Huttentrektocht met De Wereldfietser

Ik ben al dik tien jaar lid van vereniging de Wereldfietser, maar nog nooit had ik meegedaan met een activiteit. Vaak vinden die activiteiten plaats aan het begin of einde van een schoolvakantie, en dan hebben we vaak al andere plannen. Bovendien heb ik me ook vaak afgevraagd of ik het wel leuk zou vinden om met een hele club mensen op pad te gaan. Het is tenslotte ook niet voor niks dat ik er voor kies om mijn fietsvakanties alleen te doen.

Maar deze keer vond de jaarlijkse (denk ik) huttentrektocht plaats in het laatste weekend van de herfstvakantie, en had Suzemarie voor dat weekend al andere plannen. Dat maakte de weg vrij, en ik dacht: ach kom, een groep is misschien wel ‘heftig’ maar het zijn maar een paar dagen, dat kan ik wel, en wie weet, vind ik het zelfs wel leuk.

De naam Huttentrektocht dekt de lading maar gedeeltelijk. De meeste deelnemers kamperen, maar voor wie wilde waren er twee trekkershutten met elk vier bedden beschikbaar.

De trektocht begon zaterdag in Steenwijk en eindigde daar ook weer de volgende dag. Wie wilde kon vrijdagavond al naar camping De Meppelerweg komen, en daar maakten aardig wat mensen ook gebruik van. Ik was van plan geweest om met de fiets in de trein tot Zwolle te reizen en van daar met een mooie omweg naar Steenwijk te fietsen, maar onvoorziene omstandigheden verhinderden dat. Uiteindelijk ben ik er met de auto naartoe gegaan, die kon ik gelukkig het weekend op de camping achterlaten.

Ik was benieuwd hoe groot het ons-kent-ons-gehalte zou zijn, ik wist dat er redelijk wat mensen voor de zoveelste keer deel zouden nemen, was er dan nog wel ruimte en aandacht voor nieuwelingen zoals ik. Dat viel reuze mee. Uiteraard is het onvermijdelijk dat mensen die elkaar al langere tijd kennen naar elkaar toe trekken, maar ik werd beslist niet genegeerd. 🙂
Een van de deelnemers zei dat hij wel zin had om naar het pannenkoekenhuis in de buurt te gaan, en na een korte aarzeling (we hebben daar een keer onfatsoenlijk lang op onze bestelling moeten wachten) besloot ik mee te gaan. En ja, heel snel stond de bestelling niet op tafel, maar het was wel smakelijk, en we hadden het gezellig, dus heel storend was het deze keer niet.

Dit weekend stond voor mij ook in het teken van mijn nieuwe slaapzak. Onderweg naar Rome had ik het tijdens frisse nachten wel wat koud gehad, dus het werd tijd voor iets nieuws. De geadverteerde comforttemperatuur was 0 graden, dus dat zou bij niet-winterse omstandigheden goed moeten gaan. Ik maakte de eerste nacht de fout de slaapzak als deken te gebruiken ipv als zak, en dat was niet warm genoeg bleek aan het einde van de nacht.

Het was in eerste instantie mistig zaterdagochtend, dus de tent was kleddernat, maar ik deed de buitentent in een plastic zak die ik altijd voor de doel bij me heb, dus dat zou de nattigheid weg moeten houden van de rest van de spullen.

Rond kwart voor tien vertrokken we met de aanwezigen naar het station van Steenwijk om daar op de overige deelnemers te wachten. Het wachten duurde iets langer dan gepland omdat een paar mensen de aansluitende trein in Zwolle hadden gemist, maar de zon was inmiddels gaan schijnen, dus het was geen straf om er te staan en inmiddels wat namen uit te wisselen. Met in totaal 35 deelnemers was mijn hoofd spoedig te vol om alle naam-gezichtcombinaties op te slaan, maar dat was in de praktijk geen probleem.

