Capitulatie

Na veel peinzen en aarzelen heb ik vandaag de handdoek in de ring gegooid.
Afgelopen zondag twijfelde ik al, maar besloot het uiteindelijk toch op blote voeten te gaan proberen. De route zo uitgekiend dat ik naar verkiezing 8, 10, 12 km of nog meer kon lopen.
Het was enkele graden boven nul, maar wel een redelijk fris windje er bij. Dat maakte dat ik na 2 km ijskoude voeten had. Maar na nog eens 2 km begon mijn linkervoet aardig op temperatuur te komen, en toen ik op een punt in de route kwam dat de keuze was tussen 10 of 12 km en de langere route van 15 besloot voor het laatste te kiezen. Ook mijn rechtervoet begon namelijk weer tekenen van leven te vertonen. Daar had ik geen spijt van, ondanks de kou voelden mijn voeten zelfs vrij aangenaam. Uiteindelijk 15 km gelopen. Ik was erg tevreden, maar vond het wel wat, dat ik bijna de helft met een nogal koude rechtervoet had gelopen.

Toen het vandaag dan ook de gehele dag onder nul bleef ( ik kijk altijd op de site www.geenweer.nl van mijn collega Elmar, die woont in Brandwijk, en dat is dichtbij genoeg om als uitgangspunt te gebruiken) begon ik steeds minder zin te krijgen om op blote voeten te gaan hardlopen. Het stomme alleen is dat als je het dan al zo lang doet, dat je het dan jammer vindt om dat stramien te onderbreken. Ik doe het alleen voor mezelf, maar je hoort als het ware stemmetjes van anderen in je hoofd die je wel een watje zullen vinden. Geen idee wie hoor, de meeste mensen die ik er over spreek vonden mijn koude route van afgelopen zondag volgens mij al gekkenwerk.

Uiteindelijk vond ik het bijhouden van mijn conditie belangrijker dan de stemmetjes in mijn hoofd, ik ben gezwicht voor de schoenen.
Met mijn Puma H-Streets aan mijn voeten ging ik op pad, geen idee hoe ver ik zou gaan. Tenslotte wist ik niet of ik ook last van die schoenen zou gaan krijgen. Maar een ding was me duidelijk: ik wilde wel graag weer eens over de Wantijdijk lopen, want daar loop ik op blote voeten niet graag, is me nog net een beetje te ruig. Vanaf de Wantijdijk kun je het eigenlijk net zo lang maken als je wilt. Uiteindelijk liep het zo lekker dat ik via de Kop van het Land over de Zeedijk en de Zuidendijk en de Oudendijk weer in de bebouwde kom van Dordrecht kwam. Toen ik weer thuis was (nog net voor het donker) had ik er 16,5 km op zitten. Met een gemiddelde snelheid van 10,4 km/u, ofwel een tempo van 5’47" per km was ik behoorlijk snel.

In het begin had ik geen last van mijn schoenen. Heerlijk warme voeten! (Een collega vertelde dat hij met dit weer zelfs met schoenen aan nog koude voeten had, daar kan ik me niks bij voorstellen, maar goed mensen zijn verschillend, dat blijkt wel.) Maar na een km of tien kreeg ik last van zweterige voeten en had ik het idee dat ik wel eens blaren zou kunnen krijgen. Uiteindelijk was dat er maar een, dus het viel mee.

Ik ben nu wel moe, het wordt tijd om naar bed te gaan!