Auteur: Peter (Pagina 1 van 60)

Gisteren zoals reeds aangekondigd verhuisd van Roma naar Tuoro. Op mijn gemakje de spullen ingepakt en met een paar andere fietsreizigers bij het zwembad een Italiaans ontbijt genoten bestaande uit een espresso en een cornetto con marmellata, een soort croissantje gevuld met jam.
Ik was een beetje aan het dubben over het tijdstip van vertrek, maar uiteindelijk om half elf, na betaling van de vereiste penningen, op pad gegaan. Terwijl ik bij de receptie stond om te betalen kwam er al weer een nieuwe fietser binnen. Ik ontdekte nog een ongebruikt treinkaartje in mijn zak en die heb ik maar aan hem gegeven. Ik zou er toch niks meer aan hebben.
Via het fietspad langs de Tiber reed ik richting Rome om vervolgens op het pleintje bij de trap in het fietspad even nog een bakje koffie te drinken. Daar trof ik nota bene fietser Henk van wie ik eerder die ochtend afscheid had genomen. Hij ging Rome bezichtigen maar was ook even op het schaduwrijke terrasje neergestreken.
Na nog een tweede espresso nam ik nogmaals afscheid van Henk en liet mijn navigatie-app een route naar station Termini berekenen. Dik zes kilometer. Rome is gebouwd op zeven heuvels en allicht dat je er dan ook een tegenkomt, en inderdaad het ging nog een meter of vijftig omhoog.

Op Termini aangekomen zocht ik een rustig plekje op, toevallig net naast de MacDonalds. Dat was een teken. Ik eet bijna elke fietsvakantie wel een keer (en ook niet vaker) bij de Mac, en het was net zo’n beetje lunchtijd. Dus naar binnen, wat besteld, weer naar buiten, krukje uit de tas gehaald en op mijn gemakje gegeten.
Mijn trein stond nog niet op de borden, maar volgens de app van Trenitalia zou hij vanaf binario (perron) 1 est vertrekken. Hoe kom je daar? Dat was de volgende vraag, maar het bleek zo te zijn dat als je via perron 1 liep en dan nog een halve kilometer (niet overdreven!) je uiteindelijk bij de perrons 1 est en 2 est kwam. Ik haal me dan allerlei muizenissen in mijn hoofd. Wat als er meer fietsen dan plaatsen zijn? Waar bevindt zich het fietsendeel in de trein? Wat als ze vijf minuten van te voren (of korter!) bekend maken dat het toch een ander perron is? Ik lijk vaak wel een rustige, evenwichtige persoonlijkheid maar dat is soms maar schijn.
Uiteraard verliep het allemaal zonder problemen. Ik was de enige fietser, er was plek voor zes of zeven fietsen, het fietsendeel in de trein was snel gevonden en natuurlijk kwam er geen perronwijziging.
De fiets moest je met zijn voorwiel aan een haak ophangen. Ik was blij dat ik net die ochtend de bevestiging van dat wiel nog iets had aangedraaid. Want ik deelde de coupé met een jong gezin (die een taal spraken die zeker niet Italiaans was, eerder iets Slavisch gok ik) waarvan de driejarige dochter steeds aan het rondlopen was. Ik zou er niet aan moeten denken dat mijn fiets bovenop haar zou landen. Maar uiteraard moest ik daar steeds wel aan denken. 🙂
De reis verliep prima en precies op tijd stond ik ruim twee uur en een kwartier later op het aankomstperron in Terontola. Om op straat te komen moest ik een trap (zonder fietsgoot) af, en weer op, maar dat verliep allemaal vlot genoeg. Met behulp van de navigatie-app was de weg naar de camping van Tuoro goed te vinden. Eerste stuk langs een vervelend drukke weg, maar de rest over een mooi gravelpad langs de rand van het meer. De app maakte nog wel een fout door mij rechtsaf over een drukke weg te sturen terwijl die weg een paar meter hoger lag. Vermoedelijk ligt dat niet aan de app maar aan de informatie die in de onderliggende kaart zit. Aan het begin van de avond stond mijn tentje alweer en had ik kennis gemaakt met drie medebusreizigers die hier ook kampeerden. Daar zullen er wellicht vandaag nog wel bijkomen, het is een voor de hand liggende camping, op nauwelijks een kilometer van de opstapplaats van de bus.
Straks wellicht nog even een naburig stadje bezoeken en dan zit de vakantie er goeddeels op.

