Sinds afgelopen vrijdagmiddag waren de douches op mijn werk niet te gebruiken, de boiler was kapot. Daardoor heb ik mijn plan om vanochtend lopend naar mijn werk te gaan niet door laten gaan, dat wilde ik mijn collega’s niet aandoen. Rond een uur of een kreeg ik ineens te horen dat ze het weer deden, en dus besloot ik alsnog maar even te gaan lopen.
Op naar het pas ontdekte paardenpaadje. Dat was deze keer iets uitdagender dan de vorige keer doordat er een storm was langsgekomen die de nodige takken en ander ongerief uit de bomen had geschud. Het meeste was goed te ontwijken, en de rest kon ik wel aardig hebben. Toch wel wat ontwikkelt in de loop van de jaren. (Er is hoop Jan!)
Elke kilometer sloot ik af met 100 meter lopen in een hoger tempo, en dit, tezamen met de kilometer op het paardenpaadje, gaven me het gevoel dat ik iets gedaan had. In kilometers niet zo veel wellicht, maar wel met behoorlijke kwaliteit.
Gelukkig is er ook nog strand en duinen, geen takken, kastanjes enzo