Maand: oktober 2009

Vanmorgen ging zoals gebruikelijk om vijf over vijf de wekker. Stijf, gevoelige voeten, ik twijfelde, maar besloot het toch maar te gaan proberen: teruglopen naar mijn werk.
Even na half zes de deur uit, en al na een half blok rechtsomkeert gemaakt. Die vermoeidheid zou ik er wel uitgelopen hebben, maar ik had meer last van mijn heup dan normaal, en ook de voeten waren toch wel erg gevoelig. Op gewone gladde stukken zou het waarschijnlijk prima gaan, maar de gedachte aan sommige stukken die ik voor me had: toch maar niet.
Uiteindelijk met de auto naar het werk gegaan, de bus die ik wilde nemen ging niet, en ik wou niet nog langer wachten.
Volgende week doe ik een nieuwe poging om op donderdag naar huis en op vrijdag weer terug naar mijn werk te lopen.

Het leek me wel een aardig idee om weer eens van mijn werk naar huis te lopen. De laatste keer was meen ik in juni (of juli). en toen vielen de laatste kilometers me toch wel zwaar, niet in de laatste plaats omdat sommige delen van het parcours niet al te glad van structuur zijn.
Het viel me vandaag alles mee. Mijn conditie is beter, en mijn looptechniek ook volgens mij. De Zwijndrechtse brug was net als de vorige keer het ‘pièce de résistance’, maar toch ging ook dit stuk deze keer makkelijker. Ik maak wel gebruik van de doorgetrokken witte streep die fiets- en voetpad van elkaar scheidt, maar die is wel zo smal dat ik toch ook geregeld het grit-pad links of rechts van de streep raak.
Ik heb er bij elkaar 1,5 uur over gedaan, en dat was, zeker gezien het heerlijke weer, beslist geen straf.

Nu is de vraag: ga ik morgenochtend ook weer lopend terug naar mijn werk, of neem ik dan de bus. (Mijn fiets is tenslotte op de zaak gebleven.) Welnu, ik weet het nog niet. Als het goed voelt wil ik gaan lopen, maar als ik te veel twijfel, dan dus niet. Je zult het morgen lezen!

Normaal ga ik tijdens mijn lunchpauzeloopjes de poort uit rechtsaf, richting Ridderkerk. Deels uit gewoonte, deels ook omdat ik weet dat in de aanloop richting Barendrecht (dus links de poort uit) nogal wat heftig asfalt zit. Daar heb ik niet altijd zin in. 🙂
Omdat ik echter weet dat de 7^^-loop over 2,5 week ook een paar pittige stukjes heeft (en dan heb ik het niet over de heuveltjes), vind ik dat ik maar wat extra voettraining moet doen.
En vandaar dus dat ik vandaag een rondje Barendrecht deed. Het asfalt was inderdaad wel vervelend, maar in mijn herinnering was het erger. Of dat nou aan mijn herinnering ligt, of aan mijn voeten weet ik niet precies. Ik hoop het laatste.

Het was best een aardig rondje trouwens, gedeeltelijk langs niet al te drukke dijkjes, gedeeltelijk over het bedrijventerrein van de Greenery (dat is dan wel weer wat minder).

Toen ik nog niet zo lang BV aan het hardlopen was vond ik zo’n nieuw rondje altijd wel spannend. De angst was toch aanwezig dat ik ruim over de helft van de geplande route een stuk tegen kwam waar ik niet of nauwelijks over kon lopen, en dan zelfs terug zou moeten. Die angst is er eigenlijk niet meer. Ik schrik minder snel terug voor wat ruiger terrein, en ik heb bovendien voldoende kilometers in de benen om desnoods ook de route terug nog weer te kunnen lopen. Dit laatste heeft wel zijn grenzen natuurlijk. 🙂

Op deze dag dat ik eigenlijk de Drechtstedenloop zou doen (1/2 M), en waarop het weer er zo vriendelijk uit zag, moest er natuurlijk toch wel gelopen worden. De D-loop zelf leek toch nog steeds niet verstandig, daarvoor was mijn heup toch nog steeds te opstandig. Ik besloot richting Wantijdijk te gaan, en dan zag ik wel wat het worden ging. De Wantijdijk is ‘tough’ om op te lopen, maar voor een deel ging het wel goed, en verder kon er ook prima op de grasstrook langs de dijk gelopen worden. Een deel dat ook feitelijk langs het Wantij loopt daalde ik de dijk af om dichter bij het water te lopen.
Vanaf de Loswalweg weer op bekend terrein, en ik liep eigenlijk zo lekker dat ik uiteindelijk via de Provincialeweg naar de Zuidendijk, en vandaar naar de Zeedijk gelopen heb. Ik heb mijn naam als dijkloper tenminste weer een echt waar gemaakt.

