Ik kan het nauwelijks nog een lunchpauzerun noemen als ik pas tegen tweeën ga lopen, maar ik werd zo in beslag genomen door mijn werk dat het er niet eerder van kwam. Met temperaturen die naar de tien graden gaan kan er niet alleen op blote voeten gelopen worden, maar ook in korte broek. Door de relatief bleke benen in dit jaargetijde is de aandacht van het publiek verzekerd, en als er dan ook nog eens een stel bloten voeten onder hangen is met name het vrouwelijk puberpubliek rumoerig aanwezig. Als Sinterklaas wuivend liep ik mijn rondje.
Op het programma stond een serie van 15′ eerste versnelling (DL1), 10′ Dl2, en tot slot 5′ DL3, en deze serie dan nog een keer herhaald. Op vrijdag zijn de trainingen altijd wat pittiger, en dit was een relatief rustige variant.
Over die tempo’s kan ik nog zeggen dat ik de middelste (6’24″/km) altijd het lastigst vast te houden vind. De traagste is altijd net een beetje trager dan ik denk dat het is, dus dat is makkelijk, en de snelste (5’44″/km) is het tempo dat ik nog kan lopen zonder dat het onaangenaam hijgerig wordt. Voor die middelste moet ik echt regelmatig op mijn Garmin kijken om te zien of ik nog op koers lig.
Na verloop van tijd voel je dat feilloos aan. Het kost je wel wat tijd om daar aan te wennen.