Het werd gisteren een lange dag. De trein die ik op advies van de organisatie moest halen was die van 9:39. Hoewel ik normaal erg makkelijk vroeg op sta kostte het deze keer toch wat moeite. Maar het gaf niks, ik had de dag ervoor mijn spullen, of toch in elk geval de meeste, al klaar gelegd, dus ontbijten en de laatste zaken bij elkaar graaien, en ik kon gaan.
Op het station nog een poging gedaan om het treinkaartje van Pieter (hij zou ook gaan, maar was geblesseerd) weg te geven, maar er was niemand te zien die er mogelijk belangstelling voor had. Ik heb het toen maar op de bovenrand van een van de kaartjesautomaten gezet in de hoop dat iemand er nog plezier van zou hebben.
De reis verliep voorspoedig, ook na de overstap in Breda kon ik nog zitten. Naast mij kwam een vrouw zitten (ook uit Dordt) die haar dochter ging aanmoedigen in Nijmegen, ja die had mijn kaartje wel willen hebben…
En haar overbuurvrouw (in de trein) ging ook lopen, maar haar man was geblesseerd, en zij had ook een treinkaartje over. Tja.
De trein liep keurig op tijd het station van Nijmegen binnen, en op het plein werden we verwelkomd door de enthousiaste klanken van een slagwerkgroep. Dezelfde groep stond later bij de Bypass lekker te trommelen.
Het was nog veel te vroeg om me te verkleden, zo warm was het nou ook weer niet, dus even langs alle startvakken gewandeld, en en passant Rense zien winnen. Toen ik haar de eerste keer voorbij zag komen twijfelde ik nog even of ze het was, maar eigenlijk kon het niet anders natuurlijk. Vlak bij de Finish kwam ik Dick tegen, en even later ook ontmoette ik Anja.
Nog een beetje rondgewandeld, en toen toch maar vertrokken naar de parkeergarage van de ING Bank. Op mijn gemakje verkleed, nog wat gegeten, en gewacht tot het royaal na 13:00 was. Uiteindelijk was ik rond 13:15 in het startvak en daar toch nog een minuut of 20 moeten wachten tot we mochten vertrekken.
Zoals ik elders al geschreven had was ik veel te laat met de voorbereiding voor deze loop begonnen en mijn oude blessure (buitenkant rechterknie) was gaan opspelen. De laatste trainingen ging het echter best goed, de laatste zondag voor de 7HL liep ik in een rustig tempo 10km zonder problemen. Maar ja, de 7HL is 15km, en probeer het maar eens echt rustig te houden, en dan die heuvels nog.
De eerst 5 km gingen prima (28:23) en boden een mooi uitgangspunt om onder mijn PR (1:30:41) te duiken. Rond de 9km begon ik voor het eerst wat gezeur bij mijn knie te voelen. Bij het 10km punt ( 28:16 ) werd het toch wel heel vervelend, maar door in de kilometers daarna wat te experimenteren met mijn loopstijl ging het uiteiendelijk toch wel weer wat beter. Dat het toch niet helemaal jofel ging blijkt uit de laatste 5km, want die waren met 28:22 natuurlijk eigenlijk te langzaam.
Maar goed, met de uiteindelijke eindtijd van 1:25:01 was ik natuurlijk toch wel uitermate tevreden. Een verbetering van mijn PR met 5’40” terwijl ik behoorlijk tegenspartelende knieen had. Het kan niet anders of het einde is nog niet in zicht. Maar ja, dan wel regelmatig blijven trainen he.
Na afloop ging de doorstroming langs de flesjes en medailles niet zo heel snel, dat is een nadeel van in de achterhoede lopen, dus ik begon het, net als jannemien, toch wel koud te krijgen. Maar in de parkeergarage was het lekker warm, en nadat ik me had aangekleed via de Bypass (waar ik mijn shirt had achtergelaten, en waar ik hem ook weer terugvond!) naar Maxim gewandeld. Ik wist het wel ongeveer te vinden, maar ook weer niet zo precies. Daar kwam Anja aangefietst, maar ook voor haar gold hetzelfde: het moet hier ergens zijn, maar waar precies… Voorbijgangers bleken dezelfde bestemming te hebben, dus dat kwam helemaal goed. Het was behoorlijk vol maar we wisten ons tussen de overige bezoekers naar de CnR-greetztafel te wurmen en troffen daar Maarten, Dick, Hans, Jeroen, Ton, Jannemien en Bertus. Het was erg gezellig. De laatste overblijvers (Jannemien, Ton, Jeroen en ik) vonden na enig gezoek een pizzeria waar ze bereid waren ons van voedsel te voorzien. Het duurde lang voor we wat op tafel hadden, maar het smaakte uiteindelijk prima.
Uiteindelijk hadden Ton en ik de trein van 21:38, in Den Bosch namen we afscheid, en even na elven kwam ik in Dordrecht aan. Oei, dat was moeizaam lopen, dat beloofde wat voor de volgende dag.
Inmiddels is het de volgende dag, en inderdaad, moeizaam lopen, ik ben blij dat er hier ook een lift op de zaak is… Mijn knieen nemen duidelijk wraak, en gelijk hebben ze. Als het in de loop van de week weer beter gaat gaan we weer verder met opbouwen waar we gebleven waren, de 7HL kwam eigenlijk een maand te vroeg. maar wat was het leuk!
Geef een reactie