Ik was eerder van plan geweest om de Vaticaanse musea en de Pietersbasiliek te combineren, maar dat bleek toch een beetje te hoog gegrepen. Na de Sixtijnse kapel was ik helemaal afgepeigerd, dus zsm terug naar de camping. Maar eerst nog even naar de supermarkt, salade en yoghurttoetjes gekocht. Terug op de camping werd ik door camperburen uitgenodigd om even een biertje te komen drinken. Dat klonk als een goed idee, vooral toen bleek dat salade en yoghurt zolang bij hun in de koelkast kon. Leuk zoveel gastvrijheid!

De volgende ochtend (gisteren dus) redelijk op tijd naar de stad vertrokken, ik was even na half negen op het Pietersplein met de bedoeling de Pieterskerk te bezoeken. Zelfs zo vroeg stond er al een behoorlijke rij, gelukkig stond de eerste helft in de schaduw. Ik heb het niet getimed, maar ik denk een klein uurtje later was ik binnen.
Wat een imposante, indrukwekkende kerk is dat. Groot, pracht en praal. Als ik dat zie begrijp ik de reformatie wel. 🙂
Maar toch ook mooi, en zoveel details die je onmogelijk allemaal kunt opnemen.
Na de Sint Pieter ook nog even naar de Nederlandse Friezenkerk geweest. Klein en eenvoudig. Als ik onderweg naar Rome stempels in een boekje had gespaard had ik hier een certificaat kunnen halen.

Terug op de camping bleken er inmiddels nieuwe fietsers te zijn aangekomen. Dat klikte wel aardig, en uiteindelijk zijn we met zes mensen ’s avonds in het campingrestaurant uit eten geweest. Leuk om ervaringen, maar ook meer dan dat uit te wisselen.

Toen ik gisteren de stad uit kwam dacht ik “nou dat is het dan, ik heb wel genoeg van Rome gezien.
Maar vanmorgen dacht ik er anders over. Ik zou sowieso vandaag in een mooie kerk een kaarsje branden voor de moeder van mijn vriend Adri die vandaag begraven werd. En verder had ik van fietsmaat Paul nog de tip gekregen zeker het Palazzo Pamphili te gaan bekijken, en dat wilde ik op de valreep toch nog doen. Het was inderdaad de moeite waard, zowel het Palazzo zelf, als de schilderijen en beeldhouwwerken die er te zien waren.

En hiermee zit mijn verblijf bij Rome er wel op. Morgen ga ik met de trein naar Terontola en vandaar fiets ik dan nog een klein stukje naar Tuoro. Daar sta ik dan nog twee dagen op de camping, en dan begint op zaterdagavond de busreis naar huis.

Gisteren was het een saai dagje op de camping, dat wel werd afgesloten met een gezellig etentje met Suzan en Jan op het terras van het campingrestaurant.
Ik kwam hen op de eerste camping in Duitsland tegen, en ook de tweede camping, bij Remagen, zagen we elkaar weer, maar daarna hadden ze een afspraak met familie bij Garmisch Partenkirchen, dus waren enigszins aan tijd gebonden, dus had ik niet verwacht ze weer te zullen zien. Maar de dag nadat ik hier op de camping was aangekomen waren zij er ook ineens weer. Tussen hun en mijn plekje was er een tamelijk schaduwrijke plek waar we gezamenlijk gebruik van maakten. We hadden het gezellig, en het feit dat zij vandaag aan de thuisreis was een mooie aanleiding om uit eten te gaan.

