Ongeveer anderhalve maand geleden heb ik me ingeschreven voor de Zevenheuvelenloop, vooral ook om een stok achter de deur te hebben. Want ik loop wel graag, maar ben soms maar moeizaaam de deur uit te krijgen. Al gauw bleek dat ik de afgelopen maanden inderdaad, zoals ik eigenlijk wel wist, echt te weinig gedaan had. Mijn startrondje (voor als ik een poosje niks gedaan heb, of als ik niet zoveel zin heb) is 7 km lang. De eerste de beste keer dat ik dat rondje liep kreeg ik last van een pees aan de buitenkant van mijn rechterknie. Een bekende kwaal, waar ik echter sinds ik was overgestapt op voorvoetlanding (daarover een andere keer meer) geen last meer van had gehad. Ik dacht dat ik er immuun voor was geworden. Niet dus.
Ik heb meteen gas terug genomen, door ondervinding wist ik inmiddels wel dat ik de signalen beter maar serieus kan nemen, want voor je het weet lig je van de dijk in de sloot, figuurlijk gesproken dan. Dus veel voorzichtiger opbouwen, maar wel ondertussen die 7H-loop in gedachten houden. Ging dat nog op tijd goed komen?
Vandaag, een week voor de loop, heb ik voor het eerst sinds maanden (18 juni voor het laatst ) weer eens een afstand van 10 km aan een stuk gelopen. Als ik daarbij last van mijn knie zou krijgen zou ik weten dat het geen zin zou hebben om volgende week aan de 7H-loop mee te doen.
Tot mijn grote vreugde ging het wel! Op het aller-allerlaatst volede ik mijn knie een beetje, maar het mag eigenlijk niet eens pijn heten. Als er de komende week geen rare dingen gebeuren zal ik dus zondag meedoen. Een PR zal er niet inzitten, voorlopig ben ik al blij met een evenaring van mijn tijd twee jaar geleden. (1:30:41)