Gisteravond had ik al even de stuw verkend waarover ik de Neckar moest oversteken om weer op de route te komen. Na een nachtje slapen en bij de stuw aangekomen besloot ik dat ik waarschijnlijk onvoldoende spierkracht had om de fiets tegen de trap op te duwen. (Zie foto’s van de situatie)
Dus aangekomen bij de stuw tassen eraf, fiets naar boven, tassen opgehaald en weer aan de fiets bevestigd. Aan de andere kant een vergelijkbare operatie. Het ging eigenlijk best vlot.
En ook de fietstocht zelf verliep prima. Ik stapte over van de Neckar naar de Kocher, en die was wat minder te bewonderen dan de Neckar omdat de fietspaden er wat verder vandaan lagen. Op de foto die ik van de Kocher maakte zie je op de achtergrond een autoviaduct, en het viaduct door het Kocherdal schijnt nogal een ding te zijn. Ik vond deze er wat teleurstellend uitzien, maar ik heb inmiddels begrepen dat het fameuze viaduct (185 meter hoog!) morgenvroeg op het programma staat. Dat houden we, jullie en ik, dus nog te goed.
Het laatste stuk van de route van vandaag omvatte een aantal stevige klimmetjes, alvast een opwarmer voor morgen, want ondanks dat de etappe morgen slechts 50 km is, wordt hij door Reitsma wel de zwaarste uit het eerste boekje genoemd. Misschien helpt het dat het morgen Hemelvaartsdag is. 🙂
Op de ene foto stelt die trap bij de stuw niet veel voor. De ander laat een beklimming van de buitencategorie zien!
Mijn probleem is ook dat ik altijd links van de fiets op en afstap, en dat is met deze constructie nauwelijks mogelijk. En als ik aan de andere kant van mijn fiets ga lopen voelt dat heel onwennig.
Mooi weer zo te zien. Veel succes morgen
Pffff… nogal een “beklimming “ zo’n trap, goede beslissing om dat zonder bepakking te doen 🙂