Vanmorgen heb ik ze uitgezwaaid en ben daarna naar de stad gegaan. Ik wilde achter een ticket voor de trein aan.
Dat naar de stad gaan ging nog niet helemaal vanzelf. Ik had bij de receptie van de camping treinkaartjes gekocht om naar Rome te gaan, maar toen ik ze in het apparaat op het station gebruikte werden ze afgekeurd. Ik snapte niet waarom, maar toen het bij andere mensen ook gebeurde ging ik er niet meer echt vanuit dat het aan mijn kaartjes lag. Dus ik ben onder het tourniquet gedoken en waagde het erop. Ik weet niet of ze hier weleens aan controle doen, maar ik heb het nog niet meegemaakt, en ook vanmorgen bleef het uit.
In Rome aangekomen gebruikte ik het kaartje probleemloos om naar station Termini te gaan. Het lag dus inderdaad niet aan het kaartje.

Op het station lukte het me om een kaartje voor donderdag naar Terontola te kopen, inclusief een kaartje voor de fiets. In principe is het kaartje de hele dag geldig, maar een rit zonder overstap en met de fiets is er alleen om ongeveer 15 uur ’s middags. Vanaf Terontola is het dan nog een uur fietsen naar de camping bij Tuoro.

Vanaf Termini ben ik wandelend naar het Vaticaan gegaan. Met enige moeite was het me gisteren gelukt om een zg’ skip-the-line’-ticket te kopen voor het tijdslot van half vier. En dan hebben we het dus over de Vaticaanse musea, waar ook de Sixtijnse kapel onder valt. Ik was aanvankelijk te vroeg, maar met een pauze op een terras kon ik er uiteindelijk in. We vormden een zeer lange menselijke slang, deels uit groepen, deels uit individuen zoals ikzelf bestaand. We werden door een heel groot deel van het museum geleid, en pas uiteindelijk zagen we waar waarschijnlijk de meesten voor kwamen, de Sixtijnse kapel. Het was mooi en bijzonder, maar iets minder mensen was misschien wel fijn geweest. En ook een kortere route door het museum was niet erg geweest.

Na terugkeer op de camping werd ik door camperbewoners en buren Ans en Frans uitgenodigd om een biertje te komen drinken. En zo is er elke avond wel wat gezelligheid.

Morgen ben ik van plan om de Pieterskerk nog te bezoeken.

Ik weet het, ik zou stoppen met bloggen vanuit Rome, maar ik weet dat ik er minstens een paar mensen een plezier mee doe, en heb je er geen zin meer in, dan lees je het gewoon niet. Overigens wil dit niet zeggen dat er weer elke dag een verhaaltje komt, alleen als ik zin en tijd heb.

Gisteravond begon er op het sportveld naast de camping rond half tien luide muziek te klinken en er begon iemand minstens zo hard bij te zingen. Soms zongen er ook anderen mee, het deed wat karaoke-achtig aan. Dit feest duurde tot ver na middernacht. Ik heb het ergernisknopje snel omgezet (helpen doet het toch niet), maar slapen viel toch niet mee. En natuurlijk toch wel rond zes uur wakker worden, en dat werd versterkt door het legen van de glascontainers op de camping rond dat tijdstip.

Op mijn gemakje wat gegeten en me klaargemaakt voor vertrek naar Rome. Zo’n eerste keer met de trein in een ander land is altijd een beetje puzzelen, op welk spoor gaat hij, hoe kom ik binnen, maar het bleek allemaal voor de hand liggend te werken. Alleen rijden de treinen in Italië aan de andere kant van de ‘weg’, daar moet je wel even erg in hebben.
In Rome aangekomen volgde ik de suggestie van medefietser Paul en ben op mijn gemakje de Via del Corso afgelopen. Zo nu en dan een kerk in gelopen die dus gewoon allemaal open staan!
Op een gegeven moment zag ik bij een zijstraat links in de verte trappen omhoog gaan. Als dat de Spaanse trappen niet zijn, dacht ik. En ja hoor, ze waren het. Beklommen en genoten van het uitzicht. Ook wel inwendig gegrinnikt om de mannen met bossen rode rozen in hun hand die ze probeerden te slijten aan (meestal) jonge koppels. Ze boden dan een roos aan, aan de vrouw/het meisje, en als die dan happig deed was het natuurlijk de bedoeling dat hij zou dokken. Ik heb niet gezien dat het tot een verkoopsucces leidde, maar ik zag later wel jonge meisjes met een roos lopen, dus kennelijk lukt het weleens.
Om alvast iets van Bernini te zien besloot ik koers te zetten naar het Piazza Navona te wandelen, want daar staat een fontein die door hem ontworpen/gemaakt is. Hij heet de Vierstromenfontein (Fontana dei quattro fiumi) en is vernoemd naar de vier grootste indertijd bekende rivieren: Ganges, Donau, Nijl en Rio de la Plata. De rivieren worden afgebeeld als goden. Een van die goden lijkt zijn hand afwerend in de richting van de kerk Sant’Agnese in Agone te houden, en er werd beweerd dat dit was omdat deze kerk ontworpen was door Bernini’s concurrent Borromini. Dat dit echter een fabeltje is kan worden afgeleid uit het feit dat de fontein er al was voor er met de bouw van de kerk begonnen was (1652).

