Ik zou na mijn werk naar mijn ouders gaan en daar een hapje mee-eten. Ik wilde in elk geval ook nog ergens een stukje gaan hardlopen, maar had nog geen concrete plannen. In de loop van de dag groeide het idee om lekker op tijd met werken te stoppen en dan ‘ergens’ naar het strand te gaan. Misschien was Katwijk wel een optie, dat is onderweg van Ridderkerk naar Leiderdorp wel te doen.
Er bleek een ongeluk gebeurd te zijn op de A20 bij Spaanse Polder waardoor ik een kleine omweg via Zevenhuizen maakte en aldus uitkwam op de A12. H’m, dacht ik, misschien is het wel zo handig om de Utrechtse Baan af te rijden en via Wassenaar naar Katwijk te gaan. Dat reed allemaal prettig door, maar toen ik eenmaal in Wassenaar was bedacht ik dat ik eigenlijk net zo goed naar de Wassenaarse Slag kon gaan. Daar was ik al heel lang niet geweest, en ik wist eigenlijk niet meer of je daar een beetje fatsoenlijk kon parkeren.
Dat kon heel fatsoenlijk. Een vrijwel leeg parkeerterrrein, en hoewel er op een bord stond dat het parkeren 2,50 kostte was er niemand te zien aan wie dat bedrag overhandigd kon worden. (Dat was maar goed ook, want ik vrijwel geen contant geld bij me. 🙂 )
Op het parkeerterrein me snel omgekleed, 1 duin over, en ik stond al op het strand. Het was een uur daarvoor eb geweest, dus het was weliswaar opkomend tij, maar het was nog steeds een lekker breed strandje met veel hard zand. Ik besloot eerst tegen de wind in, dus in zuidelijke richting te lopen. De zon scheen heerlijk, en met zestien graden was het heerlijk loopweer. Lekker lopend over het zand en door de plassen, hier en daar tot enkeldiep, dan weet je dat je op je blote voeten toch beter af bent.
Ik liep telkens 1 km en dan 100m wandelen, en na drie van die stukken besloot ik weer terug te gaan, ik was ook bang anders in tijdnood te komen. De terugweg, voor de wind ging nog veel makkelijker, en voor ik het wist was ik weer bij de strandopgang van de Wassenaarse Slag. Ik geef toe dat ik de plassen expres opgezocht heb. Het was al met al een van de leukste loopervaringen van de afgelopen tijd. Het is dat het strand vanaf Dordt niet echt naast de deur is, anders zou ik dit beslist veel vaker doen.
Ik was mooi op tijd bij het ouderlijk huis, en na een verfrissende douche lekker gegeten. Gezellig kletsend gaat de tijd hard, en na een kop koffie werd het tijd om weer naar huis te gaan.
Heel spannend is de route niet:
’t lijkt net of je gezwommen hebt en ja het is een geluk wat dichter dan jij bij het strand te wonen er gaat praktisch geen week voorbij dat ik niet op het strand loop.
Het maakt gek genoeg ook nog uit of je het kaartje van Bing of van Google gebruikt.
Bij satelietfoto’s kan het nog uitmaken of het hoog- of laagwater is. Ik liep bij laagwater en als de foto dan van hoogwater is lijkt het net of je zwemt ja.
Je weet het fantastisch weer te geven in je verslag. Ik krijg bijna zin om het ook te gaan doen 😉