepaald punt mijn linkervoet niet goed optilde en de bovenkant van mijn grote teen beschadigde. Het viel wel mee, maar stom is het wel natuurlijk. Dank zij een behulpzame collega zit er nu wat Betadine en een pleister op zodat de nadruppelende lekkage in elk geval niet op de vloerbedekking komt.