Het begon tegen het einde van de ochtend te lopen en ik wilde de hitte van de stad voor zijn, dus op pad weer naar het station. Even langs de Decathlon nog om te kijken of ze nog leuke zomerbloesjes hebben, maar dat viel tegen, het was maar een heel kleine vestiging met hoofdzakelijk hardloopspullen.
Waar ik nog achter moet zien te komen is hoe je de trein op verzoek kan laten stoppen, want kennelijk stopt hij niet altijd overal. Ik had mazzel, hij stopte op mijn station, maar ik ben er nog niet achter.

Hieronder nog enkele foto’s.

Gisteren, na het plaatsen van mijn blog kwamen de mensen Calcata binnengefietst met wie ik in Massa Martana de avond gezellig had doorgebracht. Gisteren hadden ook zij in Orte doorgebracht, maar in een andere B&B. We besloten weer gezamenlijk te eten.Er was in Calcata een voor de grootte van het stadje overvloed aan restaurants, maar kennelijk waren ze om beurten open. De uitverkorene van gisteren was van een man die alles in zijn eentje deed. Bestellingen opnemen, uitserveren, koken. De afwas wellicht ook, maar daar waren we geen getuige meer van. Het smaakte goed en we hadden het gezellig met elkaar.

Ik heb eigenlijk niet zo lekker geslapen en dat kwam denk doordat ik tot in de vroege ochtend dacht dat er niets open gezet kon worden, of dan meteen weer de voordeur. Pas laat in de nacht ontdekte ik dat de deur van het staldeurprincipe was, dus ik had hem gewoon half open kunnen zetten.

Even na kwart over zes fietste ik weg nadat ik overvloedig vaak had gecontroleerd of ik niks vergeten was. Het ging weer lekker op en neer, maar ik wist dat hier vandaag een einde aan ging komen. Ik dacht eigenlijk zo’n beetje vanaf Sacrofano, maar dat klopte helaas niet. Spijtig en soms ronduit vervelend waren de best wel smalle weggetjes, met bijbehorend Italiaans asfalt, en daarnaast, letterlijk, heel veel verkeer dat niet Duits voorzichtig maar Italiaans “ik denk wel dat het gaat” was.
Uiteindelijk kwam de verlossing hiervan in de vorm van het lang verwachte twaalf kilometer lange fietspad langs de Tiber. Eindelijk weer eens een fietspad dat ook nog behoorlijk gaaf was.
Na het fietspad was het nog een klein stukje tot het Pietersplein, maar daar mocht ik tot mijn teleurstelling niet op met mijn fiets. Achteraf hoorde ik dat dat vanwege een audiëntie van de paus was. De iconische foto met mijzelf en mijn fiets en het plein in de achtergrond ging dus niet door. Nou ja, dit is uiteraard niet waar het allemaal om begonnen was.

Na het maken van de plaatsvervangende foto fietste ik over het fietspad weer terug en volgde de aanwijzingen die ik ontvangen had om aldus keurig bij de ingang van de camping uit te komen.
Er waren duidelijk diverse andere fietsende Romegangers aanwezig. Enkele daarvan inmiddels ook gesproken.
Het aan mij toegewezen plekje lag grotendeels in de zon, dus met het opzetten van de tent heb ik gewacht. In plaats daarvan ging ik naar het zwembad, nee niet om daar te doen wat de meesten er doen, maar ik kocht een anderhalve liter koud water en heb dat daar op het terras grotendeels opgedronken.

