Eén keer eerder schreef ik over het Pelgrimspad, de LAW die mijn oudste zoon en ik al sinds 2012 (!) aan het wandelen zijn. Moet dat dan zo lang duren? In principe niet natuurlijk, toen we er aan begonnen was het idee om een paar keer per jaar op een dag of in een weekend een volgend stuk te lopen. Maar zoals dat soort dingen soms gaan, de prioriteit was niet altijd even hoog. Bovendien heeft mijn wandelpartner in de tussentijd nog een jaar in Cambodja gewoond, en daarna is hij ook nog vader (en ik dus opa) geworden. De laatste wandeling was al weer in  2017, toen we van Woudrichem naar Aalst wandelden. De logistiek is niet altijd even eenvoudig. Plaatsen zijn soms lastig met het OV te bereiken, ook al heeft dat wel onze voorkeur. In 2017 gebruikten we de twee-auto-methode. Achter elkaar naar het eindpunt, daar één auto achterlaten, en met de andere auto naar het beginpunt. Afijn, de methode zal duidelijk zijn.

Deze keer hebben we ons door mijn dochter naar Aalst laten brengen. Vandaar zouden we een kilometer of twintig lopen, naar Drunen, om daar dan de bus naar Den Bosch te nemen. Het weer was de eerste paar uur niet denderend. We liepen over diverse dijken en dijkjes in een stevige (mot-)regenbui met de wind tegen of dwars op de weg. Hoewel ik graag op blote voeten loop had ik het niet aangedurfd, en mijn Sockwa’s aangetrokken: heel dunne, zeer flexibele schoentjes. Die waren na een paar kilometer drijfnat, en dat zorgde ervoor dat ik op een gegeven moment ijskoude, bijna gevoelloze voeten had. Gelukkig had ik ook nog sandalen bij me, en dan denk je misschien dat dat niet erg gaat helpen, maar daar vergis je je dan toch in. Vanaf het pontje bij Bern (het Bernse Veer!) waar ik de sandalen aantrok tot Heusden was maar een paar kilometer, en toen waren mijn voeten al weer aardig op temperatuur gekomen. In Heusden dronken we in een restaurantje bij de haven uitgebreid koffie, en dat zorgde voor de laatste opwarming, genoeg om weer met goede zin op pad te gaan.

We vonden de route van Aalst naar Drunen niet het mooiste traject van het tot nu toe gelopen stuk van het Pelgrimspad, maar we hebben het toch prima gehad. Bijpraten is vaak het hoofddoel, en dat is prima gelukt.

Vlak voor het eindpunt van deze wandeling nog een ontmoeting met deze pony.

In Drunen zagen we de bus naar Den Bosch vlak voor onze neuzen wegrijden, maar in het bushokje zaten we lekker uit de wind, en na een half uur kwam de volgende bus. In DB nog een hapje gegeten, en daarna gingen we ieder onze eigen weg naar huis. Op 17 mei gaan we de laatste etappe naar Den Bosch lopen (al weet je het nooit zeker bij ons), en daarna moeten we bedenken hoe we verder gaan. Gaan we ook deel twee van het Pelgrimspad lopen, van Den Bosch naar Maastricht? Of gaan we iets anders bedenken. We hebben nog even.

PS Ik had hier nog een foto bij willen plaatsen, maar de techniek laat me even in de steek. De bedoelde foto hangt nog ergens tussen mijn telefoon en de laptop.