Zo, dat is lang geleden. Ik ben toch niet zo heldhaftig geweest als ik mij in de aanloop naar de winter had voorgesteld. Er heeft een aantal weken sneeuw gelegen, en veel verder dan de hoek van de straat om de vuilniszakken weg te brengen durfde ik toch niet te gaan.
Eind vorige week is de sneeuw grotendeels verdwenen. Hier en daar nog een hoopje waar mensen bergen hadden gemaakt.
Ik zag de temperatuur vanmorgen langzaam oplopen, en toen het rond de 6 graden begon te worden wist ik dat er geen enkele smoes meer was om nog op mijn krent te blijven zitten.
Aangezien mijn kuiten na een aantal weken pauze opstandig plegen te worden leek mij 8 km wel genoeg. Het mocht dan wel 6 graden zijn, de temperatuur van de overwegend natte fietspaden was in eerste instantie toch niet echt aangenaam. Ik aarzelde rond het 2 km punt of ik maar niet terug zou gaan, maar ik wist ook dat de kans dan groot was dat mijn voeten bij terugkomst net lekker op temperatuur begonnen te komen. Doorlopen dus. Bij het 4 km punt bleek een bushalte te zijn: handig als je even wilt zitten om de bloedsomloop van je voeten te stimuleren!
De tweede helft verliep prima. Achter mij hoorde ik op een gegeven moment "IEUW", en natuurlijk wist ik dat dat op mij sloeg. Vier/vijf meisjes uit de pubercategorie kwamen langs. Een van hen zei: "Vindt u dat niet vies mijnheer?". "Weet je wat vies is" zei ik, "voeten die opgesloten zitten in schoenen! Heb je daar wel eens aan geroken?". Het was even stil, en toen "maar ik vind het toch raar.". En dat kon ik begrijpen.
Wel grappig als je bedenkt dat mijn enige zorg de kou was, en dan beginnen ze over ‘vies’. 🙂
Raar blijf ik het ook vinden maar druk maak ik me er niet om. Zolang jij er plezier aan beleeft is het toch mooi ?
ha ha dat is een grappige opmerking, die jeugd ook hé, moeten nog veel leren en om een hardloper te begrijpen…….:-)
Ze blijven ons rare mensen vinden en toch zijn ze nieuwsgierig. Nog even en ze gaan ook zo lopen. ;-).