Hiermee eindigt mijn verslag van de fietsreis. Ik ben nu gewoon een toerist die een stad bezoekt. Er komt vast nog een soort epiloog, maar ik leg me nog niet vast op het moment waarop dat gaat gebeuren.
Iedereen die dit met reacties of in stilte heeft gevolgd: hartelijk dank voor je belangstelling.

De B&B was compleet ingericht, met een aparte ruimte voor keuken/ontbijt. Mijn kamer was prima, uitgerust met airco, wat gezien de warmte niet overdreven was, maar toch heb ik hem niet de hele tijd aan gehad. Zonder werd het warm en benauwd, met was het wel lekker koel, maar toch ook niet een fijne atmosfeer.
Mario, de eigenaar, hielp me mijn fiets het trappetje op sjouwen, zodat hij achter een gesloten hek veilig kon staan.
Vanwege de warmte had ik eerst bedacht om het stadje Orte pas ’s avonds te bezoeken, maar ik begon me toch een beetje te vervelen. Dus toch in de middag al gedaan. Dan ’s avonds nog maar een keer douchen.

Orte is een aardig en oud stadje, maar deels ook wel een beetje vergane glorie. Nadat ik het meeste wel zo’n beetje gezien had ben ik op een terras neergestreken en heb daar een Italiaans biertje (Moretti) uit een Nederlands glas (Heineken) gedronken. Aardige gewoonte in Italië is dat je er vaak een bakje chips oid bij krijgt.

In het begin van de avond even naar de supermarkt om wat voor het avondeten te kopen. Het werd een bouwpakketsalade, in de vorm van een bak gemengde sla, wat mozzarellaballetjes, wat croutons (taai!) en zakjes met olie en balsamicoazijn. Daarnaast vanwege de zoutbehoefte een onsje salami en een paar kleine toetjes. Het smaakte bij elkaar ok.

Ik kon eerst niet goed slapen, vond het benauwd, maar toen ik ontdekte dat het raam toch open kon was het verder goed.
Ik had tegen Mario gezegd dat ik rond 7 uur wilde ontbijten, althans dat denk ik. Met zijn vijf woorden Engels en mijn vijf woorden Italiaans was de communicatie niet steeds even strak. Het was me eigenlijk niet duidelijk of iemand nog iets aan dat ontbijt ging doen, of dat het helemaal doe-het-zelf was. Toen het zeven uur geweest was ben ik maar wat dingen uit de voorraden gaan eten.
Toen ik mijn tassen naar beneden wilde gaan brengen liep Mario daar ook en hij vroeg of hij nog even met de fiets moest helpen. Nou graag, het was misschien alleen wel gelukt, maar het was een steil trapje.
Spullen op de fiets geladen, Mario €40 betaald, en fietsen maar. En zoals ik gisteren al had bedacht: meteen klimmen. En dat met papbenen, want zo voelde het. Maar ja, wat is het alternatief, dus toch maar doorgaan, en geleidelijk ging het beter. Er zaten diverse 8%-klimmetjes bij, en dat gaat alleen in de laagste versnelling, met ongeveer 7 km/u. Maar het gaat wel.
Deze fietsdag werd wel gekenmerkt door veel op vrij drukke wegen rijden, maar dat is misschien ook wel logisch naarmate je dichter bij Rome komt.
Ik had gisteravond al even app-contact gehad met Roberto, mijn nieuwe gastheer. Mijn voorspelling dat ik er rond twee uur wel zou zijn klopte niet helemaal, ik was al om twaalf uur bij Calcata Vecchia waar hij woonde. Hij was aan het werk, maar zou even iemand regelen die me erin zou laten, en aldus geschiedde. Calcata Vecchia is een oud stadje dat hoog op een rots is gebouwd. Ik ga het zo eens bewonderen. Mijn verblijf is gelukkig redelijk laag in de stad, want de straatjes zijn hier heel steil. Er is geen sprake van dat je zou kunnen fietsen.
De muren van mijn huisje zijn minstens een halve meter dik. Voordeel: niet zo warm. Nadeel: geen internet. Nou ja, zo heel groot is dat nadeel natuurlijk niet.

