Bij mijn laatste loopverslag kondigde ik aan dat ik het de komende week wat rustiger aan zou doen. Daar heb ik me op het overdrevene af aan gehouden: ik heb geen sindsdien geen meter gelopen. Ik vond dat de rust nu wel weer lang genoeg geduurd had, dus een stukje lopen in de lunchpauze leek me een prima idee. Nou vinden veel mensen half elf misschien niet echt ‘lunchtime’, maar als je om half zeven begonnen bent is half elf toch wel zo’n beetje halverwege de (werk-)dag.

Om het wat spannender dan een gewoon duurloopje te maken heb ik er een soort piramide in gebouwd. De eerste kilometer eindigde met 100 meter versneld, de tweede met 200m, de derde met 300m, de vierde met 200m en de vijfde met 100m. En deze serie werd in zijn geheel nog eens herhaald, zodat ik uiteindelijk op 10 km uit kwam. Dit was duidelijk vermoeiender dan alleen maar dat duurloopje op een rustig tempo. Dat was uiteindelijk ook de opzet, dus reden voor tevredenheid.

Het zou leuk zijn als mijn FR305 dit soort dingen zou ondersteunen zodat je op de juiste momenten een piepje hoort, maar ik ben bang dat dit een te lastig patroon voor hem is. Aan de andere kant is een beetje flexibiliteit ook wel prettig, want dan kun je er wat beter voor zorgen dat een versneld stukje niet net wordt uitgevoerd bij een met verkeerslichten geregeld kruispunt.

Onderweg nog ingehaald door twee meiden van een jaar of 14, 15 samen op 1 fiets. “Meneer”, in koor, “u moet uw veters strikken. Hi, hi, hi”. Maar daarna toch nog de oprecht klinkende vraag waarom toch in hemelsnaam op blote voeten. Toen ik zei dat dat gewoon lekkerder liep hoorde ik er nog net een zeggen “Ja, dat kan natuurlijk”. 🙂