De dag waarop we vierden dat mijn oudste kleinkind en mijn jongste broer jarig zijn. Nou ja, we, dat is dan spreekwoordelijk uiteraard, want deze opa en broer was ver weg van het feestgewoel.
Mijn dag begon zoals gebruikelijk met het opruimen en inpakken van de spullen. Dat gaat uiteraard geroutineerd en volgens een min of meer vast patroon. Om even voor acht uur fietste ik weg. Vlakbij Glurns zag ik mensen met vermoedelijk zakken van de bakker lopen, en toen maakte ik de eerste fout van de dag. Ik had die bakker moeten opzoeken. Maar ik had zoveel vertrouwen in Google Maps die me vertelde dat de Spar in het volgende dorp open zou zijn, dat ik dacht, ik koop dat brood daar wel.
Je voelt hem al aankomen, de Spar was helemaal niet open.
Toen maakte ik de tweede fout, en dat was dat ik er de conclusie aan verbond dat kennelijk in deze streek de winkels vanwege tweede pinksterdag toch dicht waren. Dat bleek achteraf een veel te voorbarige conclusie.
Ondertussen was ik met slechts twee boterhammen op aan het fietsen. De omgeving was prachtig, en de route ging vooral naar beneden. Dat was weleens prettig, na al dat geklim van de afgelopen periode. Enorme gebieden met appelbomen strekten zich voor me uit. Volgens mijn fietsgids komt 10% van alle appelproductie in Europa uit deze streek.
Na enige tijd kwam ik langs een onbemand kraampje met, je raadt het niet, diverse appelprodukten. Zoals appels en appelsap. Hier kon ik in elk geval iets doen aan mijn benauwde voorraadsituatie. Met een appel in de maag, een beker heerlijk appelsap achter de kiezen en nog een reserveappel in de stuurtas fietste ik welgemoed verder. Toen ik een klein uur later ook nog een terras vond waar ik koffie ‘met iets erbij’ kon gebruiken kon ik er weer een poos tegen.
Omdat ik wist dat de volgende dag een regendag zou zijn had ik me voorgenomen om twee etappes uit het boekje te rijden, in totaal ruim honderd kilometer. Omdat het traject toch vooral omlaag ging durfde ik het wel aan. Toch bleek het door de warmte met name in de middag wel een zware klus te worden. Ik moet duidelijk nog even wennen aan temperaturen van rond de dertig graden. Enigszins oververhit kwam ik uiteindelijk op de camping aan. Ik moest echt even bijkomen voor ik de gebruikelijke acties als tentje opzetten en matje opblazen kon verrichten. De plaatselijke supermarkt bleek nog tot zeven uur open, dus toen het tentje eenmaal stond ben ik daar op mijn gemakje naar toe gewandeld.
Inmiddels is het de volgende ochtend. Rond half drie ging het regenen, aanvankelijk met onweer erbij. Het onweer is weggetrokken, maar de regen blijft, zoals gezegd, nog wel even. Ik heb niet veel zin om de hele dag in de regen te fietsen, dus het wordt een dagje uitrusten en lezen.
Ik begon dit stukje o.a. over mijn jongste broer. Frank en zijn vrouw Simone gaan komende week voor het zoveelste achtereenvolgende jaar voor de Stichting ALS proberen de Mont Ventoux te bedwingen. Met een zus van Simone die ALS heeft is dit in elk geval iets wat ze kunnen doen. Als je hun actie wil steunen kun je deze link ggebruiken, van harte aanbevolen!
https://www.tourduals.nl/actie/frank-van-rijn
Wat een avontuur. Wij hebben twee dagen bij Woudrichem en de Biesbosch gefietst en vinden dat al avontuurlijk. Succes nog.
Goedemorgen! Wel een sneu plekje zo tussen de caravans en de muur.
Maar ja, als je de hele dag in je boek zit zie je toch niets anders dan letters 🙂
Lekker uitrusten vandaag en groetjes!
Mooie omgeving! Ja, Margreet, je haalt de woorden uit mijn mond, dat was het eerste wat ik dacht, sneu klein plekje zeg!
Wat goed van Frank! Ik heb zelf al 2x de Mont Ventoux beklommen met de racefiets dus ik weet hoe zwaar het is. Wens hem veel succes! Hoe is het met hem?
Bij je “tweede fout” begon ik ongerust te worden maar gelukkig heeft niet elke fout vervelende gevolgen. Mooie plaatjes weer, zeker die van morgen.
Ik heb hem niet als zodanig benoemd, maar eigenlijk was mijn ritje op de autoweg vanmiddag een grotere fout. Gelukkig goed afgelopen.