Morgen is het nog hooguit een km of vijftig en alleen in de eerste veertien moet er zo te zien nog geklommen worden. Ik ben van plan om eerst naar het Pietersplein te fietsen en daarna weer een stukje terug om bij de camping van Rome te komen.

Ik ga zo eens kijken of ik dit verhaal op mijn site kan krijgen. En ja, het lijkt te lukken, bij een cafeetje kreeg ik de WiFi-code.

Ik ben meer van de campings dan de bed and breakfast’s (om nog maar te zwijgen van de hotels), maar toch kan ik wel genieten van de luxe die een B&B (soms) biedt. Maar goed, laat ik even de chronologische volgorde aanhouden.

Gisteren kwamen in de tweede helft van de middag het koppel uit Den Haag waar ik op de camping in Assisi al eens mee had staan praten, aan op de boerencamping waar ik al eerder was aangekomen. Dat was niet echt verrassend want ik wist dat ze ook gisteren weer door zouden gaan, en zo rijk gezaaid met campings is het hier niet. Toen zij aankwamen was de temperatuur al tot boven de dertig graden gestegen, dus zij stelden het opzetten van de tent nog even uit (van de mijne stond ook uit luiheid en door de warmte alleen nog maar de binnentent) en we besloten om bij de birreria van de campingman een biertje te gaan drinken. Het was wellicht een zelfgebrouwen bier, de man was niet zo communicatief, het was troebel en zag er daardoor niet meteen smakelijk uit, maar dat was hij toch wel. We hadden het gezellig op het terras.
Uiteindelijk natuurlijk toch de tent opgezet en ingericht, en rond half acht (onze eettijden zijn al behoorlijk verschoven) naar de pizzeria die ook bij de camping hoorde. Mijn quattroformaggio smaakte prima.

Zoals gebruikelijk was ik vanmorgen vroeg op en weg. Ik heb geprobeerd zo stil mogelijk te doen, maar mijn nieuwe kennissen stonden nogal dichtbij dus ze zullen er vast iets van hebben meegekregen.
Het was weer fris, dus eerst een stuk met fleecevest aan. Het dagprogramma van vandaag bestond uit klimmen, dalen, klimmen, dalen en dat nog een aantal keren herhaald. Na dertig km was ik bij het stadje Amelia. De fietsroute ging bij de oude hoofdpoort linksaf, maar ik ben afgestapt en met de fiets aan de hand door de poort gelopen en heb het steil oplopende straatje gevolgd. Na nog zo’n straatje stond er een bordje in de richting van de kathedraal te wijzen die helemaal bovenop de heuvel lag. Ik heb daar mijn fiets geparkeerd en geprobeerd die kerk te vinden. Door een wirwar van trapjes en paadjes kwam ik wel steeds hoger, maar ik moet bekennen dat ik de kathedraal uiteindelijk niet gevonden heb. Ik begon ook een beetje bang te worden dat ik op een gegeven moment zoveel gewirward zou hebben dat ik geen snelle route naar mijn fiets terug zou kunnen vinden. Jammer, maar het dwalen door die oude straatjes was ook erg leuk.

De fijne verrassing was dat ik vanaf Amelia eigenlijk alleen nog maar naar beneden hoefde te fietsen, zo’n elf kilometer achter elkaar. En toen fietste ik over de Tiber (of Tevere zoals hij in Italië eigenlijk heet) en was ik beneden en in Orte, de plaats waar mijn B&B is gevestigd. Het plaatsje zelf is tegen een heuvel aangebouwd, en het is me wel duidelijk dat ik morgenochtend gestraft ga worden voor al dat naar beneden fietsen.
Nou ja, nog twee dagen en dan mag ik uitrusten van al dat geklim.

Bij de foto’s een detailopname van een stukje wegdek zoals je dat hier heel veel ziet, en dan zijn de kuilen/gaten nog niet eens echt diep.

