Dit blog heeft een lange tijd de titel “Hardlopen op blote voeten” gehad. Na voor de zoveelste keer door blessureproblemen met mijn knie te zijn gestrand bij een poging langere afstanden te lopen dan een kilometer of tien moest het roer om. Zoekend op het wereldwijde web was ik tegen Ken Bob Saxton aangelopen, een man die al jarenlang op blote voeten hardliep en aangaf daardoor van zijn knieproblemen te zijn verlost. Met de gedachte “de kosten kunnen het niet zijn” ben ik daar ook mee begonnen. Dat was in september 2006. In dit blog kunnen de meer en minder succesvolle kanten daarvan teruggelezen worden.

Ik ontdekte dat ik het niet alleen fijn vond om op blote voeten hard te lopen, ook verder wilde ik graag zoveel mogelijk blootsvoets zijn. Dat kent zijn beperkingen. Bijvoorbeeld door het weer. Als de straten droog zijn kan ik tot een aantal graden vorst op blote voeten onderweg zijn, bij natte straten ligt de grens rond een graad of zes. Er zijn ook sociale beperkingen deels door mezelf opgelegd. Op mijn werk liep ik op de eigen afdeling wel blootsvoets, in de rest van het gebouw meestal niet. Als ik met mijn vrouw uit eten ga doe ik het soms wel, soms niet, een beetje afhankelijk van de gelegenheid en mijn stemming. Als ik met geschoeide vrienden wandel heb ik vaak wel wat aan, ik heb het gevoel dat ik anders de boel teveel rem.

Ik heb, zeker de eerste jaren, de hoop gehad dat ik door oefening uiteindelijk overal wel op blote voeten zou kunnen lopen. In de praktijk loop ik tegen grenzen aan. Erg ruw asfalt, een bospad vol net gevallen eikels, het voelt niet fijn, en het wordt ook niet beter. Jammer, maar het is niet anders.

Nadat ik op deze site jarenlang vooral hardloopactiviteiten beschreef is de laatste jaren het accent meer verschoven naar fietsen, en soms ook wandelen. Voor hardlopen bleek ik op de langere termijn toch te blessuregevoelig. Fietsen doe ik bij temperaturen boven een graad of tien ook blootsvoets, tenzij de afstanden groter zijn dan zeg 50 km zijn. Dan ontstaat er op een gegeven moment een vermoeid, pijnlijk gevoel onder de bal van mijn voet. In die situaties trek ik meestal mijn sandalen aan.

Omdat de activiteiten belangrijker zijn dan het feit dat ze (al dan niet) op blote voeten plaatsvinden heb ik besloten de naam van de site terug te brengen tot het ene woord “Onderweg”. Past prima bij de hoofdactiviteiten die hier beschreven worden, en is ook nog eens voor andere uitleggen vatbaar.

Dat neemt niet weg dat het op blote voeten onderweg zijn steeds een thema blijft en het zal ook vast nog wel geregeld ter sprake komen.