De pijn in de heup was wel steeds aanwezig, maar pas op het laatst werd het echt vervelend. Afgelopen week heb ik me op aanraden van Bertus en Erica (beide Chat’n’Run) eens verdiept in behandeling volgens de Triggerpointmethode. Dat is een therapie waarbij je heel veel zelf kunt doen aan dit soort klachten. Ik heb het boek besteld en inmiddels binnen, zodra ik er meer over te melden heb kom ik er op terug.

Ik vond het een beetje fris aanvoelen toen ik de buitendeur open deed, maar kom, volgens het KNMI zou het hier al meer dan tien graden zijn, dus geen flauwekul, en vooruit met de geit! Het was vooral de ZO-wind die het fris maakte denk ik, maar in elk geval, toen ik ongeveer een kilometer onderweg was was er van de frissigheid niks meer over, en tegen de tijd dat ik krap een uur later weer terug kwam was ik weer doorweekt zoals ik dat ken van mezelf.

Toevallig had ik vanmorgen een mailwisseling met Paula over ChiRunning gehad, en had ik daarna kortstondig op het forum gekeken dat hoort bij de site van Marion Meesters. Daar werd iemand (die overigens van heel andere dingen last had dan ik) geadviseerd om met de voeten een meer cirkelvormige beweging te maken. Dat was in mijn hoofd blijven hangen, en daar heb ik wat mee geëxperimenteerd. Het is natuurlijk een beetje snel voor een conclusie, maar ik had echt het idee dat het hielp bij mijn heuppijntje. Dat spoor gaan we dus maar eens verder volgen. Ik zal in elk geval ook het boek van Danny Dreyer er maar weer eens bij pakken.

Zaterdag bij het boodschappen doen maakte ik een wat te soepele beweging om het boodschappenkrat uit het winkelwagentje in de auto te zetten. AU! Eerst was ik bang dat ik hulptroepen moest inschakelen om überhaupt thuis te kunnen komen, maar de ergste pijn trok na een tijdje wel weg.
Omdat het toch wel gevoelig bleef heb ik in het weekend niet durven (hard-)lopen, maar wel gisteren nog een wandeling van een kilometer of acht gemaakt, en dat ging wel goed.
Vandaag toch maar eens geprobeerd hoe het ging, en vanuit mijn rug bekeken ging het prima. In een wat hoger tempo dan normaal, en ook nog eens een versnelling van een halve minuut per 5,5 minuut heb ik lekker gelopen. Het zeurende pijntje in mijn heup zeurde echter nog steeds. Moet ik nou echt naar de fysio? Ik heb helemaal geen zin.

Onbedoeld een andere route gelopen dan ik van tevoren bedacht had. Zijstraatje gemist, dan heb je dat soms. Desalniettemin, of juist daardoor, lekker gelopen. Wel nog steeds last van de heup. Soms denk ik dat het beter wordt, op andere momenten denk ik dat er niets veranderd. Ik heb ondertussen wel geleerd om er niet te snel wanhopig over te worden, vrijwel alle pijntjes uit het verleden zijn weer overgegaan, dus we gaan er voorlopig maar van uit dat het nu ook weer zo is.

Omdat ik nog steeds last heb van mijn rechterheup loop ik niet te lang. Ik had vandaag eigenlijk een kilometer langer willen lopen, maar een zwaan bevond zich tussen mij en het beoogde keerpunt, en toen vond ik het ook wel best. De pijn was vrijwel steeds aanwezig, maar werd niet erger. Ik zie het nog een weekje aan. ga in die week wat oefeningen doen, en als dat geen resultaat heeft moet ik er maar deskundige hulp bij gaan halen.

Even een vluggertje, want ik heb nu eigenlijk geen tijd. De straten waren lekker nat, en dus koel aan de voeten, maar afgezien van de laatste halve kilometer was het verder droog weer.
Het lopen ging lekker maar ik kreeg toch op het laatst weer last van het bil-/heuppijntje van vorige week zondag. Ik heb met wisselend succes geprobeerd om door aanpassingen in mijn loopstijl verlichting te brengen. Zolang het niet echt beter wordt moet ik het trainingsvolume maar een beetje beperkt houden: liever vaker maar korter dan omgekeerd.