Gisteren, tegen het eind van de middag werd ik door mijn nieuwe (Nederlandse) buren uitgenodigd om bij hun caravan wat te komen drinken. Ze zijn op vakantie met zijn broer en diens vrouw, en die kwamen er ook gezellig bij. De biertjes en de chipjes smaakten goed, en het was erg gezellig.
Zij gingen op een gegeven moment uit eten en toen drongen ze er op aan dat ik wel een stoel mocht gebruiken tot ze weer terug waren. Heel fijn!
Ik maakte een eenvoudig pastaschoteltje, en toen het zo’n beetje bedtijd was brak er ergens op het terrein een soort kinderdisco los. Ik viel desondanks wel in slaap, en toen ik een keer wakker werd was het weer stil.

Wat ik ook nog even over gisteren moet melden is dat ik tijdens mijn uitstapje naar Assisi te horen kreeg dat Carina, een van de mensen waar ik tijdens de fietsreis contact mee heb gekregen (eerst op een paar campings, later via WhatsApp contact gehouden) tijdens een afdaling in een gat in de weg was gedoken en daardoor over de kop was geslagen. Blauwe plekken, schaafwonden en een gebroken pols. Daarmee is de reis naar Athene die ze met haar man Toon aan het maken was abrupt afgelopen. Zo sneu.
Ik was er wel van geschrokken en realiseerde me eens te meer dat een ongeluk zo gebeurd kan zijn. Ik nam me voor nog voorzichtiger de afdalingen te doen.

Vanochtend even voor zes uur van de camping weggefietst. Het was zowaar zo fris dat ik mijn fleecevest heb aangedaan.
De eerste ruim twintig km waren tamelijk vlak, en daarmee hebben we dat platte element tot de eindbestemming wel gehad verwacht ik, verder alleen nog maar op en neer.
Dat begon meteen al toen ik het plaatsje Bevagna binnen reed. Ik moest eigenlijk boodschappen doen, mijn voorraden waren tamelijk op, maar de supermarkt zou pas om negen uur open gaan, en om daar nu ruim een uur op te wachten! Maar ik had wel trek. Gelukkig zijn in Italië de terrassen van koffiezaakjes vaak al vroeg open, en zo zat ik al snel achter een caffè en wat broodjes. Zo kon ik er weer een tijd tegen.
Bijzonder was dat er, terwijl ik op dat terras zat, steeds mensen met een pijl en boog voorbij kwamen die er ook fraai uitgedost uitzagen.
Toen ik weer verder ging kwam ik op een plein waar het kennelijk te doen was. Er stond ook een tribune opgesteld. Het leek er niet op dat het al spoedig zou beginnen, dus dat heb ik maar niet meer afgewacht.
Vanaf Bevagna ging het op en neer, zoals al gezegd. En de ‘ops’ werden geleidelijk aan hoger. Toch waren de klimmetjes goed te doen, mijn klimvermogen is deze vakantie ontegenzeggelijk beter geworden.
De laatste beklimming was op een gegeven moment gedaan, zo dacht ik. Ik maakte een foto en liet de familie weten dat met 525m het letterlijke hoogtepunt van de dag wel bereikt was. Dat viel toch een beetje tegen, want het vlakke stuk dat ik dacht te zien ging vals plat nog hoger, en werd nog echt klimmen ook. Het werd uiteindelijk 552m. En vanaf daar ging het tot de camping (en verder, maar dat is voor morgen) alleen maar naar beneden. Maar wel heel voorzichtig dus. Ik heb het wel vaker gezegd geloof ik, de kwaliteit van de wegen in Italië varieert van goed, tot redelijk, tot slecht tot beroerd. En door de schaduw van de bomen op straat is het ook niet altijd goed te zien.
In het plaatsje Massa Martana vond ik nog een open supermarkt waar ik nog wat boodschappen deed. Uiteindelijk was ik ongeveer kwart voor twaalf op de camping, wat met het huidige weer een mooi tijdstip genoemd mag worden.
Ik sta weer op een boerencamping en ben vooralsnog de enige. We zullen zien of er nog meer komen.