Even na half elf vertrokken we, en de eerste kilometers waren denk ik de enige waarbij we als één groep reden. Al spoedig viel het uiteen in kleinere groepjes, en ook die groepjes waren geen statisch gegeven. We fietsten in westelijke richting, door Giethoorn, langs Muggenbeet, passeerden Nederland en zagen Kalenberg voorbij komen. De geplande koffiestop in Ossenzijl viel helaas in het water (niet letterlijk gelukkig), alle horeca was dicht, maar als ‘wereldfietsers’ zijn we uiteraard heel goed in staat om zelf voor ons natje en droogje te zorgen.
Kort na Ossenzijl was een soort keerpunt en zetten we koers naar het oosten. Na het kruisen van de A32 belanden op wat volgens de plaatselijke wethouder enigszins chauvinistisch “het mooiste fietspad van Nederland” werd genoemd. Daar valt uiteraard over te discussiëren, maar mooi was het zeker, kilometers lang langs de Linde. Kort na De Hoeve ontdekte iemand met ik al een tijdje opfietste dat er een boutje ontbrak aan de bevestiging van zijn schijfrem. Terwijl ik hem hielp door de fiets vast te houden probeerde hij om met de aanwezige hulpmiddelen de boel weer vast te krijgen. Dat lukte helaas niet, waarop hij besloot door te rijden naar Noordwolde waar wellicht (en ook feitelijk, bleek later) een fietsenmaker was. Ik fietste vanaf dat punt alleen door naar de camping bij Zorgvlied, ook wel even lekker na enkele uren sociaal zijn. 🙂

Behalve enkele hutbewoners bleek ik de derde kampeerder te zijn die aankwam. Dat had ik niet verwacht. Niet dat het een wedstrijd was uiteraard, maar ik gokte dat de meeste wel voor me zouden zitten. Eric, mijn buurman van de vorige camping, met wie ik was wezen pannenkoeken eten, was er ook al, en zo werden we weer buren. Na het opzetten van de tent bleek hij nog de tweede helft van een fles wijn waar we de dag ervoor al aan begonnen waren bij zich te hebben, en die smaakte, zo lekker in het zonnetje zittend, uitstekend.

’s Avonds aten we met vrijwel de hele groep in het nabijgelegen restaurant. Ik had het gezellig met mijn tafelgenoten, we hadden elkaar genoeg te vertellen. Tegen tien uur (denk ik) was het bedtijd, en met de wetenschap dat we vanwege het ingaan van de wintertijd een extra uur hadden kon het haast niet anders of we zouden fris en uitgerust wakker worden. Dat was bij mij om 6 uur, en dat was dus ‘eigenlijk’ 7 uur. Ik had goed geslapen, in mijn slaapzak deze keer. Ik had het warm genoeg, maar toch vraag ik me af of de slaapzak ook bij temperaturen die naar het vriespunt nog goed genoeg is. Ik zal niet vaak in de winter kamperen, maar ook in voor- en najaar kan het soms ’s nachts behoorlijk koud zijn.

Op zondag, rond een uur of negen, was een clubje van een mens of tien klaar om te vertrekken, en dat deden we dan ook maar. Het was weer een prachtige tocht, dit keer voornamelijk door bossen en over heidevelden. Na een fotopauze was ik mijn groepje ‘kwijt’, maar even voor Diever vond ik ze terug. Deze keer hadden we meer geluk met de horeca, en de koffie met taart (slagroom met appeltaart, in die volgorde) smaakte prima. De dame van het restaurant onderging zuchtend onze wens om allemaal apart af te rekenen. Na Diever waren met een groepje van zes, ik heb geen idee waar de anderen gebleven waren. Het is wel grappig om te merken dat in zo’n klein groepje de dynamiek meteen anders is. Als iemand nu even een foto wilde maken of een plaspauze nodig had werd er wel even gewacht.
Bij het weer binnenrijden van Steenwijk splitste de groep in tweeën, en met de mensen die net als ik weer naar de eerste camping moesten om daar de auto op te halen (of die die kant op woonde) reden we de laatste kilometers.

Dat ik vervolgens nog ongeveer twee uur naar huis moest rijden was jammer, maar onvermijdelijk. Met “Langs de lijn” op de radio kwam ik de tijd wel door.

Het was een fijn weekend, wat mij betreft beslist voor herhaling vatbaar.