Sinds kort hebben we weer een auto, en ik had me voorgenomen om mezelf zo nu en dan eens op een zondag te trakteren op een stukje hardlopen ergens in de natuur. Een van mijn lievelingsloopgebieden is langs de zee. Liefst wel een beetje op het harde zand, vlak langs of in het water.
En zo toog ik vanochtend om een uur of half tien richting Hoek van Holland. Ik reed er in drie kwartier heen, en dat viel me eigenlijk mee. Op het parkeerterrein me klaar gemaakt, korte broek, hemdje, shirt met korte mouwen erover. Op het strand aangekomen bleek het een stuk harder te waaien dan ik thuis gedacht had, maar hij waaide uit het noordwesten, en dat was wel gunstig, dan had ik hem op de terugweg in elk geval mee.
Het doel was achttien kilometer in een rustig tempo. Dat rustige tempo kwam zeker op de heenweg helemaal vanzelf goed, daar zorgde de wind wel voor. En op de terugweg begon ik wat vermoeid te raken, dus toen ging het ook zo hard niet meer. Mijn planning was ook misschien wat ongelukkig, want ik bleek er net met hoogwater te zijn, en dan is er nou eenmaal minder hard zand. Ik zakte geregeld een decimeter weg ook op plekken waar het oppervlakte er hard uit zag. Vermoeiend.
Uiteindelijk was het een exercitie die veel voldoening gaf, dit ga ik zeker vaker doen.
Ik ben wel wat gewend als het gaat om mensen die in diverse gradaties van verbazing naar me kijken, maar het contrast vanmorgen tussen mij en de dik aangeklede hondenuitlaters was erg groot, en dat was aan de blikken van de voorbijgangers goed te zien. Met name op momenten dat ik door het water liep te spetteren was er soms sprake van enige verbijstering terwijl, geloof me, het water echt niet koud was.
Het strand is super voor BV-lopers, vooral als je nog niet zo bedreven bent als jij! Mijn ervaring is dat mountainbikes, paarden, gel-schoenenlopers nog veel meer last hebben van een muddy strand dan BV-lopers.
En hoe vaak lopen schoenlopers niet vast op een zandplaat?