Achilles

De meeste mensen kennen het verhaal van Achilles wel. De antieke Griekse held  die door zijn moeder direct na de geboorte in de Styx werd ondergedompeld om hem onkwetsbaar te maken. Ze moest hem natuurlijk ergens vasthouden, en dat werd de hiel, de enige kwetsbare plek die uiteindelijk ook zijn dood zou worden. Wat zo’n verhaal in elk geval duidelijk maakt is dat achillespeesblessures kennelijk van alle tijden zijn.

Sinds enige tijd heb ik na het hardlopen last van een gevoelige, wat stijve achillespees. Niet, of nauwelijks, tijdens het lopen. Niet heel gevoelig, niet heel stijf, maar onmiskenbaar. Je zou het nog kunnen negeren. Maar als er een ding duidelijk is geworden, uit eigen en andermans ervaring, is dat negeren uiteindelijk tot nog meer ellende leidt. En toen de napijn na de duurloop van afgelopen dinsdag erger was dan normaal ben ik maar begonnen met het uitvoeren van ‘de trapoefening’. Dit is een populaire aanduiding voor wat officieel bekend staat als de “Heavy load eccentric Calf Muscle training” die door o.a. Alfredson e.a. beschreven is. Kort samengevat ga je op een traptrede staan, brengt je gewicht op je gezonde been en laat je gekwetste kant langzaam zakken om op die manier spier en pees te rekken.

Maar omdat het misschien niet handig is om oefeningen te doen die niet bij de blessure passen leek het me wel handig om een fysiotherapeut te consulteren.

Dit verhaaltje komt in twee delen tot stand. Bovenstaand stuk geschreven voor het bezoek aan de fysiotherapeute, de rest erna.

Er werd vastgesteld dat mijn bekken niet helemaal recht staat, en er is een redelijke kans dat de klachten daardoor veroorzaakt worden. Het zou tevens een verklaring zijn voor de lage rugklachten die ik tegenwoordig weer wat vaker heb.
Aanstaande maandag heb ik een eerste afspraak bij Wilma, de persoon die mij ruim tien jaar geleden al eens van ernstige rugklachten afhielp. Zij gaat een poging doen het zaakje weer recht te zetten.

Ondertussen mag ik wel hardlopen, maar met mate. Minder lange afstanden, en wat meer pauzes inbouwen. Gelukkig is de marathon van Amsterdam nog ruim een half jaar weg. Voorlopig blijf ik optimistisch.

7 reacties

  1. Martin

    Mooi geschreven Peter, maar je begrijpt dat ik veel ervan liever niet had gelezen. Het verhaal van Achilles kende ik. Die Griekse verhalen zijn bijzonder en fascinerend. Je blessure had ik liever niet gehoord. Ik hoop niet dat je snel weer op de been bent, wél dat je weer goed op de been komt!

  2. Yvonne

    Dat is wel weer vervelend nieuws joh ! Ik hoop dat Wilma het “zaakje” snel weer recht heeft getrokken opdat je weer optimaal kunt trainen voor Amsterdam 😉

  3. Max

    Vervelend -( Maar als je wel mag blijven lopen, kan je de conditie wel goed op peil houden. Misschien geen snelheidswerk op dit moment maar wel de endurance verbeteren. Ook niet slecht in de aanloop naar Amsterdam. Hoop dat de behandelingen goed zullen helpen!

  4. jan

    Ik hoop dat je snel weer hier van af bent, ik vrees dat het samen BV lopen van Leiden in gevaar is, voor mij wordt het BV lopen van zo’n afstand op blote voeten mogelijk ook een “bridge too far”

    • Peter

      Ik ben nog niet negatief over Leiden, maar misschien ben ik te optimistisch.

  5. Tiny

    Goed gehandeld meteen actie bij het minste of geringste mankement. Het snelst ook weer over!

  6. Ton

    Sterkte ermee Peter, hopelijk kan “Wilma” je helpen. De oorzaak bestrijden is altijd beter dan symptoombestrijding

Laat een antwoord achter aan Tiny Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

© 2024 Onderweg

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